-Οι γυναίκες βγαίνουν από την ΠΟ.ΚΗ κατά τις εφτά. Κουρασμένες φαίνονται καθώς βγαίνουν με το κεφάλι χαμηλωμένο, διανύοντας την απόσταση μέχρι τη στάση τού λεωφορείου η καθεμιά τους χωριστά από τις άλλες. Μερικές είναι ξένες, δεν θέλουν να μιλήσουν μήπως καταφέρουν να το κρατήσουν μυστικό το ότι δεν είναι από δω, απ' την Ελλάδα. Μερικές πάλι είναι νεοφερμένες από το ...χουργιό και μιλάνε ακόμα βλάχικα. Παρ' όλα αυτά το ντύσιμό τους είναι μοντέρνο και δε σ' αφήνει να σκεφτείς ούτε να περάσει από το μυαλό σου ότι είναι εργάτριες και νοικιάζουνε στον Κορυδαλλό μια γκαρσονιέρα ανά δύο. Ναι, τα ρούχα που φοράνε οι κοπέλες τής Αθήνας -ή παρόμοια με αυτά- τα βρίσκουν και στα Κινέζικα. Κι αρώματα ξέρουνε πού θα πάνε ν' αγοράσουν. "Πλάσματα ανόητα!" θα σκεφτείς να πεις και συμφωνώ μαζί σου. Ανόητα πλάσματα με ανόητα όνειρα και φόβους.
-Κι όμως...καθένα από αυτά, για κάποιον είναι ο κόσμος όλος. Κάπως κι αυτά επείστηκαν πως έχουν βρει τον άνθρωπό τους. Κακό ή καλό να είναι, άραγε, που υπάρχει αυτή η μανία τής αγάπης που από τα προβλήματα τα καθημερινά σε απαγάγει; Να, σε λίγο, πιο πέρα περιμένει ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο. Να η εργατριούλα...ανοίγει την πόρτα τού συνοδηγού, λες κι είναι και δικό της το αμάξι. Έγινε Βασίλισσα η εργατριούλα τής ΠΟ.ΚΗς κι ας είναι τρεις μονάχα μήνες που έφτασε απ' το χουργιό.
-Κι όμως...καθένα από αυτά, για κάποιον είναι ο κόσμος όλος. Κάπως κι αυτά επείστηκαν πως έχουν βρει τον άνθρωπό τους. Κακό ή καλό να είναι, άραγε, που υπάρχει αυτή η μανία τής αγάπης που από τα προβλήματα τα καθημερινά σε απαγάγει; Να, σε λίγο, πιο πέρα περιμένει ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο. Να η εργατριούλα...ανοίγει την πόρτα τού συνοδηγού, λες κι είναι και δικό της το αμάξι. Έγινε Βασίλισσα η εργατριούλα τής ΠΟ.ΚΗς κι ας είναι τρεις μονάχα μήνες που έφτασε απ' το χουργιό.
