Τα λόγια είναι λόγια, τα έχουμε για να μιλάμε...Ναι αλλά μερικές φορές λέγονται και ανοησίες. Ανοησίες που λέγονται κατά κανόνα από τους πιο άσχετους, με παλιοκουβένες σκόρπιες εδώ κι εκεί. Μιλάνε και κάτι επίκτητοι συγγενείς, κάτι "εξ αγχιστείας", κάτι άλλα σημαίνοντα πρόσωπα, κάτι άνθρωποι με κύρος: θεσμικοί παράγοντες, δηλαδή κοινοί αθρώποι που απλά μάθανε να μιλάνε (δε μάθανε να αντέχουν να μη μιλάνε). Αυτοί συνήθως, όταν χρειάζεται να μιλήσουν δηλώνουν πως η αποστολή τους δεν είναι να παρεμβαίνουν και να παίρνουν το μέρος τού ενός ή τού άλλου. Όταν πάλι δεν νοιάζεται κανείς για τη γνώμη τους -γιατί είναι αυτονόητη, κοινότυπη- τότε ανοίγουν το στόμα και βγάζουν λόγια. Όταν μια λέξη τελειώνει σε -α, χασμουριούνται αργά, με ταχύτητα περίπου 10 καρρέ ανά λεπτό. Κατέληξα να παρατηρώ με προσοχή, όταν κάποιος μιλάει, όχι πια τα λόγια του, αλλά το εσωτερικό τού στόματός του, τα δόντια, τη γλώσσα και τα χείλη του... Καθένας χαμογελά διαφορετικά...άλλοτε αποκαλύπτονται τα πάνω κι άλλοτε τα κάτω δόντια.