Απλά κλείνω τα μάτια μου για να ονειρευτώ αλλά παραμένω ξύπνιος. Όντας ξύπνιος βλέπεις τα πιό ζωντανά όνειρα κι όχι εκείνα τα όνειρα τού ύπνου, τ' απομεινάρια τής καταπιεσμένης ψυχής, λογοκριμένα και διασκευασμένα ώστε να μην ντρέπεσαι να τα θυμάσαι. Δεν σού εξασφαλίζει τίποτα εκείνος ο λεγόμενος R.E.M. ύπνος. Τουλάχιστον τίποτα το ζωντανό, τίποτα που να αγγίζει όλες τις αισθήσεις. Σκληρά, κρύα και χωρίς συναίσθημα τα όνειρα τού ύπνου. Μοιάζουν συχνά με σιδερόβεργες, σκόρπιες, ασύνδετες και ακατάστατες που αιωρούνται στον αέρα όλο και πιo ψηλά ενώ τα ξύπνια μου όνειρα -αυτά του daydreaming- έχουν το χρώμα τ' ουρανού, το άρωμα τού δυόσμου, την αραιή σύσταση τού νερού, τον ήχο τής βροχής που πέφτει στη λίμνη.
Μέσα σ' αυτή τη λίμνη μπορώ να νιώσω κύκνος ολόλευκος σε πλοήγηση, ευγενικά σπρωγμένος από τον καθαρό αέρα.