Εκείνο το πρωί που η γυναίκα πήγε να ξυπνήσει τον 12χρονο γιό της το Μάριο για να ετοιμαστεί για το σχολείο, πρώτη φορά τον βρήκε ήδη ξύπνιο και καθιστό πάνω στο κρεβάτι του.
-"Μα-ά", είπε εκείνος. -Έτσι πρόφερε τη λέξη μαμά, από μικρός που ήταν. Συνέβαλλε σ' αυτό και η οριακή νοημοσύνη του.
-Τι είναι μωρό μου; ξύπνησες κιόλας...μπράβο!
-Μα-ά , μήπως θυμάσαι πού βάλαμε εκείνη τη φυσαρμόνικα που είχα πάρει πρόπερσι;
-Δεν ξέρω ,μωρό μου,πώς σού 'ρθε τώρα η φυσαρμόνικα; Ντύσου γρήγορα,να πιείς κι εσύ το πρωινό σου με την ησυχία σου μιά φορά.
Ντύθηκε ο Μάριος κι έφυγε , η αλήθεια είναι, πιό χαλαρός για το σχολείο. Στην επιστροφή από το σχολείο ανακατεύοντας το φαγητό στο πιάτο σκεφτικός ρώτησε πάλι τη μάνα του:
-Μα-ά, τη βρήκες; Τη φυσαρμόνικα που σού είπα το πρωί, το ξέχασες;
-Είχα δουλειά παιδί μου. Μα τι σ' έπιασε με τη φυσαρμόνικα πάλι; Για φυσαρμόνικες είμαστε τώρα...Εχεις να διαβάσεις , το απόγευμα έχεις Αγγλικά κιόλας. Θα σου τη βρώ. Μα τι τη θες; Δε θες να μού πεις;
Με το πιό φυσικό ύφος ο Μάριος εξήγησε στη μητέρα του πως τον τελευταίο καιρό ,τα βράδια πού έπεφτε γιά ύπνο, έρχονταν από το παράθυρο κοντά του δύο κοπέλες που τού τραγουδούσαν γλυκά, έπαιζαν μαζί του, ανέβαιναν στο κρεβάτι και που και που τον χάιδευαν κιόλας. Τόσο όμορφα τον χάιδευαν που ανάμεσα στα πόδια του ένιωθε μιά τόσο ευχάριστη ζεστασιά. Φοβόταν μήπως τον βαρεθούν οι δυό κοπέλες κι ήθελε να μάθει να παίζει μουσική για να τις κρατά κοντά του περισσότερη ώρα.
"Πονηρέ! τα βράδια κοιμόμαστε. Δε χαιδευόμαστε.Δεν αφήνεις τις ιστορίες με τις ...νεράιδες; Από τώρα αρχίσαμε να χουμε το μυαλό στο κάτω κεφάλι!" χαμογέλασε ανασηκώνοντας τα φρύδια της η μαμά.
Παρά τις ενστάσεις της μαμάς ο Μάριος τα βράδια πήγαινε πιό νωρίς γιά ύπνο κι έχοντας βρεθεί η περίφημη φυσαρμόνικα ακούγονταν από το δωμάτιό του μερικές νότες ανάκατες με γελάκια. Όλα αυτά κάποια στιγμή υπερέβηκαν την ανοχή της μητέρας του κι όταν στο μικρό οικογενειακό περιβάλλον συζητήθηκε το γεγονός, ακούστηκαν οι προτάσεις. Κατ' αρχήν κάτι έπρεπε να γίνει. Δηλαδή με άλλα λόγια έπρεπε ν'αρχίσει το τρέξιμο.
Ο παπάς της ενορίας λέει είχε τον τρόπο του να συμβουλεύει τα αγόρια να κάνουν υπομονή και να μην το παρακάνουν με το μέρος του σώματός τους αυτό. Λένε πως τους έδειχνε το δικό του μόριο που είναι τόσο άσχημο επειδή κι αυτός μικρός έκανε τα ίδια.
Άδικα ο Μάριος έλεγε και ξανάλεγε πως αυτό που τον ενδιέφερε πιό πολύ ήταν να ευχαριστήσει τις νεραιδούλες με τη φυσαρμόνικά του, αυτός να παίζει κι αυτές να τραγουδάνε.
Ανέλαβαν μετά τις...ευθύνες τους,ένας-ένας, και οι υπόλοιποι:
"Ψυχολόγο θέλει το παιδί μωρέ! Τι παπάδες και βλακείες...στο μεσαίωνα είμαστε;" είπε φωναχτά ο θείος του Μάριου, συνεχίζοντας,"να μάθουμε τι ρόλο παίζει κι η φυσαρμόνικα. Κάτι θα σημαίνει.Να δεις ότι κάποια σχέση έχει μ'αυτό που λέμε: παίζω το πουλί μου".
