Το θέμα ήταν...

Οι δυο εκείνες, περί ων ο λόγος, κατσαρίδες ήταν ενωμένες η μία στο πλευρό τής άλλης, σχεδόν σε μια σύνδεση πλάγιο-πλάγια θα λέγαμε. Πιο συγκεκριμένα: η μικρότερη από τις δυο ήταν με την κοιλιά της ενωμένη στη δεξιά μεριά τής ράχης τής λίγο μεγαλύτερής της αδελφής. Οπότε η μεγαλύτερη, εκ τών πραγμάτων, ήταν αναγκασμένη να κουβαλά την άλλη.

Η άλλη, μη κάνοντας κανένα κόπο όλη τη μέρα, είχε όλη την όρεξη να φλυαρεί και να ...εξηγεί πως αυτό που τους συμβαίνει δεν είναι δα και τόσο δραματικό. Εξάλλου συμβαίνει και στους ανθρώπους οι οποίοι, όπως είχε ακούσει, τους λένε Σιαμαίους τους κατ' αυτόν τον τρόπο διαπλεκόμενους ζώντες αδελφούς οργανισμούς.

"Το θέμα είναι πως είμαστε αηδιαστικές έτσι που είμαστε κολλημένες οι δυο μας. Στα μάτια τών άλλων τουλάχιστον..." είπε η κάτω κατσαρίδα παίρνοντας μια κλειστή στροφή ώστε να ταραχτεί αυτό το "παράσιτο" που κουβαλούσε από γεννησημιού της. Αυτό το παράσιτο που τρεφόταν χωρίς να τρώει, που μετακινιόταν χωρίς να κουνάει ένα πόδι. Ίσα ίσα, το ένα πόδι το κούναγε αλλά μονάχα αγορεύοντας, για να τονίσει τις φράσεις και να δώσει έμφαση στους συλλογισμούς της:

_ Αφού ξέρεις ότι δεν φταίει η σύνδεσή μας, δεν είναι αυτό που μας κάνει αηδιαστικές. Οι κατσαρίδες ήμασταν πάντα από τα πιο αηδιαστικά και μισητά έντομα, αδελφή. Σ' όλο τον πλανήτη, μόλις εμφανιστούμε, κάθε χέρι πιάνει μια παντόφλα ή ένα σπρέι κι αρχίζει το σαφάρι.

_Σύμφωνοι αλλά με σένα στην πλάτη είμαστε κι ένα τέρας εκτός από δυο κατσαρίδες. Έχεις δει πως κάνουν από τη σιχαμάρα τους όλοι, άνθρωποι και ζώα, όταν βλέπουν πως ούτε δυο αλλά ούτε μια είμαστε;

_Καλά...ας ήμασταν πεταλούδες και θα σου 'λεγα εγώ! Θα μας πιάναν με ευλάβεια μην τσαλακωθούν τα πολύχρωμα φτερά μας και θα μας είχαν όλη μας τη ζωή σε κανένα γυάλινο θερμοκήπιο με πολλά άνθη. Θα μας έδιναν βιταμίνες για να πετάμε πέρα-δώθε και θα μας δείχναν και στα παιδιά. Φλας, φωτό για βιβλία, ρεκόρ διάφορα...βιβλίο Γκίννες!

_Φαντάζομαι πως θα μας διασταύρωναν και με κανένα αισθησιακό, παρόμοιο... τέρας μήπως και πετύχουν τη δεκαοχτάποδη κατσαρίδα, σύμφωνα με το δικό σου σκεπτικό. Προς το παρόν το κύριο πρόβλημα είναι πως πρέπει να τρέξω εγώ για να σωθούμε ΕΜΕΙΣ, να ψάξω εγώ για να φάμε ΕΜΕΙΣ, να μένω συνέχεια μαζί σου, χωρίς προσωπική ζωή. Πάω για κατούρημα-κινούμαι εγώ, πας για κατούρημα-κινούμαι πάλι εγώ. Αν δεν βραχώ κιόλας!
                                               ...........................................................

Έχω ακούσει να λένε πως όταν δυο όντα είναι αναγκασμένα να ζουν μαζί, δεν πρέπει να γκρινιάζουνε γι αυτό. Μόνο γρουσουζιά τους φέρνει η γκρίνια. Πρέπει να μάθουν ποιό είναι το μέλλον τους και να μην το γρουσουζεύουν.

Αυτό, όπως λέει η ιστορία μας, έγινε τη μέρα εκείνη που η καλοζυγισμένη παντόφλα έφτασε και προσγειώθηκε ακριβώς πάνω στη μεγάλη κατσαρίδα που τα 'βαζε με τη μοίρα της. Την πλάκωσε, την έκανε κομματάκια με τέτοιο τρόπο ώστε να αποδεσμευθεί απ' αυτήν η μικρότερη κατσαρίδα και να αρχίσει, για πρώτη φορά στη ζωή της, να τρέχει για τη ζωή της.

Οι παντοφλιές συνέχιζαν να πέφτουν προς τη μεριά τής μικρής από τις Σιαμαίες που αγωνιζόταν να διαφύγει. Άτσαλο το τρέξιμό της, εύστοχες οι παντοφλιές...παρ' την κάτω κι αυτήν. Ξεψυχώντας γύρισε το κεφάλι προς τη μεγάλη της αδελφή και σαν να τής έκανε νόημα:

"Είδες που το πρόβλημα ήταν μόνο το ότι ήμασταν κατσαρίδες...και μόνη μου σαν έμεινα τίποτε δεν άλλαξε!".