My Army of Lovers

Πιό σοβαρό το ποδόσφαιρο...

Τελικά, μετά την περίφημη οικογενειοκρατία στην πολιτική, είδα το φαινόμενο να εξαπλώνεται στη μουσική (βλ. γιός Πάριου, κόρη Ζουγανέλη κ.λπ.), στο θέατρο (βλ. γιός Κούρκουλου, Καζάκου κ.λπ.), στην Ιατρική (βλ. γιός Στεφανή κ.λπ.). 

Είναι στο DNA τους, λένε...Δηλαδή στο μέλλον, με την Ευγονική θα έχουμε ποιητές κατά παραγγελία, μουσικούς, ό,τι θέλουμε!
Μάλλον ο επαγγελματικός αθλητισμός και το ποδόσφαιρο (όπου καθώς φαίνεται το τάλαντον δεν κληρονομείται με τους νόμους του Μέντελ) είναι μια πιό σοβαρή υπόθεση...

Τουλάχιστον δεν ξέρω κανένα κωλόπαιδο να παίζει επαγγελματικά μπάλα ελέω γονιδίων τού πατρός του και της μητρός του. 

Emoticons

Λοιπόν, αυτό το παιδαρέλι με τα πανέξυπνα μάτια και τη γρηγοράδα στις κινήσεις, έκανε ευθύς εξαρχής καλή εντύπωση στον εξηντάρη φαρμακοποιό που εδώ και καιρό έψαχνε βοηθό για το Φαρμακείο του. Από τη στιγμή που κάθε δραστική ουσία έβγαινε στο εμπόριο από 5-10 φαρμακοβιομηχανίες, με τις αντίστοιχες 5-10 εμπορικές ονομασίες, ήταν φυσικό ο μεγαλούτσικος φαρμακοποιός να μην τα βγάζει πέρα πιά.

Το παιδαρέλι αυτό, αντιθέτως, είχε την ικανότητα μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα, να μαθαίνει ίσαμε 10 σκευάσματα που περιείχαν την ίδια δραστική ουσία, την ουσία δηλαδή που κάνει τη δουλειά για την οποία δίνεται το κάθε φάρμακο. Ο φαρμακοποιός ενθουσιάστηκε όταν μετά δυό μόλις μήνες άκουγε κιόλας το νεαρό να λέει στους πελάτες "δεν έχουμε αυτό που ζητάτε, όμως έχουμε ετούτο δω που είναι ακριβώς η ίδια ουσία, με άλλο όνομα, μόνο από άλλη φαρμακοβιομηχανία...".

Ο έξυπνος νεαρός έβρισκε όλο και πιό ενδιαφέρουσες τις εσώκλειστες οδηγίες των φαρμάκων. Τότε απευθυνόταν στο φαρμακοποιό:
-Κύριε Πολύκαρπε, αν πάρεις ένα φάρμακο για τον πόνο, χωρίς να έχεις πόνο, τι παθαίνεις; Κι αν πάρεις αντικαταθλιπτικό, χωρίς να έχεις κατάθλιψη, τι συμβαίνει μέσα σου;
-Μπα...δεν ξέρω. Μάλλον τίποτα. Αν σ' αρέσουν τόσο πολύ αυτά, θα σου φέρω ό,τι βιβλία βρω.
-Ευχαριστώ. Δύο-δύο φέρνετέ τα γιατί αν τα φέρετε όλα μαζί θα τα μπερδέψω. Να 'ναι γραμμένα απλά, στην αρχή, να καταλαβαίνω και κάτι...

Ο κύριος Πολύκαρπος την επόμενη μέρα έφερε στο φαρμακείο το "Απλός Οδηγός για τα Φάρμακα" και μια "Φαρμακολογία σε Απλά Μαθήματα". Το ίδιο βράδυ ο νεαρός στρώθηκε στη μελέτη. Όπως όλοι ξέρουμε, η μελέτη είναι μια διαδικασία που σου δίνει απαντήσεις σε απορίες που πιθανόν δεν έχεις και σου δημιουργεί απορίες στις οποίες πιθανόν να μην πάρεις ποτέ απάντηση.

