Στεναχωριέμαι, μα μην στεναχωριέσαι πιά γι' αυτό
με κάνεις και λυπάμαι που έτσι είμαι φτιαγμένος
λες και από μια απώλεια έχω να διηγηθώ
κάθε φορά που το στόμα μου θα ανοίξω
Ούτε να ψάξεις για να βρεις ποιος είναι ο πόνος
λεφτά έχω για να φάω και εγώ και άλλοι
από γυναίκες υπάρχουν πολλές επιλογές
να γράφω ποίηση και πεζά μου μένει χρόνος
Στεναχωριέμαι, μα μην στεναχωριέσαι πιά για μένα
σαν συνήθεια παλιά κατοικεί μέσα μου το κλάμα
ίσως γιατί στα χιόνια έχω γεννηθεί
κι ακόμα θυμάμαι μέρες παγωμένες
Πέρασε πολύς καιρός Ωσπου να νιώσω απάνω μου
τη ζέστη του ήλιου το πρωί
τον καυτό αέρα του μεσημεριού και
το νερό της θάλασσας που με πήρε στην αγκαλιά του