30 Νοεμβρίου, 2012

Καρχηδόνα



Carthago delenda est!

"Η εμμονή τού Κάτωνα", είπε ο Δάσκαλος.

Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί ...Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί ....Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί ...

Στο τέλος κάθε αγορεύσεως η ίδια επωδός... Μα ποια Καρχηδόνα; Αυτούς τους δέσαμε χειροπόδαρα, τόσο σφιχτά που δεν τολμάνε να κάνουν πόλεμο ούτε υπό την απειλή τής Νουμιδίας. Δεν έχουν ούτε την ελευθερία να επιλέξουν τον πόλεμο. Αν το επιτρέψει η Ρώμη, τότε καλώς να αμυνθούνε. Αλλιώς, θα τους υποτάξουμε.

Βεβαιότητα...Έτσι κι αλλιώς, χαμένοι είναι. Άσε τους...

Κι όμως, αθώα Ερηνούλα ...Η Καρχηδόνα - πρέπει - να - καταστραφεί!

Έτσι κι εγώ έχω τις εμμονές μου. Κι όπως οι μέρες πλησιάζουν, θα κολλήσω πάλι αξιολύπητα στη σκέψη πως η δική μου Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί.

Στο τέλος κάθε αγόρευσης. Όσο μιλούσες σκεφτόσουν στο τέλος να πεις ότι... 

28 Νοεμβρίου, 2012

Θωμάς Κορώνης




Υπάρχει, λένε, ένα φασιστικό κόμμα στη Βουλή. Πώς μου φάνηκε ότι είναι περισσότερα; Ας δούμε τι κάνει γι' αυτό ο Θωμάς από την Κορώνη.

27 Νοεμβρίου, 2012

Μια γραία



Κάθε βράδυ μια γραία βγαίνει στο μπαλκόνι
Με μια γόπα ανάμεσα στα ζαρωμένα χείλη
Φυσάει ο αέρας και την κάφτρα ζωπυρώνει
Επιστρέφουν τα νιάτα, ο γιός κι ο άντρας
Ύστερα ο αέρας σταματά και την αφήνει μόνη

26 Νοεμβρίου, 2012

Ο ένας τον άλλον



Έστεκαν όλοι ώρες ακίνητοι
Αμήχανα κρατώντας καθείς μια μάσκα μες τα χέρια
Τη μάσκα άλλος έκρυβε κάτω απ' τα ρούχα του
Ενώ ο δίπλα του φυλαγόταν μην τυχόν την αντικρύσει
Άλλος ίδρωνε το προσωπείο να θρυμματίσει
Και μόνον ένας θαρρετά τη μάσκα εξετάζει
Κοιτάξτε τον
Ιδρώνει
Έπειτα χλωμιάζει
Τα μάτια του γουρλώνει
Όμως απόφαση παίρνει
Στο τέλος λέει στους άλλους:
Κουράγιο
Ακόμα μια φορά, φορέστε νέα μάσκα
Κατά βάθος πάλι είχαμε όλοι βαρεθεί
Να βλέπουμε το πρόσωπο ο ένας τού άλλου

24 Νοεμβρίου, 2012

Αχ αυτή η δουλειά



                                   

"Ε άει στο διάολο!" ήταν η ενστικτώδης απάντηση που έφυγε από τα χείλη μου, όταν ο σαραντάχρονος απέναντί μου ανακοίνωσε πως ο λόγος που ήρθε (και αυτός, ο νιοστός) σε μένα ήταν για να τον βοηθήσω να απαλλαγεί από την πεποίθηση πως ο Εξωαποδίτης είχε καταλάβει το μιαρό του σαρκίο.

Ο λεγόμενος Σατανάς ή Κατσικοπόδαρος ή Εξωαποδώ ή Διάτανος, Κόρακας, Γέρος, Παπάς, Σκατόψυχος κ.ο.κ. είχε καταλάβει, όπως ισχυριζόταν, το κορμί του με τα γνωστά αποτελέσματα: βρώμαγαν οι μασχάλες του θειάφι, ρευόταν κι έβγαινε φωτιά και τα παπούτσια του έφευγαν από τα κατσικίσια πόδια του.

