07 Δεκεμβρίου, 2010

Χαμένος χρόνος


Μόνο για σήμερα γαληνεμένο το κεφάλι του ακουμπά σε δυο μαξιλάρια.
Αυτός, ο φανατικά μοναχικός μηχανικός τών αισθημάτων, ο σχεδιαστής υδραγωγείων ροής δακρύων, χτίστης πυραμίδων για να σκοντάφτουν στις απρόσεκτες δρασκελιές τους τα τέκνα τών γιγάντων. Τροχοί και τροχαλίες. Αυτός, ο Πήλινος στρατιώτης τής Κίνας, η αργή πτώση τών διαττόντων αστέρων, εκείνος που βουτά στη μυθολογία τών αρχαίων Ελλήνων. Ο ηθοποιός που παίζει τον ρόλο του αυτόματα, σαν από τικ, παρόρμηση-αστραπή. Δάσκαλος που δε γνωρίζει αυτό που διδάσκει αλλά το διαιωνίζει σαν πραγματικός απόστολος, ιστοριοδίφης που αποκρυπτογράφησε τη Στήλη τής Λήμνου. Ψάχνοντας τις ρίζες του στη Δύση φαίνεται πως βρήκε τα χνάρια του στη Μικρά Ασία. Παρατηρητής τής αρμονίας τών δινών τής άμμου, φυγόκεντροι κι ακτίνες. Δεν μπορεί να παραμείνει ήσυχος για πολύ κι αναπαυμένος. Χαμένος χρόνος είναι να περιμένεις το Αύριο. 
Το Αύριο θα 'χει πάλι τη μορφή τού αγκαθιού που άνθισε στο βράχο.

Io che amo solo te