Καημένα τα μάτια σου που, ευκολόπιστα κι αγαθιάρικα, αυτά μάλιστα, στράφηκαν στα τέσσερα σημεία τού ορίζοντα κοιτώντας εκ περιτροπής προς το βορρά, τη δύση, το νότο, την ανατολή και πάλι το βορρά...Μέχρι που ανακάλυψες πως αν για κάπου αποδράμε, αυτό το "κάπου" πρέπει να είναι μονάχα η πατρίδα. Δεν αξίζει ν' αποδρά κανείς γι' αλλού. Εξοδος και Ιουδαίοι.
Βέβαια θα πίστεψες πως αν δεν φεύγει κανείς με όνειρα περήφανα, με όνειρα λαχτάρας, τότε δεν αξίζει τόσο να σπάει το κεφάλι του για να βρει πού να πάει και πώς. Σωστά...με επιπολαιότητα, μωρέ, πως μπορείς να ευτελίζεις μια φυγή, την υπέρτατη καλλιτεχνία που υπάρχει πριν το τέλος μιας ζωής;
Πάει καλά ...μάλλον δεν είχα καταλάβει πως για μεγάλα πράγματα άξιος ποτέ δεν ήσουν κι ούτε ποτέ θα 'σαι. Η μητέρα μιας μετριότητας μισή μετριότητα αξίζει. Το ταξίδι τής απόδρασης, εκείνο το τιμημένο σαν χαρακίρι, λίγοι μόνο πια αξίζουμε να το κάνουμε. Μα πρώτα ας αποκόψουμε τις ρίζες, ας μην κυκλοφορεί κοινό αίμα ανάμεσά μας. Όσο στο αίμα μου κυκλοφορούν υπνωτικά και αλκοόλ, εμβρόντητος θα μένω και στους περιπάτους μου τραίνα που περνούν θα ακούω, ενώ ξυπόλητος θα περπατώ στις παραλίες. Και η βάρκα μου θα μένει κάπου εκεί δεμένη.