Οι Αγέραστοι

Το είδα πολλές φορές το έργο
παρατηρώντας την ακολουθία τών σκηνών
σε πόλεις τού Βορρά
Μα ύστερα μέσα μου, με έβαζε η λογική κι αμφέβαλα
Μα είναι ποτέ δυνατόν;
Ποιος θεός θα έπλαθε άλλον, λέει, θεό
που θα ανέβαινε στη θέση του στο θρόνο;
Και γιατί να μην κάθονταν ισόβια αυτός;

Έκανα ξανά από την αρχή το πείραμα:
Ξυπνούσα, ετοιμαζόμουν για τον κρύο, υγρό καιρό
κι έβγαινα πάλι στους δρόμους
Άλλοτε πολύ νωρίς κι άλλοτε πάλι αργά
σε ώρες που δε φαντάζεται κανείς πως θα 'βγαινε από το σπίτι
Να ψάξεις τι; Ποιον να αιφνιδιάσεις;
Το νερό στους τόπους που αγαπάει περιδινίζεται
δηλαδή τον εαυτόν του ρουφάει

Στις γέφυρες, αργά το απόγευμα, το βλέπεις πώς χλευάζεται
πώς διώκεται με περιφρόνηση
από παντού ο ποιητής

Ένα λεπτό, κάτι θέλω να πω!

Βρισιές...και παρακλήσεις:
Σταμάτα πιά να γράφεις, να απαγγέλλεις!

Είμαι τραγουδιστής, άλλο είδος καλλιτέχνη!

Σ' αυτήν την πόλη δε χρειάζονται άλλοι καλλιτέχνες.
Παραπανίσιο θα ήταν έστω και ένα ακόμα ταίριασμα ξύλου με νερό
Αγάλματα και ποιήματα άλλα δεν χωρούν!

Είδα καθαρά πως οι ντόπιοι το γνωρίζουν
Εκεί τους άφησε ο Θεός, εκεί τους έταξε να μείνουν
μόνο για να είναι οι πιο όμορφοι κι έτσι να παραμένουν

Ενώ οι άλλοι, σαν θεατές, από κει περνάνε, γερνάνε και πεθαίνουν.

                                                                                        Βενετία