Βλέποντας το Άμαρκορντ σήμερα -για τέταρτη, ίσως και πέμπτη φορά στη ζωή μου- συνάντησα σε μερικές σκηνές τού έργου κι εκείνον τον συμπαθή Τσίτσο Ινγκρασία. Αυτόν που με τον Φράνκο Φράνκι σχημάτιζαν εκείνο το καταπληκτικό δίδυμο. Είχα πολύ καιρό να τους δω και μια παράξενη νοσταλγία με έκανε να ψάξω καμμιά από τις τόσες κωμωδίες τους.
Το θέλησε η περίσταση και, από όλες τις ταινίες τους, πέτυχα μια ταινία τής οποίας κάποιος πριν πολύ καιρό μου είχε γράψει σε κασέτα μαγνητοφώνου(!) όλους ή σχεδόν όλους τους διαλόγους. Τουλάχιστον τους διαλόγους στους οποίους συμμετείχαν οι δυο κωμικοί. Οι κωμικοί αυτοί ανήκαν στην κατηγορία τών κωμικών που σε αφήνουν με την ...ανησυχία μήπως όντως είναι χαζούλιακες.
Στην κατεχόμενη Σικελία, δυο μπαρμπέρηδες, άσπονδοι εχθροί στο χωριουδάκι, μετά από διάφορα ευτράπελα γίνονται οι κύριοι συντελεστές τής επιτυχίας τής κατάληψης τού νησιού από τους Αμερικάνους και τού διωγμού τών Γερμανών. Υπομονή που είχε ο φίλος μου να εγγράψει σε κασέτα απλή όλους σχεδόν τους διαλόγους! Πριν τριάντα χρόνια, όμως...
Με τα γέλια που κάναμε τότε, πριν τριάντα χρόνια, το φιλμ μου φάνηκε πιο οικείο, πιο οικογενειακό.
1 σχόλιο:
Σε πιάσανε κι εσένα οι νοσταλγίες σου ε;
Πριν τριάντα χρόνια...
Δημοσίευση σχολίου