Σκέφτομαι πως έτσι είναι η δουλειά μου, αυτό είμαι ταγμένος να κάνω. Κατά βάθος και τρόπον τινά πρέπει να δείχνω πως πιστεύω σε τέτοιες "θεολογικές ανησυχίες" αλλά -θερμή παράκληση- μην δυσκολεύετε τη δουλειά μου. Φτάνει πια με το τέλος τού κόσμου, ήμαρτον με τα αεροπλάνα που μας ψεκάζουν, αλτ! με το Ελληνικό Ράιχ που θα βηματίσει στα δρομάκια της Αθήνας μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα.

Προσοχή στα μίγματα: Εξαποδίτες ιπτάμενοι μας ψεκάζουν και έχουν στα φτερά τους διακριτικά τής Λουτβάφε...προσγειώνονται στα σκουπίδια. Αυτά ακόμα δεν μάθαμε να τα αντιμετωπίζουμε και θα είναι πολύ δύσκολο. Εγώ παραιτούμαι. Εσείς κρατήστε το διάολο, με τον καιρό θα τον συνηθίσετε. Μάθετε να ζείτε μαζί του, τόσα περνάτε κάθε μέρα... 

22 Νοεμβρίου, 2012

Ενεργειακά



Αρκετή ενέργεια δεν θα υπάρξει, φέτος. Τουλάχιστον για το χειμώνα καιαιαι ...βλέπουμε. Η λύση λέγεται Μόνωση, Απομόνωση, Εσωστρέφεια.

Αφήστε τις διαχύσεις και την παραδοσιακή προσκόλληση στο "δόσιμο" π.χ. χειραψίες, αγκαλιές, φιλιά κι ότιδήποτε θα επέτρεπε απώλεια ενέργειας δεν συνιστάται. Θα χρειαστούμε κάθε είδους ενέργεια, ακόμη και την πιο μπανάλ ενέργεια, όπως η θερμότητα, είναι απαραίτητη.

Βάλτε φραγμό στην αγγειοδιαστολή σας...Τι είναι αυτή η γελοία σπατάλη στην οποία σας οδήγησε το κρασάκι και οι καρποί που σαν βελανίδια καταναλώνετε; Εκμεταλλευτείτε το λίπος σας, το δικό σας και τού πλησίον σας. Πασαλειφτείτε με αυτό, αγριογούρουνά μου...Σχισμές σε παράθυρα, χαραμάδες; Μονώστε το διαμέρισμά σας με ξύγκι ώστε να μην εκμεταλλεύεται ο γείτονας την κατανάλωσή σας σε θέρμανση. Επιβραδύνετε το μεταβολισμό σας!

Πώς; Δεν ξέρω ...καταστρέψτε τον θυρεοειδή σας. Τον χρειάζεστε; Καλώς ...κρεματόριο για τα κατοικίδια, εκμεταλλευτείτε το σκύλο σας - ο καλύτερος φίλος σας είναι στο κάτω κάτω. Τώρα θα φανεί ο πραγματικός φίλος: αυτός που θα σας τρίψει με δύναμη για να ζεσταθείτε, αυτός που θα κάψει λίγο από το λίπος του για να μην κρυώνετε. Αυτός που θα σας δώσει τελικά (δανεικά, εννοείται) ένα χέρι που, ενώ σας χαϊδεύει, εσείς το χώνετε στο φούρνο για ένα γρήγορο ψήσιμο.

21 Νοεμβρίου, 2012

Μωϋσής




Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε πως μόνο μια κυβέρνηση με νωπή* λαϊκή εντολή μπορεί να διαπραγματευθεί μια λύση στο πρόβλημα. 

Ο κ. Τσίπρας κατέληξε λέγοντας: «Θα αναλάβουμε την ιστορική ευθύνη για μία βιώσιμη λύση και τη σωτηρία** του λαού».

*Νωπή από σάλιο, προφανώς
**Νάτα μας και τα λαοσωτηριακά (Μωϋσής)

19 Νοεμβρίου, 2012

Μαρκίζα


Τα  μυστικά δεν μένουνε για πάντα εκεί όπου ειπώθηκαν ψιθυριστά, επιφυλακτικά, από πρόσωπα φοβισμένα με βλέμματα καχύποπτα να κοιτάζουν προς το παράθυρο. Μόλις οι συνωμότες κλείσουν πίσω τους την πόρτα, τα μυστικά αρχίζουν τις παρέες με τα όνειρα. Παλεύουν σαν τα νήπια και κάνουν φασαρία.

