Ακούμπησα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι, με τη δεξιά πλευρά - απόψε αυτή η πλευρά βαραίνει περισσότερο από την άλλη. Κι αυτό εξ αιτίας μιας σκέψης. Δυο ειδών άνθρωποι υπάρχουν, καθώς έλεγαν: "οι Αλτρουιστές κι οι Εγωιστές. Οι μεν ζουν για τους δε κι οι δε για τους εαυτούς τους". Αυτή η πάλη λογικά θα έληγε υπέρ των εγωιστών αφού οι αλτρουιστές θυσιάζονται για εκείνους. Άρα οι αλτρουιστές θα έπρεπε σιγά-σιγά να έχουν προ πολλού εξαφανιστεί ως είδος, να μη υπάρχει πια ούτε ένας. Αυτή η σειρά τών σκέψεων μαζί με μια αναδρομή στο βίο και την πολιτεία μου, ήταν αρκετές για να πεισθώ ότι κι εγώ δεν είμαι παρά ένας ακόμα εγωιστής. Τι βαρετό! Δεν είναι ούτε καν κάτι σπάνιο. Μπα...μπορεί όλα αυτά να ήταν παραμύθια. Μπορεί οι Αλτρουιστές να έζησαν μόνο στο μυαλό μας.