Όταν καίγεται το δάσος ή το πλοίο που ταξιδεύεις, εσύ τι κάνεις; Βοηθάς στο σβήσιμο της φωτιάς ή ψάχνεις να βρεις ποιός έβαλε τη φωτιά;

Storie di tutti i giorni - Riccardo Fogli

Οι ίδιοι...

Οι ίδιοι που πρεσβεύουν ότι δεν πρέπει να κρίνουμε τους άλλους, ξεχνούν το savoir vivre τους μόλις συναντήσουν κάποιον που τους κρίνει. Γίνονται τότε κι εκείνοι κριτές - πολλές φορές γιαλαντζή γιατί έχουν έτοιμη την ατάκα τους: "κάποτε θα κριθούν και οι κριτές" - αποδεικνύοντας πως κατά βάθος αυτό που επιθυμούν είναι η ανοχή των άλλων έστω και προσποιητή.

Και με πόση ηττοπάθεια προσθέτουν "αυτή είναι η γνώμη μου..."! 
Ε, βέβαια η "γνώμη τους". Δεν χρειάζεται η διευκρίνιση πως δεν πρόκειται για τη γνώμη του...Einstein.

Κουραμπιέδες

Από τη φιλία με έναν άνθρωπο διαπιστώνεις πολλές φορές πως σαν αντίπαλος θα ήταν πολύ εύκολος. Τότε σταματά και η φιλία. Καλό θα είναι οι φίλοι σου να μπορούν να είναι και δυνατοί αντίπαλοι.

Τα κορίτσια στο μόλο

Τα κορίτσια εκδίδονται στο μόλο κάθε βράδυ. Από το Ανατολικό μπλοκ, το Δυτικό ή κάποιο άλλο μπλοκ απελπισίας. Για λίγα ευρω -αυτά τα "λίγα" πόσα να' ναι;

Αν είσαι Χριστιανούλης θα πεις πως τα κορίτσια αυτά είναι Χριστοί που κουβαλάνε το σταυρό τους. Αν είσαι ορθολογιστής θα μας πεις για την κατάρρευση των συστημάτων και, αν ζαμαμφουτίστας μας προκύψεις, θα μας πεις "μα όλες εδώ μαζεύτηκαν; ...βρωμίσανε την Ελλάδα!"

Όπως και να 'χει τα κορίτσια πηγαίνουνε στο μόλο κάθε βράδυ, αδιάφορα  γι αυτά που λένε όσοι δεν ξέρουν. Αυτά ξέρουνε μόνο πόση κούραση έχει αυτή η σκοπιά εκεί πέρα κάθε βράδυ. Ξέρουν αυτά που λένε στους αγνώστους -ιστορίες που μοιάζουν όλες ίδιες, αν δεν ξέρεις να διαβάζεις πίσω από τα σπασμένα λόγια. Είναι τα ίδια λόγια που λένε και μεταξύ τους όταν τηλεφωνιούνται ξεφωνίζοντας στους τηλεφωνικούς θαλάμους από τους διάφορους μόλους της μολυσμένης λίμνης μας, της λεκάνης της Μεσογείου.

Λένε πως τα κορίτσια του μόλου κουβαλούν αρρώστιες εκεί μέσα που κρύβουν τα όνειρά τους και τις φωτογραφίες με τα μωρά τους γελαστά δίπλα στα τεράστια Μνημεία της Εργατιάς ή στις πλατείες του χωριού τους που 'ναι γεμάτες πιά μόνο από γεροντάκια κι αλκοολικά τομάρια.

Όπως και να 'χει τα κορίτσια θα κάνουν την παρέλασή τους στο μόλο κι απόψε. Θα τα δεις και θα τα δω και σήμερα, όπως κάθε μέρα, να υπόσχονται φοβισμένα πως θα "τα κάνουν όλα" : " Ε, Κύριος...". Η ίδια ατάκα που επαναλαμβάνεται κάθε βράδυ, σε όλες τις βερσιόν και προσωδίες.

Κάθε βράδυ εκτός από το σαββατόβραδο. Τότε θα μαζευτούν, με τα καλύτερά τους ρούχα κι ένα πακέτο τσιγάρα λίγο πιο ακριβά από τα καθημερινά λαθραία. Θα ξεφαντώσουν μ' ένα baccardi rigo ή δυο φτηνές μπιρίτσες, θ' αγκαλιαστούν αναμεταξύ τους και θα χορέψουν: φιλενάδα με φιλενάδα. Γυναίκα με γυναίκα.

Θα χορέψουνε χορούς που θα θυμίσουν την πατρίδα, τον πεθαμένο πατέρα και τους ακαμάτηδες τους άντρες τους που ετοιμάζουν πυρετωδώς τα κοριτσάκια τους ώστε μια μέρα και αυτά ν' αφήσουν τα ίχνη τους στους ίδιους βρώμικους  μόλους.