Έξω από το δωμάτιο και πάνω από το παράθυρο δυο πουλιά έχτισαν φωλιά...Φασαρία γίνεται εκεί έξω όπως και μέσα φασαρία γίνεται πολλή, ώσπου έρχεται η νοικοκυρά κι ανοίγει το παράθυρο να πάρει το δωμάτιο αέρα. Στην ράχη τους τα πουλιά παίρνουν όνειρα και μυστικά. Τα σκορπάνε ολόγυρα φτερουγίζοντας μακριά....

Ζήτω για τα όνειρα, κρίμα τα μυστικά!

17 Νοεμβρίου, 2012

Η στιγμή τής αναπάντητης




Πήγαινε να ξεκουραστείς τώρα... Άντε, "κάνε αναπάντητη" στο σωφέρ να περάσει να σε πάρει από την είσοδό μου. Άκου, μην τρέχεις πάλι όλη νύχτα από κρεβάτι σε κρεβάτι ως τις τέσσερις.

Καληνύχτα, Μαργαρίτα, μη φοβάσαι...Μη φοβάσαι, πελάτης δε σε ξέχασε κανείς. Λες έτσι απλά εκείνο το "...κι εγώ άνθρωπος είμαι!". Λίγο ακόμα και θα πίστευε ο καθένας πως είσαι η πιο καλή του φίλη.

Και για μένα είσαι...αν όχι η πιο καλή μου φίλη, τουλάχιστον μια αδελφή ψυχή. Εκτός από αυτά που σου έδωσα "προτού", πάρε και κάτι κέρματα που έχω στο χωλ, στο τραπεζάκι, δίπλα στο τηλέφωνο.

Άντε πάλι ... το αγαπημένο σου αστείο. Θα κοιμηθώ, θα πορευτείς. Φεύγεις με το ανέμελο ύφος ενώ πίσω σου -ίσως σκόπιμα- αφήνεις τη λιπαντική σου αλοιφή.

Καληνύχτα. 

16 Νοεμβρίου, 2012

Ο Τρίτος Εραστής



Στα δεκαπέντε πετάει σαν πουλί
γράφει στιχάκια που υποφέρουν
Ύστερα σου τα χώνει κλαίγοντας
κι όλη τη νύχτα τσακωμοί
τσιγάρο, αλκοόλ για ένα φιλί
που σού ξέφυγε και πήγε αλλού
Μα τότε αυτό δεν ήταν έρωτας!

Στα είκοσί της πάλι απ' την αρχή
μετά από χρόνια πάλι έχει βρει
κάποιον που είναι ειλικρινής
καθάριος σαν πρωινό εκδρομής
Το βράδυ μέσα σε μιαν αγκαλιά
μιλούν "για πάντα", "για μαζί"
Εκείνη σκέφτεται παιδιά
Μα αυτός φευγιό για τα νησιά

Τριάντα πέντε χρόνων, μόνη και φοβάται
πως τις ρυτίδες της κοιτάνε
Τα όνειρά της για παιδιά φαίνονται τώρα μακρινά
Υπάρχουν κι οι περιορισμοί
Πολλά κρεβάτια, λίγοι διαθέσιμοι
Μέσα σ' αυτήν την ανομβρία
να η δική σου η παρουσία
καρμπόν τής πρώτης της ελπίδας

Είσαι ο τρίτος έρωτας εσύ ...κι αν χαθείς;
Τι καταστροφή! Μένει μονάχα ένα παιχνίδι
Ένας πειραγμένος μετρητής
που δείχνει πάντα Έρωτες : τρεις
Ανάμεσά τους τόσοι άλλοι ασήμαντοι
Κανείς δεν είχε τη χάρη που έχεις εσύ,
ο τρίτος της ο εραστής

15 Νοεμβρίου, 2012

Μοναδικός κληρονόμος



Πάει ο θείος ο Λάζαρος...
Πω πω... Αλλά...
Ζήτω, μοναδικοί κληρονόμοι είμαστε εμείς!
Κάψε και το κωλόσπιτο...ποιος το χρειάζεται πιά;

Η συνέχεια ενώπιον τού ...Συμβολαιογράφου.
ΛΑΖΑΡΕ, ΔΕΥΡΟ ΕΞΩ!

"Ξέρετε, εγώ έχω κάνει ανοίγματα με την κληρονομιά..."

