14 Αυγούστου, 2010

Σινε - Μαρία



Σαν αιχμαλωτισμένη έμοιαζες μέσα στα καρρέ που σε είδα. Αμέριμνα κοιτούσες τη στέγη διερευνητικά, όπως όταν αρχίζει να πέφτει η βροχή κι είσαι κάτω απ' τα δέντρα. Έσερνες τα βήματά σου με ένα αστείο τρόπο. Η γωνία λήψης τής κίνησής σου θύμιζε παρωδία θρίλερ.

Περιμάζεψες από χάμω μια ζωγραφιά, πρόσκληση σταλμένη από τα χρόνια τού χνουδιού. Παιχνίδια που διδάσκονταν στην τάξη και τα "Ταξίδια τού Γκάλλιβερ" ήταν ό,τι πιό πολύ αγάπησες απ' την εφηβεία σου. Εφηβεία τού μεταπολέμου, λιμάνι και λαθραία τσιγάρα: "Camel... Morris..."

Μωρά εικονίζονταν μέσα στη ξεβαμμένη αφίσσα, σε χαμόγελα αθώα. Χαμένα κουμπιά απ' τη φούστα και το φερμουάρ ήτανε πιά τής μόδας... αν η ψυχή σου ήταν βρεγμένη από βενζίνη, με το πρώτο σου τσιγάρο θα πυρπολούσες όλα τα σινεμά - καυτή movie star. Καλύτερα να σε θυμάμαι σαν κάτι που ποτέ δεν ήσουν.

Δεν θέλω να σε θυμάμαι πιά μέσα στις κρίσεις σου, μέσα στο τρίξιμο τών κίτρινων δοντιών σου. Ανάμεσα στούς ρόγχους τού πανικού σου, καμιά φορά, έμοιαζες να γελάς ενώ από το στόμα σου έτρεχαν τα σάλια. Καημένη Μαρία, τι γίνανε τελικά εκείνα τα Ροζάρια;

Δε θα 'πρεπε να γυρνά πίσω κανείς ποτέ, θα 'πρεπε να ακολουθούμε ασθμαίνοντες τα χρόνια. Είναι αριθμοί που μεγαλώνουν - υπέροχα οι άρτιοι, ασύμμετρα οι περιττοί. Αναρωτήθηκα αν δεν θα ξεπουλούσες όλη την τύχη τής ζωής σου μόνο και μόνο για να μη δεις τον ένα γιό σου να μαζεύει τα κόκαλα τού άλλου.

Βλέποντας σκηνές σου στην ταινία super 8, το περπάτημά σου μοιάζει δειλή περιπλάνηση σε λαβύρινθο αλλά ο κόσμος δεν είναι έτσι. Οι τοίχοι κινούνται τόσο απαλά ώστε να μη σε ξεγελούν, κανείς δε χάνεται. Αν κάποιους δεν τούς βλέπεις πιά, είναι επειδή κρύβονται παιχνιδιάρικα. Ναζιάρικα τώρα κρύβεσαι κι εσύ...

Θα πάρω απόψε δυο ποτήρια από εκείνο το κρασάκι τής παρέας -όπως το έλεγες εσύ- και θα 'ρθω να σε βρώ...Δυο-τρεις κουβέντες, ένα ποτηράκι κι ένα χαμόγελο καμπουριασμένο. Η φωτιά καίει, ποιός ξέρει πόσο θα βαστήξει ακόμη, εγώ έχω βαρεθεί...Ρίξε από πάνω μια χούφτα χώμα εσύ και μια θα ρίξω εγώ. Τα πράγματα πρέπει να περνούν κι εμείς πρέπει να βρίσκουμε το θάρρος τού πιό γενναίου πολεμιστή.


2 σχόλια:

meril είπε...

προτιμώ να πω πως μου άρεσε...
μόνο αυτό
και θ' αφήσω τις αιχμηρές σου φράσεις
κι ας τις τύλιξες απαλά απαλά
σαν παιδί που κρύωνε
πονάνε κι έτσι
γι' αυτό
λέω να τις αφήσω
μέρα γιορτινή σήμερα
κι ας πιούμε
για τη Μαρία
την κάθε Μαρία

cloudsinthemirror είπε...

Θέλουν ακόμα δουλειά όλα τα τελευταία κείμενα. Υπό κατασκευή είναι...Δεν υπάρχει κίνητρο για πιό προσεγμένη δουλειά.
Ευχαριστώ meril.