Εν πάσει περιπτώσει, ο νεαρός, επί μήνες μελετούσε τα όλο και πιό εξειδικευμένα συγγράμματα μέχρι τις πρωινές ώρες. Σε πολλούς ασκεί μια γοητεία ό,τι έχει να κάνει με την ψυχή, με το μυαλό - μπορείτε να το πείτε όπως θέλετε εκείνο το κομμάτι τού εαυτού μας που καθορίζει τη συμπεριφορά μας.

Έτσι κι αλλιώς θα πέσετε στην ίδια παγίδα: όσο περισσότερο παρατηρείτε κάτι, τόσο παίρνετε από αυτό λιγότερο ακριβείς πληροφορίες για τη φύση του. Η Αρχή της Αβεβαιότητας βρίσκει άριστη εφαρμογή παντού σχεδόν...

Με τη δίψα που η ημιμάθεια σε γεμίζει για να κάνεις κτήμα σου την άλλη μισή μάθηση, ο ήδη  καλά κατηρτισμένος νέος, έψαχνε να βρει το πεδίο των δοκιμών του. Κι αυτό δεν βρίσκεται πολύ μακριά μας ή και να βρίσκεται μακριά μας, κάπου θα το ανακαλύψουμε. Αλλιώς θα το ...εφεύρουμε, κανένα πρόβλημα!

Ας πούμε πως ο υπαλληλάκος αυτής της ιστορίας, δεν άργησε να χαρακτηρίσει τον κ. Πολύκαρπο ως "άτομο αγχώδες και καταθλιπτικό", τη μητέρα του ως "άτομο στα πρόθυρα της άνοιας" και τη μεγάλη του αδελφή ως "άτομο νευρωτικό". Όσο για τον πατέρα του, αυτός είχε διαγνωσθεί ως "ψυχωτικός" εδώ και χρόνια από τους ειδικούς.

Πέραν λοιπόν της έξωθεν καλής μαρτυρίας που έχουν τα άτομα που διευρύνουν τα ενδιαφέροντά τους, υπήρχαν και οι διάφορες ενστάσεις για τη συμπεριφορά και την τακτική τού νεαρού. "Μην κουράζεσαι τόσο, παιδί μου" έλεγε στερεότυπα η μητέρα του, "Άστα μωρέ αυτά και τηλεφώνησε στην Πέπη που θέλει να πάτε βόλτα" έλεγε η αδελφή του. Ψυχαναγκαστικός έμοιαζε κι ο κ. Πολύκαρπος με την εμμονή του πως "το φαρμακείο πρέπει να ανοίγει ακριβώς στην ώρα του, ούτε λεπτό πιό αργά".

Ο νέος, έχοντας αποκτήσει μερικές γνώσεις πάνω στις ιδιόμορφες συμπεριφορές και με την άγνοια τού γεγονότος ότι όλοι μας έχουμε τις παραξενιές μας, προχωρούσε ακάθεκτος σε σχεδιασμούς θεραπευτικών τακτικών "τόσο απλών και πασιφανών αλλά και τόσο ευεργετικών για την καθημερινότητα όλων μας, μιάς καθημερινότητας που καταστρέφεται από την απροθυμία μερικών να παραδεχτούν τον ελλειμματικό τους ψυχισμό...". Ίσως αυτό να το έχουν σκεφτεί κι άλλοι αλλά με εντελώς χιουμοριστική διάθεση.

-Τρελός είσαι παιδί μου;! ήταν η αντίδραση του κ. Πολύκαρπου, όταν άκουσε τους τόσο ρητορικά διατυπωμένους ισχυρισμούς τού νεαρού ο οποίος άλλωστε δεν περίμενε και καμμιά καλύτερη υποδοχή.