Σύνδρομο Da Costa



Μην περιμένετε πια νέα από μένα
βρήκα μια τρύπα να κρυφτώ
να ανασυνθέσω τον εαυτό μου
με μέλη, νου, καρδιά περασμένων ηλικιών
Φαίνεται πως πέρασε πολύς καιρός
χωρίς ανάπαυση τής σκέψης
και ένα αδιάκοπο σημειωτόν
ανώφελα, φρούδα καρδιοχτύπια
σαν της επιφυλακής τών στρατιωτών

12 Νοεμβρίου, 2012

Ο Γέρων



Πόσο πιο σύντομα θα 'πρεπε να διαρκούν τα νιάτα
ώστε να μην εθίζεται κανείς στο ωραίο
να μην προφταίνει να ονειρευτεί πολλές φορές
να μην μεθάει από της εφηβείας την παντοδυναμία
ούτε από εκείνου που ξεπερνά εαυτόν την ευφυία

Αν αναπόφευκτο ήταν κάποτε να γεννηθείς
τι βολικό θα ήταν μόλις έβγαινες από την κούνια
εν τάχει να δοκίμαζες τον έρωτα, το ευφυές, το ωραίο
κι έπειτα ευθύς, προτού αναμνήσεων αρχίσεις τη συλλογή
να γίνεις ένας σοφός και επιλήσμων γέρος


Captain


11 Νοεμβρίου, 2012

Απαραίτητη ενημέρωση



Έχει γούστο...Την περιμένω τέτοια γαϊδουριά, βέβαια, αλλά ξέρουν αυτοί να με εκπλήσσουν κάθε φορά. Κάθε φορά έχουν σκεφτεί ένα βήμα παραπέρα από εκεί που φτάνει ο νους μου. Αν είσαι, ας υποθέσουμε, στον κινηματογράφο και ξαφνικά σταματήσει η προβολή, σκέφτεσαι μήπως κάνουν διάλειμμα, μήπως η κόπια ήταν ελαττωματική, μήπως κόπηκε το ρεύμα, μήπως οι πακιστανοί κλέψανε τη μηχανή προβολής, μήπως οι Ναζήδες σταμάτησαν την ταινία, μήπως έπαθε εγκεφαλικό ο χειριστής. Πολλά σκέφτεσαι αλλά όσο άσχημα και να είναι λες "όπου να' ναι θα μου πούνε τι συμβαίνει, θα μάθουμε όλοι τι δεν πάει καλά"

Και περνάνε τα λεπτά...περνάει μισή ώρα, οπότε αρχίζεις να ρωτάς, ανάλογα την περίπτωση:

"Τι πάθαμε και το αεροπλάνο πετάει μια ώρα πάνω από το αεροδρόμιο;"

"Έχετε ιδέα πότε φτάνει το καραβάκι στα Παλούκια, κύριε; Αργήσαμε..."

"Γιατί δεν έχουμε ρεύμα; Είναι μόνο το σπίτι μας ή γενικό το κακό;"

"Προς τα που πηγαίνουμε, δηλαδή γενικώς να ξέρουμε στο περίπου...Αυτό το σκοτεινό κουτί τρέχει μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Συμβαίνει κάτι;"

Σε μια τέτοια κατάσταση βρίσκομαι, έχω την εντύπωση πως "ο κύβος ερρίφθη". Υπάρχουν, σκέφτομαι, πολύ υψηλά κλιμάκια όπου κάτι άνθρωποι παράξενοι, ντυμένοι σαν σωσίες τού Πάπα, γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι, έχουν πάρει τις αποφάσεις - "το εγχείρημα δεν πέτυχε, παίξαμε και χάσαμε"

Φαντάζομαι πως μαραζώνουν, συσκέπτονται, σε σκέφτονται, έχουν τις ενοχές τους αλλά προέχει τώρα μια άλλη δύσκολη επιλογή:
Ποιον θα επιλέξουν, ποιόν θα θυσιάσουν εν ολίγοις, ποιον θα πετάξουν με το ζόρι εκεί έξω να μας πει κατάμουτρα χωρίς όμως να δημιουργηθεί πανικός, πως, ανάλογα με την περίπτωση:

"Κοιτάμε το αεροσκάφος μας μην πέσει σε καμιά παιδική χαρά, εμείς πάμε χαμένοι..."
"Ρεύμα δεν υπάρχει πουθενά, προσέχτε που πατάτε..."
"Προς τα που;... θα σας γελάσω και δε θέλω να υποτιμήσω τη νοημοσύνη τού λαού..."
"Και τα Παλούκια ποτέ δεν θα τα δούουμεε..."

