Παρά το εξεζητημένο τής διαδικασίας, αυτή επαναλαμβανόταν μονότονα κάθε φορά που ο γιατρός μας προσπαθούσε να βρει λύση σε κάποιο διαγνωστικό πρόβλημα. Κάτω από τους ήχους τής Εβδόμης τού Μπετόβεν, ο επιστήμονας επιστράτευε όλες τις αισθήσεις του προκειμένου να διαλευκάνει το καλά κρυμμένο πρόβλημα.
Με την 7η Συμφωνία λοιπόν να ακούγεται και με το μυαλό τού γιατρού στη λύπη τού Ναπολέοντα όταν ο Μπετόβεν τού ανακοίνωσε πως δεν θα ξαναπαίξει για εκείνον, άρχιζε κάθε φορά μια μάχη τού Άουστερλιτς. Ο ασθενής πάνω στο ανάκλιντρο κι ο επιστήμονας επί το έργον: Στριφογύριζε, πρακτικά μπουσουλώντας πάνω στον ασθενή, σαν το λαγωνικό για να τσακώσει από το σβέρκο τις πρώτες ενδείξεις παθολογίας.
Τον ασθενή έπρεπε να τον εξετάζει διεξοδικά...Με τα μάτια, ψάχνοντας το δέρμα του αν παρουσιάζει δυσχρωμίες, πόσα δόντια τού λείπουν από το στόμα. Τα αυτιά τον πληροφορούσαν για τα γουργουρητά τού εντέρου. Έχωνε, μεταφορικά και κυριολεκτικά, τη μύτη του παντού...η γλώσσα του δεν γνώριζε από περιορισμούς. Είναι γνωστά από τους πιονιέρους τής μαγικής αυτής τέχνης, τα διάφορα διαγνωστικά σημεία. Η τάδε μυρωδιά τού ιδρώτα, η δείνα γεύση που είχαν ορισμένων τα ούρα...
Πώς γυρίζει ο σκύλος κυνηγώντας την ουρά του; Έτσι και κείνος τριβόταν, μερικές φορές επί ώρες, πάνω στον ασθενή, ώσπου να βρεθεί η αλήθεια, να σχηματισθεί η υπόθεση. Να συνεχίσει ο Μπετόβεν να παίζει την Εβδόμη χωρίς να είναι χολωμένος.