Ποιός άλλος όμως είναι πιό πρόσφορος (ή όπως σκέφτηκε ο νέος) πιό υποχρεωμένος να συναινέσει στο να γίνει "πειραματόζωο" όταν κάποιος δικός του έχει τη βεβαιότητα πως κατέχει τη λύση σ' ένα τόσο σημαντικό θέμα; Δύο επαγγελματίες ψυχικής υγείας, όπου απευθύνθηκε τον αποθάρρυναν αγρίως. Τον αποκάλεσαν παράφρονα... Ε, και;  Πιθανόν να έχρηζαν κι εκείνοι θεραπείας...Εξ άλλου, τον τελευταίο καιρό, οι περισσότεροι που τον περιτριγύριζαν τού φαίνονταν "κάπως": ο ένας έμοιαζε να φορά διαρκώς, αντί για πρόσωπο, ένα θυμωμένο emoticon, ο άλλος έμοιαζε να έχει πρόσωπο χωρίς καθόλου μιμική, σαν από πέτρα... Αυτήν την ασχήμια τώρα την ένιωθε σαν απειλή. Το "πείραμα" έπρεπε να αρχίσει. Τώρα πιά γιά λόγους...αμυντικούς.

Έτσι κι έγινε την επόμενη μέρα όταν άκουσε τον Πολύκαρπο να τεστάρει έναν άλλο νεαρό γιά τις ανάγκες τού φαρμακείου αφού, όπως καθαρά άκουσε να λέγεται, "ο προηγούμενος έχει ξεφύγει εντελώς!". Στις μέρες που ακολούθησαν και που  συνυπήρχαν νέος και τέως βοηθός, ο "απειλούμενος" ήταν όλο κεράσματα, καφέδες και πορτοκαλάδες. Όλα βέβαια τα υγρά περιείχαν μέσα ό,τι δραστική ουσία θα μπορούσε να αποδιοργανώσει τη συμπεριφορά των άλλων δυό. Με λίγα λόγια κατάφερε άλλοτε να τους έχει σε καταστολή, άλλοτε σε υπερδιέγερση, γεγονός που γινόταν αντιληπτό από τους πελάτες. Κι όχι μόνο: οι γονείς τού δεύτερου νεαρού παρατήρησαν την όλο και πιό ανησυχητική συμπεριφορά τού παιδιού τους και κατέληξαν στην εισαγωγή του σε Ψυχιατρικό Τμήμα επειγόντως. Επίσης η σύζυγος τού Πολύκαρπου θεώρησε πως ο άντρας της έπαθε νευρικό κλονισμό και καλό θα ήταν να παραμείνει στο σπίτι, μακριά από τη δουλειά. Εξάλλου υπήρχε ο έμπειρος πλέον βοηθός που, παρά τις ιδιοτροπίες του, γνώριζε άριστα τη δουλειά.

-Τι μας βρήκε, παιδί μου! Έτσι που ήρθαν τα πράγματα, είσαι η μόνη μας ελπίδα να μην κλείσουμε το φαρμακείο...Θα τα καταφέρεις, αγόρι μου;

-Μα τι λέτε, κυρία μου! Θα τα καταφέρω...όχι βέβαια σαν τον σύζυγό σας αλλά θα βάλω τα δυνατά μου ώστε να βοηθήσω τον κόσμο που μας εμπιστεύεται...

Την επόμενη μέρα, πίσω από τον πάγκο του φαρμακείου, ο νεαρός της ιστορίας μας έβαζε αργά-αργά την άσπρη μπλούζα του, ανασήκωσε λίγο τα μανίκια του και υποδεχόταν τον πρώτο πελάτη ΤΟΥ. Μάλιστα πριν καν ο ανθρωπάκος μιλήσει, εκείνος βλέποντας το μελαγχολικό emoticon που είχε στη θέση τού προσώπου, τού είπε ευγενικά:
-Έλα...καλά έκανες και ήρθες σε μένα. Ξέρω ακριβώς τι σου χρειάζεται...

Δεν είναι λάθος να λέμε "μεγαλώνω τα παιδιά μου"; Δεν θα ήταν σωστότερο να λέγαμε "μεγαλώνω ΜΕ τα παιδιά μου";