Σφίξε τα δόντια Άνθρωπε, κορωνίδα τής δημιουργίας...Το κερασάκι πέφτει από την τούρτα.


10 Νοεμβρίου, 2012

Μισή δουλειά



Το παιδί τού παιδιού μου δεν έχει καθόλου καλούς τρόπους. Πρέπει να φταίει η αγωγή που του έδωσε ο πατέρας του, το παιδί μου δηλαδή. Το παιδί μου όμως έχει καλούς τρόπους κι αυτό μάλλον το οφείλει σε μένα, τον πατέρα του. Φοβάμαι πως μεγάλωσα ένα παιδί με καλούς τρόπους αλλά όχι τόσο καλούς ώστε να νοιαστεί να τους μεταδώσει στο δικό του το παιδί. Μισή δουλειά έκανα.

06 Νοεμβρίου, 2012

Μπουένος Άιρες με τον παπά


Το Μπουένος Άϊρες με το δελεαστικό μνημείο.


Πολύ "χωριό" αυτή η συζήτηση -και καλά- για το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ. Πείστηκε, λέει, μόλις τώρα αυτός που έλεγε ΟΧΙ, τώρα κάνει κόνξες αυτός που έλεγε ΝΑΙ. Ο άλλος λέει πως είτε ΝΑΙ είτε ΟΧΙ είναι ...άστα να πάνε. Θα μας κάνετε Β. Κορέα λένε οι μεν, θα μας κάνετε Αργεντινή λένε οι δε. Θα μας κάνετε τα τρία δυο λένε  άλλοι. Η χώρα στο σκοτάδι... Σκότος!

Δεν ξέρω γιατί παρουσιάζεται αυτή η αύξηση ασθενών που πιστεύουν πως κάποιος τους έκανε μάγια. Αύξηση και σε ασθενείς που νιώθουν να τρελαίνονται, να βλέπουν ανεξήγητη τη συμπεριφορά τους. Άλλοι βλέπουν παπάδες στον ύπνο τους (κυριολεκτικά παπάδες). Άλλοι πίνουν φραππέ το βράδυ για να μην κοιμηθούν και δουν τον παπά (πάει πια εκείνο το "με παπά κοιμήθηκες;" ενδεικτικό καλοτυχίας και ενθάρρυνση αγοράς Κρατ. Λαχείου). Άλλοι τρέχουν να βρουν τη σωστή γενική πτώση   τής Τρόϊκα(ς).

Ύστερα λένε πως δεν μας άφησαν όνειρα. Βλέποντας τις λύσεις που προσφέρει ο Κοινοβουλευτισμός μερικοί ζητούν -ψελλίζοντας- "Ε-κλογές ...θέλουμε ε...ε...εκλογές...".

Της τελευταίας στιγμής




"Ο νεκρός δεδικαίωται ... "
Σιγά...
Πώς δικαιώθηκε έτσι ξαφνικά;
Του ξεκρεμάσαν τάχα τα κουδούνια
που μια ζωή απάνω του κολλούσαν;
Έπαψαν να φτύνουν στα ρούχα του
και να ξεκαρδίζονται εις βάρος του
όποτε αυτός περνούσε;
Σταμάτησε εκείνο το σαφάρι τών πολλών
που εκτόξευαν με τα φυσοκάλαμα
βέλη στους βόθρους βαφτισμένα
για να πετύχουνε αυτόν
που τώρα κείτεται πρηνής;

-Ανάμεσά τους σπρώχνονται
φίλοι, γνωστοί και συγγενείς
όλοι παρόντες...-

Η ουσία ετούτων τών στιγμών
με τα βεγγαλικά τών στεναγμών
ένα ημίχρονο είναι τού αγώνα
Έπεται ο δεινός ταριχευτής
που άχυρο θα γεμίσει (στυλ ρουστίκ)
το άψυχό του σώμα

Ναι, όλοι επιθυμούν το φέρετρο ανοικτό
εκτεθειμένος στην αγάπη τών δικών του
να μείνει λίγο ακόμα

"Τον τελευταίον ασπασμόν, συνάνθρωποι!"

