20 Μαΐου, 2010

Φανάρια


















Πράσινη Παρασκευή ή Κόκκινο Σαββάτο
Το πρώτο αργό βήμα τής νύχτας
Που πρόσμενα με μάτια νυσταγμένα
Προβάλλει πίσω απ' το φανάρι
Και γνωριζόμαστε πολύ καλά
Μετά από όσα κάναμε ώστε να ξαφνιαστούμε

Έχω στην κάθε τσέπη μου από έναν αναπτήρα
Ο ένας ανάβει ένα τσιγάρο ακόμα
Κι ο άλλος καίει εμένα
Εκατό λέξεις στο μυαλό μου
Θέλουν να γίνουν ποίημα
Ποίημα χτεσινό
Ποίημα τής κάθε μέρας
Ποίημα που ποτέ δε λέει τίποτα
Για κείνον που το γράφει
Ποίημα γραμμένο σ' ένα μπαρ
Με αμερικάνικα τραγούδια
Μπαρ με ακίνητους θαμώνες

Ατέλειωτη η αναμονή
Κουράστηκαν  οι λέξεις
Η σκηνή πρέπει να' ναι ζωηρή
Με ηθοποιούς ν΄αυτοσχεδιάζουν
Η παράσταση αναβάλλεται γι αύριο, την ίδια ώρα

Εγώ νύσταξα ακόμα πιό πολύ
Κρύβομαι σε ίλιγγο πορείας ταξί
Μετά τα μεσάνυχτα τρεις η ώρα

Καλά δεν ξέρω  που πηγαίνω
Το υπαγορεύουν οι σηματοδότες
Πράσινο ή κόκκινο θα δείξουν;

Τι μέρα είναι;
Αυτό μετράει...γιατί:
Κόκκινο-Σαββάτο και Πράσινο-Παρασκευή

4 σχόλια:

meril είπε...

Σε διαβάζω σχεδόν έκπληκτη
όχι που είσαι καλός
μα γιατί θα λεγα πως κρύβεις αυτή σου την πλευρά (την ποιητική) ως να είναι καθαρά ιδιωτική υπόθεση. Σαν να αφορά μόνον εσένα
Ε, δεν είναι έτσι!

jokand είπε...

Το ζήλεψα το ποιήμα σου, φίλε!
Η Κυριακή τι χρώμα έχει;
ή εάν θες, το πορτοκαλί ποια μέρα ανάβει;

cloudsinthemirror είπε...

Η Κυριακή είναι πάντα μωβ,jok. Το πορτοκαλί δεν το προλαβαίνω!

jokand είπε...

Αρχίζει και μωβίζει...
Καλημέρα!