Γιατί μερικές στιγμές να σε καταλαμβάνει αυτή η αίσθηση του χαμένου χρόνου που σε γεμίζει ανία και οργή, σαν να 'χεις χαθεί μέσα σ' ένα ξερό δάσος από το οποίο προσπαθείς να βγείς απεγνωσμένα, χωρίς να τα καταφέρνεις; Αντιλαμβάνεσαι ότι περνάς συνέχεια από το ίδιο ξερό δέντρο, από τον ίδιο βράχο, από τις ίδιες λάσπες, παραδεχόμενος τελικά πως δεν είσαι παρά ένας ανόητος που διατηρεί την αισιοδοξία του μόνο και μόνο γιά να μην παραδεχτεί πως έχει χαθεί.