Οι συγγραφείς τού "Αλλόκοτου"

Καμμιά φορά, γράφοντας αυτές τις μικρές ιστορίες, ανάμεσα στα διάφορα που περνούν από το μυαλό μου  (κατά πόσο γίνομαι σαφής, κατά πόσο μένω νεφελώδης, αν θέλω να δώσω ένα αυτοτελές κείμενο ή μόνο ένα απόσπασμα), σκέφτομαι και κάτι άλλο:

Έχει κανείς την "πολυτέλεια" να χτίζει μια σειρά εικόνων στις οποίες όμως δεν θα τού άρεσε καθόλου να πρωταγωνιστήσει κάποτε; Συνήθως γράφονται ιστορίες όπου ο πρωταγωνιστής / υποκείμενο βρίσκεται σε καταστάσεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες, αλλά πάντοτε μέσα στα πλαίσια τής καθημερινότητας: Ιδρώνει, αγαπά ή έχει δυσκοιλιότητα, όπως μπορεί να τύχει σε όλους μας.

Τι γίνεται όμως όταν γράφει κανείς αλλόκοτα κείμενα όπου το παράδοξο και το εξωπραγματικό κυριαρχούν; Τι απόσταση μπορείς να κρατήσεις από το αποτέλεσμα μιας φαντασίωσής ΣΟΥ που σού υπαγορεύει π.χ. να βάλεις ένα συνηθισμένο άνθρωπο να κινηθεί μέσα σ' ένα συρτάρι, κάποιον που τον απορροφάει το video player και τον μασάει σαν κασσέττα ή κάποιον που μέρα με τη μέρα μεταμορφώνεται σε κατσαρίδα;

Κάποιοι λένε πως το αλλόκοτο, το εξωπραγματικό, όταν ... πολυτρίβεσαι μ' αυτό, εκείνο σ' ακολουθεί και στην καθημερινότητά σου, σε στοιχειώνει. Πιό μελοδραματικοί γίνονται αυτοί που υποστηρίζουν ότι αυτή η ενασχόληση / εμμονή στο τέλος σε τρελαίνει, μέχρι και την όψη σου αλλάζει. Οι θιασώτες τής  Φυσιογνωμικής πιστεύουν ακράδαντα πως "ο Poe με ...τέτοια φάτσα (άρα και ψυχοσύνθεση) που είχε, τι άλλο θα μπορούσε να γράψει;". Οι  ...ζωδιόπληκτοι πάλι θα πουν: "Υδροχόος είναι, με τέτοια θα ασχολείται!". Οι ορθολογιστές θα ψάξουν, εκ των υστέρων, τα παιδικά (ή και πιό όψιμα) βιώματα τών συγγραφέων τού "Αλλόκοτου" για να ανακαλύψουν κάποια σύνδεση ανάμεσα στη ζωή και το έργο τών ανθρώπων αυτών. Άλλοι θα πουν "Μπα! Θέμα ιδιοσυγκρασίας είναι.".

Πλην των ζωδιόπληκτων, θα μπορούσα να συμφωνήσω σχεδόν με όλους όσους προανέφερα. Μοιάζει με το ερώτημα που -λίγο πειραχτικά- θέτουν στους ψυχιάτρους : "Ήσουν μουρλός και σε γοήτευσε η Ψυχιατρική ή μήπως έγινες μουρλός ασχολούμενος μαζί της;". Να ένα καλό ερώτημα, τού οποίου η ειλικρινής απάντηση συνήθως δικαιώνει το πρώτο σκέλος τού ερωτήματος.

Έχοντας τόσο μικρή γνώση(;) τού εξωπραγματικού και τής επιρροής που μπορεί να έχει  στον ανθρώπινο νου, μπορούμε να κάνουμε πολλές υποθέσεις: "κάποιο γονίδιο θα 'ναι" ή "τρελός παπάς τον βάφτισε" κ.ο.κ.

Θυμάμαι πως κάποτε διάβασα ότι ο τόσο συμπαθής Camus, μετά όλη εκείνη την ατέρμονα παραλογολογία του ήταν αναμενόμενο να έχει ένα "παράλογο" τέλος:
Όταν τον ανέσυραν από το σμπαραλιασμένο του αυτοκίνητο, λένε, βρήκαν στην τσέπη του ένα εισιτήριο τρένου με επιστροφή , με διαδρομή και ώρα ακριβώς την ίδια μ' αυτήν που, την τελευταία στιγμή, αποφάσισε να ταξιδέψει οδικώς, με το αυτοκίνητό του.

Αυτό βέβαια πιθανόν να ήταν ένα πολύ πιασάρικο τρικ τού εκδοτικού του οίκου. Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε, στην περίπτωση αυτή, και τη δήλωση τού Camus στην οποία διαβεβαίωνε πως προτιμούσε να είχε συνεχίσει την (πετυχημένη ως τερματοφύλακας) σταδιοδρομία τού ποδοσφαιριστή, πράγμα που τον εμπόδισε να κάνει η φυματίωση που τον προσέβαλε.

"Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον", θα σκεφτούμε. Άραγε υπάρχει μεγαλύτερο παράλογο από αυτές τις μεμονωμένες "λεπτομέρειες" με τα τόσο τραγικά επακόλουθά τους;