Έπρεπε τότε να ήξερα πως μπορούσα να ελπίζω ακόμη, αλλά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μού στέρησε αυτήν την ...σοφία. Έτσι, όταν μού παρουσιάστηκε εκείνη η εξαιρετική ευκαιρία να σταθώ πάλι στα πόδια μου και να συνεχίσω την αναρρίχηση στην εσωτερική μου ζωή, εγώ προτίμησα τον ανέμελο περίπατο στην επιφανειακή επούλωση σωματικών παθημάτων. Άρχισα εκ νέου να χαϊδεύω τα πιο γυμνά από τα νεύρα μου.
Ίδια χάδια...Έκαναν την δουλειά τους. Οτιδήποτε μετριάζει την αίσθηση τού χαμένου χρόνου, τού ενεργού χρόνου, ευπρόσδεκτο είναι. Και φυσιολογικό είναι κανείς να πέφτει στην παγίδα. Όλοι το έχουν πράξει. Άλλος πολλές φορές, άλλος περισσότερες, κανένας μονάχα μια.
Σε κάποια στιγμή όμως ο ανελκυστήρας φτάνει στον όροφο της επιλογής σου και ανοίγει η πόρτα. Πρέπει να εξέλθεις τού θαλαμίσκου και να προχωρήσεις. Τέλειωσε η κάθετη, από κάτω προς τα πάνω πορεία. Ακολουθεί η οριζόντια μετακίνηση με την μονοτονία της. Αυτή η αίσθηση είναι που πρέπει να σε οδηγήσει να παραιτηθείς. Έχουν τελειώσει οι ευκαιρίες για τα "Υψηλά".
Σου μένει μόνο η άμεση παραδοχή, χωρίς χάσιμο χρόνου, ότι αυτό που απομένει εις το εξής να υιοθετήσεις είναι η πλήρης παράδοση στο προαναφερθέν επιπολής χάιδεμα ορισμένων γερασμένων γυμνών νεύρων.