Λες να ήταν Εκείνη, η γυναίκα που είδα χτες; Εννοώ εκείνη τη γυναίκα που χαχάνιζε επί ώρες με την παρέα της στο καφέ... Για δες που μετά τριάντα χρόνια θυμόμουν ακόμη πως ήταν αριστερόχειρας. Αυτή που είδα χτες πάντως, τα κατάφερνε και με τα δυο χέρια.
Μμμ, δεν κατέληξα σε ασφαλές συμπέρασμα παρόλο που παρατηρούσα από απόσταση τους καρπούς της... Στον αριστερό καρπό δεν φορούσε ρολόι, όπως και τότε. Ο χρόνος δεν ήταν πιεστικός ποτέ γι' αυτήν, τίποτα δεν ήταν "θέμα χρόνου". Είδα όμως καθαρά και αμέσως πως τα χρόνια που πέρασαν την είχαν "περιποιηθεί" για τα καλά στο πρόσωπο.
Σαν σκελετός αμετάβλητος είχε παραμείνει το γέλιο της και η ομιλία της... ίδια η εκκωφαντική μουσική τών συγκεντρώσεων, ο ρυθμός τής ντουντούκας. Καμιά αλλαγή. Ίσως και τα μαλλιά της, παρά το τεχνητό τους χρώμα, διατηρούσαν τον χοροπηδηχτό τους χαρακτήρα, εκείνο το τυπικό κούνημα τών κομμώσεων που προτιμούν οι "εύκολες". Έδωσα στο νου μου ένα σκούντημα, θέτοντας σοβαρά υπόψη μου (επί τούτου) την πλέον πολύ πιθανή κλιμακτήριό της.
Για να αμβλύνω τη διάθεσή μου για πισωγύρισμα, εφηύρα μια προχωρημένη κραύρωση στο παθητικό της.
Ώ του θαύματος...Ουφ! Επιτέλους, κατάφερα να αηδιάσω με αυτήν.
"Κάποτε θα με απαξιώσεις, θα με απομυθοποιήσεις κακήν κακώς..." μού είχε πει. Κι εγώ είχα πιστέψει τότε πως ήθελε να πει ότι θα την ξεχάσω ή θα μαλώσουμε με παλιόλογα και προσβολές. Ποτέ δεν πίστευα πως, εκτός από το να κρατήσω ταριχευμένο το υπέροχο χαμόγελό της, θα ξεκολλούσα -σε μικρές μερίδες- τις νεανικές ακόμα (φευ!) σάρκες από το σώμα της.