Ένα λεπτό... κάτι υπάρχει στο μυαλό μου. Ναι, εκεί που κρύβονται οι μνήμες, κάτι υπάρχει. Κάτι που δεν το σβήνει ο χρόνος. Αντιλαμβάνομαι την ύπαρξή του. Κι ας μην έχει μορφή ούτε γεύση, οσμή και σύσταση ας μη δείχνει.
Παρ' όλα αυτά πρέπει να έχει φωνή. Αλήθεια είναι πως οι αναμνήσεις από κάπου (συνήθως θαρρείς από μακριά) μας φωνάζουν. Μα τι να λένε τάχα αυτοί οι ψίθυροι που πάνε και μπερδεύονται με τις μουσικές, με τις φωνές τού σπορτσκάστερ, με τις υπερηχητικές βολές τών βίντεο γκέημς;
Δεν ξέρω. Μόνο εικασίες μπορώ να κάνω. Ένα ρολόι που κάνει το τικ-τακ το συνεχόμενο, ένα κομπρεσσέρ που δουλεύει ασταμάτητα, μια σειρήνα συναγερμού που σφυρίζει μανιασμένα...όλα αυτά αν τα ακούσεις προσεκτικά, με αφοσίωση και σεβασμό στη μηδαμινότητά τους, κάτι θα διακρίνεις πως σού λένε.
Α, τι ωραία! Όλο το παρελθόν μου έρχεται τώρα ορμητικό σαν κύμα, σαν μια ενιαία μνήμη: τα τραγούδια στο πούλμαν μιάς εκδρομής γύρω από τη μεγάλη λίμνη.