............................................................................................................................
Είναι τόσο πολλοί και μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους που θα τους θεωρούσε κανείς νορμάλ, φυσιολογικούς. Βέβαια...πολλοί ίσοι καθορίζουν το νορμάλ. Όλοι ίσοι κι όλοι διαφορετικοί, ορίζουν το μπάχαλο.
Μοιάζω κι εγώ μ' αυτούς και λοιπόν είμαστε όλοι φυσιολογικοί ή όλοι μαζί αφύσικοι. Τα κατάφερα!
Και ...λέγαμε ότι
Πέντε λεπτά ζωής αξίζουν, όταν κάθεσαι σε μια παλιά δερμάτινη πολυθρόνα. Πέντε λεπτά στο παράθυρο, όταν κοιτάζω μέσα, τον μουσαφίρη να κάνει χειρονομίες. Πέντε λ. στρες, πέντε λ. πλάκες χοντρές.
Πέντε λ. a bridge too far, πέντε λ. να μιλάς σε έναν κουφό ή ένα ντουβάρ...
Πέντε λεπτά πτώση, πέντε λεπτά ύπνος, πέντε λ. στύση το πρωί, πέντε λ. καφές, αυτός που απέμεινε από χτες. Πέντε λ. που αλλάζουν τη ζωή, πέντε λ. που κλαις σαν τη χαζή, ανάμεσα σε ένα θρίλερ και μια κομεντί.
Πέντε λ. από μια μέρα στο Δημοτικό σχολείο, πέντε λ. από την πρώτη βόλτα στο τρελοκομείο. Πέντε λεπτά γράψιμο με το καλό στιλό.
Πέντε λεπτά πριν την επόμενη, δύσκολη, πίστα. Πέντε λεπτά Sonic the Hedgehog. Πάλι από την αρχή: A bridge too far.