Η ιστορία τού πατέρα σου, που έπαθε άνοια και δε γνώριζε πια κανέναν, η ιστορία τής μάνας σου που έγινε εκατό κιλά κι έσκασε από το φαγητό ...τελικά δε με συγκίνησαν, δε με άγγιξαν, δε λένε τίποτα σχεδόν. Μα ...δεν ξέρεις να λες μια ιστορία;
Πόσο ανιαρές γίνονται ακόμα και οι ιστορίες θανάτων και πάσης φύσεως απωλειών, όταν τις διηγείται ο άνθρωπος, αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος που θεωρείται άμεσα ενδιαφερόμενος! Αν έχεις όρεξη, μπορεί και να βάλεις τα γέλια ακούγοντάς τον. Πολλοί από αυτούς δεν ξέρουν να διηγούνται γεγονότα ούτε απλά να εξιστορήσουν μια ακολουθία συναισθημάτων φθαρμένων, επιβεβλημένων, μηχανικών και στερεότυπων. Δυσκίνητο υλικό...
Σε κινηματογραφική έκδοση οι διηγήσεις τους, ίσως αποκτούν μια ανιαρή πλοκή, ένα βαρετό σενάριο, μια υποτονική μουσική, κοιμισμένα βλέμματα και μια κακομοίρικη, μίζερη ατάκα που κορυφώνεται:
-Γιατρέ μου, αυτή η αρρώστια τού πατέρα μου, εν ολίγοις...θέλω να πω ... είναι άραγε κληρονομική; Με άλλα λόγια...Την έχω άραγε κι εγώ βαμμένη;;;