Λαμπυρίζαν τ' αστέρια
κι ευωδίαζε το χώμα
έτριζε του κήπου η πόρτα
και βήματα ακούγονταν:
Έμπαινε κείνη μυρωδάτη
κι έπεφτε στην αγκαλιά μου!
Αχ! Γλυκά φιλιά και λάγνα χάδια
κι εγώ που έτρεμα
τα κάλλη της ενώ ξεσκέπαζα!
Άφαντο, τώρα πια, τ' όνειρο για μένα
πέρασε η ώρα
και δυστυχής πεθαίνω
Και τη ζωή τόσο πολύ, ποτέ δεν είχα αγαπήσει
Λαμπυρίζαν τ' αστέρια, υπέρλαμπρη άρια από την Τόσκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου