- Δέκα η ώρα κανονίσαμε, εντάξει τελικά; Δέκα το βράδυ, όχι το πρωί!
- Δεεεν πειράζει...θα ερχόμουνα στην τύχη...το βράδυ. Ή πάλι ποιός ξέρει, ίσως στην τύχη ερχόμουνα το πρωί.
- Μα τι λες... τώρα...χαζομάρες...
- Είχα τρεις ανιαρές συναντήσεις μέσα σε μια μέρα, στο τελευταίο 24ωρο. Ξέρεις τι το κοινό είχαν μεταξύ τους;
- Κάποια κατήφεια; Κάποια συζήτηση τού συρμού περί προσφύγων; Για τις συντάξεις; Για τον πατριωτισμό; Είδες που όλοι έχουν προκύψει πατριώτες, θρήσκοι;
- Όχι, όχι. Για μένα ήταν η συζήτηση. Σιγά, τρόπος τού λέγειν "συζήτηση". Για στιχομυθίες επρόκειτο, φράσεις που δεν είχαν κάποια φανερή σύνδεση μεταξύ τους παρόλα ταύτα περίμενε κανείς πως θα πέσουν στο τραπέζι η μια δίπλα στην άλλη. Γιά παράδειγμα, χωρίς λόγο, και οι τρεις συνομιλητές μου, ξεχωριστά ο ένας από τον άλλον, με βρήκαν αλλαγμένο, τους φάνηκα παράξενος και πιο απόμακρος από ό,τι συνήθως.
- Μα συνήθως είσαι "πιο απόμακρος από ό,τι συνήθως" και δεν ξέρω εάν αυτό δίνει πλέον την αίσθηση τού παράξενου. Τον τελευταίο καιρό τουλάχιστον...
- Για κάποιον που γίνεται πιο απόμακρος, αναρωτιέται κανείς αν φταίει κάτι στον εσωτερικό του κόσμο. Θεωρείται δεδομένο πως "έγινε παράξενος" είτε λόγω ηλικίας είτε επειδή τρελάθηκε. Κανένας δεν σκέφτεται πως κάποιος μπορεί να σιχαθεί ξαφνικά τους φίλους, τους συναδέλφους, τις καθημερινές σκέψεις και διαδρομές...Ασήμαντα πράγματα, τόσο ασήμαντα που δυσκολεύεσαι ακόμα και να τα αγνοήσεις.
- Είχα την αίσθηση τής αποστροφής προς τις "ασήμαντες" λεπτομέρειες τη στιγμή που σού διευκρίνισα πως εννοούσα "δέκα το βράδυ" κι όχι "δέκα το πρωί". Στραβομουτσούνιασες εκείνη τη στιγμή!
- Α...Όχι, δεν ήταν αυτός λόγος να στραβομουτσουνιάζεις και να απομακρύνεσαι. Νιώθει κανείς πιο απόμακρος από τον κόσμο όταν δεν προσφέρει στον κόσμο αυτό, το ένα και μοναδικό που ο κόσμος περιμένει - ή που νομίζει ότι ο κόσμος περιμένει από αυτόν. Δεν είναι αλήθεια πως νιώθουμε αποξενωμένοι όταν δεν "παίρνουμε".
- Σωστά, όμως... οι άνθρωποι ακόμα κι αν περιμένουν κάτι από σένα, ξέρουν πως δεν θα κρατήσει αυτό για πάντα. Δεν πρόκειται κανείς λοιπόν να σου βάλει το πιστόλι στον κρόταφο επειδή δεν προσφέρεις. Οι άλλοι περιμένουν να σε δουν κάποτε να γερνάς, να στερεύεις, να ησυχάζεις στο τέλος. Δεν τους ξενίζει, ίσως το επιθυμούν...
- Με τον τρόπο που το περιγράφεις και με τη χροιά τής φωνής σου, είναι σαν να μιλάς για μια ανακωχή, μια ειρήνευση ανάμεσα σε αντιμαχόμενα μέρη. Λες και ήταν αυτό που περίμενε κανείς, λες κι αυτό είναι ο στόχος. Μα...στόχος δεν ήταν η πάλη, οι αντιθέσεις. Ή μήπως ήταν στόχος αυτή η ησυχία, λες;
- Δεν ξέρω...ή το ένα ή το άλλο. Ή η εξοντωτική πάλη ή η ανακωχή...ή η αδιάκοπη κίνηση ή η στάση...ή το συλλογικό ή το ατομικό...
- Κατάλαβα: Όπως Δέκα το πρωί ή δέκα το βράδυ. Στην τύχη θα έρθω το πρωί.
- Σωστά, όμως... οι άνθρωποι ακόμα κι αν περιμένουν κάτι από σένα, ξέρουν πως δεν θα κρατήσει αυτό για πάντα. Δεν πρόκειται κανείς λοιπόν να σου βάλει το πιστόλι στον κρόταφο επειδή δεν προσφέρεις. Οι άλλοι περιμένουν να σε δουν κάποτε να γερνάς, να στερεύεις, να ησυχάζεις στο τέλος. Δεν τους ξενίζει, ίσως το επιθυμούν...
- Με τον τρόπο που το περιγράφεις και με τη χροιά τής φωνής σου, είναι σαν να μιλάς για μια ανακωχή, μια ειρήνευση ανάμεσα σε αντιμαχόμενα μέρη. Λες και ήταν αυτό που περίμενε κανείς, λες κι αυτό είναι ο στόχος. Μα...στόχος δεν ήταν η πάλη, οι αντιθέσεις. Ή μήπως ήταν στόχος αυτή η ησυχία, λες;
- Δεν ξέρω...ή το ένα ή το άλλο. Ή η εξοντωτική πάλη ή η ανακωχή...ή η αδιάκοπη κίνηση ή η στάση...ή το συλλογικό ή το ατομικό...
- Κατάλαβα: Όπως Δέκα το πρωί ή δέκα το βράδυ. Στην τύχη θα έρθω το πρωί.