Είναι που φέτος κρυώνω πιο πολύ
και φορώ από πάνω δεύτερο μακό
τα ζεστά μου ρούχα μείναν φυλαγμένα
σε μια ντουλάπα που ανοίγει στο κενό
ένα παράθυρο στον κόσμο
Το παχύ μαξιλάρι της πολυθρόνας
χάμω ξαπλωμένο δαγκώνει μια ακτίνα ήλιο
τους πίνακές μου θαυμάζει η σκόνη
που στα ψηλά δωμάτια αιωρείται
καθώς το βήμα μου την ανασηκώνει
Είναι καιρός που παράθυρο δεν ανοίγω
δεν ξεμυτίζω πια από την πόρτα
χτισμένη πάνω σε ινδιάνικο νεκροταφείο
είναι η άψυχη πόλη με τα χίλια φώτα
εγώ μες το σκοτάδι μου είμαι βετεράνος
Από τις γρίλιες με νουθετεί ο παπαγάλος:
"Είναι όλα στο δικό σου το μυαλό!"
Τον αντίλογο τον ξέρω προφανώς
μαντεύω, δηλαδή...είναι πιθανό
να φταίει που φέτος πιο πολύ κρυώνω.