01 Απριλίου, 2017

Χούς εί...


Περνούσα τακτικά από εκεί και κάθε φορά σκεφτόμουν (ή μού έστελνες την σκέψη σου;) πως κι εσύ από χώμα δημιουργήθηκες και σε χώμα θα καταλήξεις.

Ήθελες να μού πείς με λίγα λόγια, πως χωρίς να το περιμένω, κάποια μέρα δεν θα σε βρώ στην θέση σου ή θα σε βρώ τόσο πολύ αλλαγμένη...Τόσο πολύ...Μα δεν υπήρχε πρόβλημα: έως τότε, κάθε μέρα θα σε βρίσκω διαφορετική, με άλλη διάθεση, άλλο χαμόγελο, σε άλλη στάση.

Μά από χώμα είχες φτιαχτεί...μήπως από χώμα τρεφόσουν κιόλας. Μα από χώμα είχες φτιαχτεί και έτσι όπως φυσούσε πάνω σου ο αέρας, άλλαζες έκφραση και σιλουέττα. Μήπως για να κάνεις τα δικά μου κέφια;

Έκανες τόσο τα κέφια μου, ήσουν κάθε φορά διαφορετική! Νόμισα πως επρόκειτο για κάποια συμπεριφορά με σκοπό κάποιο συμφέρον. Αλλά...ποιος ηθοποιός συνειδητοποιεί πως ο τωρινός του ρόλος θα παραμείνει αξεπέραστος, ποιος χειρουργός αντιλαμβάνεται  πότε τέμνει πιό περίτεχνα παρά ποτέ στη ζωή του ένα ναρκωμένο σώμα, ποιος γνωρίζει το ύψος τού ζενίθ του;

Μια μέρα σε βρήκα εκεί όπου σε συναντούσα πάντα και σε βρήκα κοιμισμένη. Δεν ξύπνησες ούτε στις πιο δυνατές φωνές μου ίσως από την κούραση, ούτε με τα σκουντήματά μου. Εκείνες οι λίγες στιγμές ήταν που ξερίζωσαν βαθιά μέσα από το μυαλό μου εκείνο το "χούς εί και εις χούν απελεύσει".