Παλιές καλές εποχές

Η νέα εποχή με χαιρετά αινιγματικά κουνώντας τις κατσαριδένιες κεραίες της.
Τα ποιήματα γερνούν σαν τα παλιά σκακιστικά προβλήματα: μπορεί να θαυμάζεις μερικά από αυτά αλλά οι ειδήμονες λένε πως ακόμα και τα πιό δύσκολα τού "τότε" ωχριούν μπροστά στην πολυπλοκότητα των  σημερινών. Φαντάζουν παιδαριώδη κι ένα έξυπνο παιδάκι μπορεί εύκολα να τα λύσει. Αν το σκεφτείς με αυτόν τον τρόπο ίσως τα σκακιστικά προβλήματα που θα απομείνουν στο μέλλον να είναι ελάχιστα έως ότου, στο μακρινό μέλλον, να εκλείψουν παντελώς...
Τα παλιά βαθιά αισθήματα - που κάποτε οδηγούσαν στην υπέρτατη ευτυχία ή στην αβάσταχτη δυστυχία - απλοποιήθηκαν όσον αφορά στο χειρισμό τους. Νοσταλγικά στρέφουμε τα βλέμματά μας προς τους περασμένους χρόνους όταν όλα ήταν απλά για το σημερινό νου. Νοσταλγικά σκεφτόμαστε τις παλιές μας οικογένειες. "Όμορφες εποχές που δεν ξαναγυρίζουν" τις αποκαλούν οι μεν. "Θα έρθουν καλύτερες μέρες" ονειρεύονται οι δε. Όνειρα δια της εις άτοπον απαγωγής. Άσκηση προς επίλυση. Δεδομένα των ασκήσεων: οι επιθυμίες μας,πολλές φορές αντιδιαμετρικά κείμενες σε αυτό που έχουμε σήμερα,έχοντάς το επιδιώξει μανιωδώς και τελικά κατακτήσει. Κι ίσως η όλη προσπάθεια της "προόδου" δεν είναι άλλη παρά ένας τύπος εξέλιξης που θα μας κάνει να ζήσουμε πάλι το παρελθόν,χωρίς όμως τις δυσκολίες του.
Αχ! Το ιδεώδες θα ήταν μια παρελθούσα εποχή χωρίς όμως τους προβληματισμούς της.
Κι η πρόοδος; Οι ανέσεις μας;
Μα αυτή, η πρόοδός μας, θυμάμαι πως κάποιος μεγάλος ποιητής είχε πει πως δεν συνίσταται στην εφεύρεση των αμαξοστοιχιών ούτε στη χρήση της δύναμης του ατμού αλλά στην αργή και σταθερή εξάλειψη των ιχνών τού προπατορικού αμαρτήματος μέσα από τις ψυχές μας. Σαν προπατορικό αμάρτημα,αφήνοντας κατά μέρος τα θρησκευτικά του δημοτικού,εννοούμε τη χωρίς όρια ανθρώπινη απληστία.

Το ταίρι του

Κάποτε είχα ένα φίλο, συμπαίκτη στη σχολική ομάδα του μπάσκετ, με δυο βασανιστικές εμμονές. Η μια ήταν το ύψος του και η άλλη η νοημοσύνη του. Συνήθιζε λοιπόν να ρωτά γνωστούς και φίλους ,μεταξύ των οποίων κι εμένα: «Θα ήταν πολύ καλύτερα για μένα αν μου αφαιρούσαν δέκα πόντους από το I.Q. μου και τους προσέθεταν στο ύψος μου. Συμφωνείς;»
Όταν του απαντούσαμε «ναι» θύμωνε γιατί πίστευε πως τον θεωρούσαμε πολύ κοντό ώστε να πρέπει να θυσιάσει δέκα μονάδες από το Ι.Q. του για να είναι πιο ψηλός.
Όταν του απαντούσαμε «όχι» πάλι θύμωνε γιατί πίστευε πως δεν τον θεωρούσαμε αρκετά ευφυή ώστε να μπορεί να θυσιάσει δέκα μονάδες από το I.Q. του για να είναι πιο ψηλός.
Αυτό ήταν ένα πρόβλημα που έθετε όλο και πιό συχνά,εκτός τόπου και χρόνου. Γινόταν πολύ ενοχλητικός όταν βασανιζόταν από το δίλημμα αυτό.
Μέχρι τη μέρα που ένας άλλος φίλος μας,πολύ ψηλός και ευφυέστατος, σκαρφίστηκε την πιο «πετυχημένη» απάντηση σ αυτό που είχε πια γίνει κάτι σαν γρίφος της Σφίγγας. Θα του απαντούσαμε όλοι πως «Δεν χρειάζεται να αλλάξεις τίποτα απ όλα αυτά. Υπάρχουν πολύ πιο σπουδαία χαρίσματα και τα διαθέτεις»
Το αποτέλεσμα απογοήτευσε. Ο φίλος μου εξαγριώθηκε τόσο που δεν ξαναμίλησε πια σε κανέναν μας. Ο δυστυχής είχε χτίσει μια εικόνα του εαυτού του γύρω από τα δυο αυτά μεγέθη. Μεγέθη υπεροχής και ανταγωνισμού. Απ όλη την παρέα, τις καλύτερες σχέσεις τελικά διατήρησε μ έναν κοντούλη και αφελή ο οποίος, κάθε φορά που έκανε και σ’ αυτόν την ίδια ερώτηση, του απαντούσε με ένα αφελές και φοβισμένο ύφος: «Πες μου πρώτα ότι αυτό μπορεί πραγματικά να γίνει κι έπειτα θα σου απαντήσω».
Τότε ο...τυραννισμένος έσκαγε ένα χαμόγελο και όλα τέλειωναν.