Ας κλείσει το μπουρ...λο, σκέφτηκε ο Φράκκο. Τι σόι Υπηρεσία είναι αυτή που προσπαθεί να κατανοήσει τις ανάγκες τών μοναχικών ανθρώπων παρακολουθώντας τα τηλέφωνά τους; Για να είναι κανείς μοναχικός παει να πει πως δεν τού αρέσουν πολλά πράγματα από τους ανθρώπους. Επίσης, μένοντας κανείς μακριά από τους άλλους, αποκτά συνήθειες που στους άλλους φαίνονται παράξενες και συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος.
Δυο συνάδελφοί του, όπως έμαθε, είχαν κιόλας απολυθεί ή περίμεναν να απολυθούν από μέρα σε μέρα. Ίσως να του ανέθεταν την παρακολούθηση και άλλων 12-15 ανθρώπων. Λίγο απίθανο γιατί ο Φράκκο είχε εκπαιδευτεί στην παρακολούθηση μοναχικών (Μ) ενώ οι υπό απόλυσιν ανήκαν στον τομέα παρακολούθησης χαμηλού εισοδήματος (Χ.Ε.) συνδρομητών, φτωχών δηλαδή. Βέβαια, αν του τους ανέθεταν, εκείνος θα έκανε την πάπια και το πολύ πολύ να συνέτασσε καμιά μαϊμού αναφορά μέχρι να τον πάρουν χαμπάρι. Εξάλλου, πριν τον πάρουν χαμπάρι η Υπηρεσία θα είχε κλείσει ή θα υπαγόταν στο Υπουργείο Τηλεφωνίας.
Μέσα σ' αυτές τις σκέψεις τού φάνηκε να γεννιέται μια πρώιμη νοσταλγία για τα σάντουιτς, τον καφέ κι αυτούς τους 6-7 κακόμοιρους που παρακολουθούσε και που πια ένιωθε πως τους είχε λιγάκι υπό την προστασία του. Όταν αυτοί έκλειναν τα τηλέφωνα κι έλεγαν στους συνομιλητές τους "Άντε, πάω για ύπνο", ο υπάλληλος ένιωθε πιο ήσυχος. Τού είχαν πει στην εκπαίδευσή του πως μοναξιά, κατάθλιψη κι αυτοκτονία είναι ένα ακαταμάχητο τρίο και μαζί με τον αλκοολισμό και την ανεργία έδεσε το γλυκό. Σκεφτόταν τον πενηντάρη που έπινε κι ήταν -πρακτικά- άνεργος...κι είχε και τη στρίγγλα να τον "φορτώνει".
Κάποιος καλούσε εν τω μεταξύ τη γραμμή 7 κι ήταν λαχανιασμένος:
-Γιατρέ...εσείς;
-Λέγετε
-Είμαι ο Ηλίας, ο συνάδελφος...θυμάστε; Που έρχομαι για τα ακροαστικά μου κάθε τόσο; Και για τις ταχυκαρδίες, τα κλωτσήματα...Ο φοιτητής τής Ιατρικής, τέλος πάντων.
-Τι έγινε λοιπόν, "συνάδελφε"; Πώς πάνε οι φαγούρες, οι ίλιγγοι, οι κομμάρες;
-Άστα κ. συνάδελφε. Μετά από την προχτεσινή τρομάρα φούντωσαν όλα: κομμάρες, πλάκωμα στο στήθος, δυσχέρεια στην αναπνοή. Σκάω, σκάω, σκάω! Ααααχ...
-Τι έπαθες προχτές; Ασχολήθηκες πολύ με το διάβασμα και δεν εξασκήθηκες καθόλου,ε; Αφού σου το είπα τόσες φορές πως την Ιατρική που αξίζει δε θα τη βρεις τόσο στα βιβλία αλλά στις εφημερίες. Εκεί θα βρεις επίσης και το νοσηρό στοιχείο τού εαυτού σου. Αυτό που νιώθει άρρωστο και σου βάζει αινίγματα: "Είμαι άρρωστο ή δεν είμαι;"
-Όχι συνάδελφε, χτες από λάθος έμεινα κλεισμένος σε μια ντουλάπα και μου 'λειψε ο αέρας, να 'ταν κι η ναφθαλίνη, η τρομάρα που πήρα βλέποντας πως δε μπορώ να βγω...
-Τρομάζουν οι άντρες αν τύχει και μείνουνε κλεισμένοι σε μια ντουλάπα καμιά ώρα; Λιπόψυχος είσαι κι έτσι δε θα πας μπροστά. Κοιμήσου περισσότερο, γυμνάσου, μάθε μουσική, μάθε την επιστήμη σου πάνω στους ανθρώπους. Άκουσε όμως πρώτα πώς αναπνέεις εσύ ο ίδιος όταν φοβάσαι, πώς χτυπά η δική σου καρδιά όταν τρομάζεις. Ύστερα τρέξε κι άκουσε τους άλλους.
-Δάσκαλέ μου, εσύ! Μόνο που σ' άκουσα νιώθω πιο καλά!
Ο Φράκκο τινάχτηκε στον αέρα. Πρώτη φορά τού τύχαινε, μέσα σε τόσο κόσμο, να πετύχει δυο από τους συνδρομητές του να μιλάνε μεταξύ τους. Τόση έκπληξη ίσως δεν άξιζε το γεγονός αλλά ο διαχωρισμός τού κόσμου που έκανε ο Φράκκο (γραμμές 1, 2, 3 κ.λπ.) τον έκανε να ξεχάσει πως ο κόσμος είναι ένας και αδιαίρετος, μικρός σαν ένα τεράστιο χωριό. Ρομαντικές σκέψεις υπαλλήλων...
Ώρα για την αναφορά:
[γρ. #1 προς γρ #7. (!!!) Ώρα 5.00-5.30. Ύποπτες λέξεις: "κομμάρες" και "σκάω" (τρις), "μάθε μουσική", κι εκείνο το "κοιμήσου περισσότερο" μάλλον ειπώθηκε για μένα, ίσως έγινα αντιληπτός. Υπάλληλος Φράκκο.]