Τί ευγενής αυτή η πρόθεση
κι ας μην γίνεται πράξη τελικά
Άλλος μέσα στο φέρετρο πετά
κέρματα, κομφετί, κουμπιά
Άλλος ακόμα μια φτυσιά
κι άλλος
πιθανόν τής δουλειάς συνάδελφος
αφήνει έγγραφο
"ΕΞΕΡΧΟΜΕΝΑ:
Είδες που σου έλεγα
πως θα σας θάψω όλους;"





02 Νοεμβρίου, 2012

Οι μύθοι τους






Αμέσως μετά την επιστροφή μου από το στρατό, λόγω τής μεγάλης φτώχειας τής οικογενείας μου, στράφηκα στην αναζήτηση ενός πλούσιου γάμου που θα με έβγαζε από τα χρέη που είχε φορτωθεί το σπιτικό μου. Στην μικρή πόλη μου, αν και ακόμη τότε οι διαβάτες περπατούσαν σε χωματόδρομους και η κοινωνική ζωή περιοριζόταν γύρω από δύο μεγάλα ζαχαροπλαστεία, μια χαρτοπαικτική λέσχη κι ένα μπορντέλο, ήταν εύκολο τα χρέη μιάς μικρής κακοδιαχείρισης  να γίνουν βάσανο που θα σου στοιχειώσει όλη τη ζωή.

Τεχνηέντως και χωρίς να δώσω στόχο, κατάφερα να κάνω μόνο "καλές" παρέες δηλαδή παρέες με ευκατάστατους νέους, κυρίως κοπέλες. Η πιο στενή μου παρέα ήταν δυο αδελφές, κόρες δίδυμες τού ζεύγους Σπέκου, ενός καλλιεργημένου αντρόγυνου που η καταγωγή τους, όπως λεγόταν, ήταν Μικρασιατική. Εκείνοι ούτε το επιβεβαίωναν ούτε το διέψευδαν. Σύντομα είχα γίνει σημαντικός οικογενειακός φίλος γι' αυτούς και υποψήφιος γαμπρός. Αυτό που έμενε να μάθω ήταν ποιά από τις δύο θα παντρευόμουν.

Αξιαγάπητες κι οι δυό, με σχεδόν τα ίδια προτερήματα κι ανύπαρκτα ελαττώματα έμοιαζαν να με θέλουν για σύζυγο χωρίς όμως να ανταγωνίζονται η μια την άλλη. Με το πέρασμα τών ημερών έμαθα πως αυτά που μόλις ανέφερα -δυστυχώς- ήταν η μόνη τους προίκα. Όλα τα υπόλοιπα ήταν φήμες που πιθανόν διοχέτευε η μητέρα τους. Η μόνη περιουσία τους ήταν μια καδένα ανά αδελφή. Είχαν φτάσει στις νεαρές, γενιά τη γενιά, από τον 17ο αιώνα. Μάλιστα μια παράδοση ήθελε οι αλυσίδες να θάβονται μαζί με τις γυναίκες που τις φορούσαν εν ζωή.

"Μα τότε...πώς και τις φοράτε εσείς, εφ' όσον, λογικά, θάφτηκαν μαζί με όποιον τις πρωτοφόρεσε;" ρώτησα.
"Υποτίθεται πως όταν αυτές που τις φορούν πεθαίνουν, πάντα μετά από τα τρία χρόνια, κάποιος βγάζει από το φέρετρο τις αλυσίδες και τα παραδίδει στα επόμενα θηλυκά τής φάρας... Μάλιστα, τώρα που έτυχε να "πέσουν" σε δυο δίδυμα πλάσματα, σημαίνει πως πρέπει στο εφεξής οι καδένες να θαφτούν μαζί..."

Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια όταν η μια από τις δίδυμες, που εν τω μεταξύ είχε γίνει γυναίκα μου, σκοτώθηκε πέφτοντας από το άλογό της. Η οικογενειακή ατυχία συνεχίστηκε με το θάνατο και της άλλης κόρης, από άγνωστη αιτία. Μού ήσαν αγαπητές και οι δυό και συχνά ψαχούλευα στα πράγματά τους ώσπου μια μέρα θυμήθηκα τις καδένες τους που τόσο είχα θαυμάσει και που υπέθεσα ότι ήσαν θαμμένες με τα άψυχα σώματα τών δύο κοριτσιών με τη μέριμνα τής μάνας τους. Εγώ σαν δειλός χαρακτήρας δεν είχα διόλου αναμιχθεί.