Στο γραφείο του ψυχολόγου Τάδε, M.D. ο Μάριος ήταν νευρικός. Έπαιζε στα χέρια του τη φυσαρμόνικα και την έδειξε στον ψυχολόγο λέγοντάς του ότι δεν συμβαίνει κάτι το κακό αφού έχει περιορίσει και τα χάδια όπως τού είχε πει ο παπάς αλλά δε θα ήθελε με τίποτα να χάσει τη βραδινή του παρέα, αυτά τα αέρινα πλάσματα που έμπαιναν στο δωμάτιο και με κλειστά τα τζάμια ακόμα.
"ΕΣΥ θέλεις να βλέπεις τις κοπέλες,είναι σαν να ονειρεύεσαι ξύπνιος Μάριε, αλλά φυσικά δεν υπάρχουν. Παίζε πάντως φυσαρμόνικα να περνάει η ώρα σου" είπε με επαγγελματικό χαμόγελο ο M.D.
Σε 5 λεπτά ενημέρωσε τη μητέρα και το θείο ότι η περίπτωση είναι εκτός αρμοδιότητός του και πρέπει να απευθυνθούν σε ψυχίατρο διότι η περίπτωση απαιτούσε τη χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής. "Ψύχωση έχει το παιδί. Αποδιοργανωτικού τύπου με ψευδαισθήσεις και ερωτομανιακό παραλήρημα. Με την κατάλληλη αγωγή θα φύγουν όλα αυτά: οι νεράιδες,αυτά τα ερωτικά στοιχεία κ.λπ."
Ο ψυχίατρος Δείνα M.D. πήρε τη σκυτάλη μιά βδομάδα αργότερα :
-Καλώς το Μάριο, τι ομάδα είμαστε Μάριε;
-Παναθηναικός.
-Τέεελεια! Για πες μου Μάριε τι γίνεται με αυτές τις νεραιδούλες; Δε θέλεις να κάνουμε μαζί μιά συμμαχία να τις διώξουμε κι εσύ θα βρεις μετά αληθινές κουκλίτσες να βγαίνετε να χουφτώνεις όποια θες,ε;
"Κυρία μου λίγα φαρμακάκια και τελειώσαν οι νεραιδοέρωτες. Σε δυό μέρες δε θα ακούτε πιά ούτε γελάκια ούτε φυσαρμόνικες βραδιάτικα" είπε στη μαμά.
Ο γιατρός είχε δίκιο. Τίποτα πιά δεν ακουγόταν από το δωμάτιο του Μάριου. Τον επισκέφτηκαν τον M.D. πάλι για να του πούν τα καθέκαστα και να τον ρωτήσουν αν ήταν αναμενόμενο το γεγονός ότι ο Μάριος τώρα στράβωνε και τραβολογούσε τη φυσαρμόνικα.
-Τώρα δεν έρχονται πιά οι νεράιδες ,κύριε, είμαι μόνος τα βράδια και δε μού αρέσει. Μήπως δεν παίζω πιά καλά; Θυμώνω με τη φυσαρμόνικα...δεν μπορεί να φέρει πίσω τα κορίτσια, δεν έχει πιά χαρές τα βράδια
-Δε χρειάζεται να σπάσεις τη φυσαρμονικούλα, Μάριε. Πρόσεχε γιατί ξεκολλάνε τα μέταλλα εδώ στα πλάγια κι είναι επικίνδυνο να κοπείς. Είναι κοφτερά ξέρεις."
Το επόμενο βράδυ στο σπίτι ο Μάριος είπε μόνο ένα πράγμα :
-Μα-ά, οι νεράιδες δε θα ξανάρθουν. Το ξέρω. Εγώ μπορώ να πάω να τις βρω, αν μάθω πού έχουν πάει;
-Ναι ,μωρό μου,μπορείς.
-Με τη φυσαρμόνικα;
-Ναι ,μωρό μου.
Την επόμενη μέρα , όταν η γυναίκα πήγε να ξυπνήσει το Μάριο, για να μην αργήσει στο σχολείο,τον βρήκε κοντά στο παράθυρο πεσμένο κατάχαμα, μέσα στα αίματα, με το πέος του κομμένο από τα πλαινά κοφτερά μέταλλα της φυσαρμόνικας. Έφταιγε αυτός που πείραζε τις νεράιδες και το μουσικό όργανο που είχε πάρει για να τις ξελογιάσει. Τιμώρησε λοιπόν τη φυσαρμόνικα σπάζοντάς την και με τα κοφτερά της κομμάτια τιμώρησε εκείνο το μέρος του εαυτού του που πιό πολύ χαιρόταν.
Η αιμορραγία είναι μεγάλη σ' αυτές τις περιπτώσεις και θανατηφόρα κι έτσι ο Μάριος δεν κοιμήθηκε πιά σ' εκείνο το άδειο το δωμάτιο, χωρίς νεράιδες, χωρίς χαρές και μουσική.