Ανάρμοστο θεώρησα από την πλευρά τής μητέρας τους το γεγονός ότι μια μέρα ενώ ετοιμαζόταν να βγει από το σπίτι, γύρω από τους γοφούς της φορούσε τις δυο καδένες, ενωμένες μεταξύ τους, ώστε να περιβάλλουν τον ευμεγέθη, λικνιστό πισινό της - ήταν ακόμη γύρω στα 45 και ήθελε να τραβά την προσοχή τών αντρών. Ακόμα κι ο γέρο-Άργος, σκύλος προχωρημένης ηλικίας, ακούμπησε το κεφάλι στο χαλί μελαγχολικά, θυμάμαι. Σίγουρα και αυτός αηδίαζε μπρος στο θέαμα τού τουρλωτού πισινού. Από την άλλη, στο διπλανό δωμάτιο, ο άντρας της έμενε σκεπασμένος μέχρι το κεφάλι και με φώναζε να πάω να τον τρίψω χαμηλά στη ράχη, να νιώσει λίγο ωραία. Αστείο; Ίσως, αλλά έτσι είχα απαλλάξει την οικογένειά μου από τα χρέη της κι ας έκαναν τους "μη μου άπτου"... τάχα δεν ήθελαν τα "ξένα λεφτά".

Μια τών ημερών που ο γέρος, εγώ κι ο σκύλος ήμασταν αναποδιασμένοι, τής έκανα μια επίθεση, αρκετά έντονη, σχετικά με τις καδένες που τις φορούσε συνέχεια πάνω από τον πισινό της λες κι ήταν κάνα ψευτόπραμμα τής λαϊκής. Απάντησε με αναίδεια κι έλλειψη σεβασμού για τον άντρα της, πετώντας τις καδένες από πάνω της, μπροστά στα πόδια μου. Ένιωσα το μέταλλο ζεστό καθώς το μάζεψα από κάτω ενώ η πεθερά μου έφευγε και είδα για τελευταία φορά την πλάτη της. Ο γέρος έχωσε πάλι το κεφάλι κάτω από την κουβέρτα κι έκλαιγε που είχε χάσει όλες τις γυναίκες τής ζωής του. Τού έτριψα λίγο τη ράχη και το στήθος, πράγμα που τον ηρέμησε και κοιμήθηκε.

Οι αποσκευές μου ήταν έτοιμες σε μισή ώρα και μετά από μια ώρα βρισκόμουν στο κοιμητήριο μισομεθυσμένος από μισό μπουκάλι κρασί πιωμένο βιαστικά. Όλες οι κακές στιγμές που είχα περάσει στο σπίτι τών Σπέκων, η υποκρισία τής μάνας, η αδυναμία τού πατέρα και το ανούσιο τής ζωής τών διδύμων που πλασσάρονταν για πλούσιες κόρες...Οι καδένες που πραγματικά ήταν εκτυφλωτικά όμορφες για μένα, σκέφτηκα, ήταν τάχα τού 17ου αιώνα ή κι αυτό ήταν ψέμμα;

Οι άνθρωποι είναι ευτελείς κι ίσως ό,τι απέμεινε κι αξίζει είναι οι μύθοι τους. Θυμήθηκα τα λόγια τών κοριτσιών - ένα από αυτά είχε υπάρξει γυναίκα μου κι ας μη θυμόμουν ποια. Ο μύθος έλεγε πως οι καδένες έπρεπε να ταφούν μαζί με τα κορίτσια. Πού τέτοια υπομονή! Όσοι έχουν ψάξει σε κοιμητήριο για αγαπημένο πρόσωπο γνωρίζουν πως μοιάζει ο νεκρός να παίζει κρυφτούλι μαζί σου - δεν θέλει να τον βρεις. Έσκαψα ένα λάκκο για τις καδένες και με κάποια συγκίνηση τις έβαλα μέσα.

Ένιωσα πολύ καλύτερα και ξεκίνησα για το κέντρο τής πόλης, στο λιμάνι. Από ένα λιμάνι αρχίζεις πολύ συχνά ένα άλλο επεισόδιο στη ζωή σου κι η μυρωδιά τής θάλασσας σου δίνει την αίσθηση ενός θαρραλέου ξανοίγματος.

.When.



Πότε θα σε δώ πάλι;  Ή να αυτοχειριαστώ;