28 Δεκεμβρίου, 2018

Χωρίς τον Αρχηγό



Όταν έρθουν οι γιορτές

θα μαζευτούμε πάλι στο γνωστό μας μέρος

Και θα δεις πως πάλι θα λείπει ο Αρχηγός

Δεν θα είναι εκεί να μας μιλήσει

θα έχει όμως φροντίσει

άλλος στην θέση του να μας πει τα ίδια λόγια

Λίγο πιο βαρετά και χωρίς σθένος

χωρίς κρασί, χωρίς καφέ θα είναι η μάζωξή μας


18 Δεκεμβρίου, 2018

Όχι φάρμακα

Όποτε έλεγα πως "ακούω εδώ και μερικά χρόνια ήχους", όπως είναι φυσικό σχεδόν όλοι ανησυχούσαν και μου πρότειναν να κάνω κάτι... Μην το αφήνεις έτσι... Τώρα που είναι αρχή ακόμη... Πάρε φάρμακα...Όχι, δεν παίρνω, όχι φάρμακα!

-Τώρα που είναι αρχή!
- Μα τι αρχή;... Είναι δυο χρόνια τουλάχιστον.
- Ε!...Βλέπεις; Έχω διαβάσει στο διαδίκτυο πως οι "αθώες" τάχαμ φωνές που στην αρχή απλώς σε βρίζουν ή σου λένε να πας να πνιγείς, αργότερα πληθαίνουν, κάνουν φασαρία, δεν κάθονται καλά, σαν παιδιά σε νηπιαγωγείο, σαν ένα ψιθυριστό και μπάσο "γύρω-γύρω όλοι"!

Ελάχιστοι αδιαφορούσαν που ακούω ήχους και γουρλώνοντας τα μάτια επέμεναν:
- Και τι σου λένε μωρέ;
- Δεν σου λέω...δεν σου λέω...
- Έλα μωρέε...Σου είπαν ποτέ να αυτοκτονήσεις; Ότι είσαι γκέη;
- Μπά!
- Ότι είσαι ο Χριστός...ο Ιαχβέ, ο Νίξον;
- Όχι...κοίταξε...Αυτοί οι ήχοι είναι ένα συνεχές, μεταλλικό, σχεδόν μελωδικό τικ-τακ, αδιάκοπο, απαράλλαχτο και κάπου το έχω ακούσει...
- Πού; Θυμήσου!
- Ήταν μου φαίνεται δυνατό σαν καμπάνα και έβγαινε μέσα από ένα όμορφο Ingersoll.




14 Δεκεμβρίου, 2018

Οι ντροπές

Πρέπει να 'ναι και που έπαψα πιά
να κρύβω κείνο το ελάττωμά μου

Είχα δυο μεγάλες μαύρες ελιές
απάνω στα δυο μάγουλά μου

Βαφόμουνα,
ακόμα και γυνακεία έβαζα χρώματα
για να σκεπάσω τις ασχήμιες

Τι μακιγιάζ...τι καμουφλάζ...

Άλλοι με συμπονούσαν άλλοι δεν συμφωνούσαν
και με βρίσκαν ντροπαλό
ματαιόδοξο άντρα χωρίς θάρρος

Τόσος ντόρος για δυό μαύρες ελιές!

Πρέπει να 'ναι που με δυο ξυραφιές
έκανα στα μάγουλά μου δυο ουλές
και κάπου κάπου τρέχουν αίμα ακόμη

Και τι έγινε που άλλαξα μια ασχήμια με μια άλλη;

Βεβαίως και έχει σημασία μεγάλη
το τωρινό μου ελάττωμα δεν το σκεπάζω
Τις κόκκινες τις ξυραφιές τις δείχνω σε όλους
Και κάπου κάπου τρέχουν αίμα ακόμη






04 Δεκεμβρίου, 2018

Ό,τι δεν με σκοτώνει

Ένας από τους λιγότερο φιλικούς ενοίκους τού ουρανοξύστη και μέγας πονοκέφαλος για τον θυρωρό (τον οποίο πρέπει να φανταζόμαστε σαν τον Μπάτλερ στο "Απομεινάρια μιάς ημέρας") ήταν και ο κ. Μπρους...
Οξύθυμος, ενίοτε και βίαιος με εκείνη την υπεραρρενωπότητά του και την στερεοτυπία στο ντύσιμο, τα άσπρα εφαρμοστά μπλουζάκια με τους μύες να διαγράφονται από κάτω. Δεν τολμούσε να του πει κανείς τίποτε ούτε όταν έπαιρνε το ασανσέρ από τον 34ο όροφο μέχρι το ισόγειο, με το τσιγάρο στο στόμα. 
Κάποτε μάλιστα έφτασε στο ισόγειο με το τσιγάρο, εμφανώς μεθυσμένος και τις σαγιονάρες στα πόδια (μάλλον στο ένα πόδι). 
Ο θυρωρός μας έτρεξε να τού θέσει υπ' όψιν το άτοπον τής εμφανίσεώς του, έως ότου διέκρινε στο μπλουζάκι του την επιγραφή:
"Ό,ΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ...ΤΟ Γ@@Ω!"


22 Νοεμβρίου, 2018

Πιάνο

Κορίτσι την προσέλαβαν για μαθήματα πιάνου
σε γέρον άντρα εβδομήντα ετών και παραπάνω
και οι παραδόσεις άρχισαν
Γρήγορη πρόοδος σε δυο μήνες
τα γέρικα χέρια παίζανε Blue Moon
you saw me standing alone

Αργότερα το πάθος μεγάλωσε και με βιάση
εύκολα κατόρθωσε λίγο Strauss "να πιάσει"
Η νέα του πιάνου η δασκάλα όμως έβλεπε
πως το ρεπερτόριό της πολύ σύντομα θα τέλειωνε
Και αλίμονο! Του γέροντα τα χέρια δυναμώναν
λέπταιναν, τα δάχτυλα μακραίναν
έμεναν στα πλήκτρα και ας έφευγε η δασκάλα
But when she left
gone was the glow of blue velvet

Ένα απόγευμα, εκείνα τα χέρια σκουπίσανε δυο δάκρυα
δυο γέρικα μάτια κοιτάξανε βαθιά στου κοριτσιού τα μάτια
Δεν ακούστηκε νότα καμιά, δεν είναι μόνο ένα πιάνο η ζωή
είναι η μουσική το χάδι τού ενός στα βάσανα τού άλλου










12 Νοεμβρίου, 2018

Μαθήματα τοκετού

Έχουν αίματα στα πρόσωπα και είναι ξαπλωμένες στους καναπέδες που είναι τοποθετημένοι σε κάθε μια από τις 4 γωνίες τού σαλονιού. Είναι τρεις γυναίκες στον ένα, δυο στον άλλον κ.ο.κ.

Σιωπή. Ο καναπές κινείται κάθε τόσο ένα-δυο εκατοστά δεξιά ή αριστερά, μπροστά και πίσω, σαν να δέχεται μικρά σκουντήματα. Ακούγεται ο θόρυβος αυτού του συρσίματος πάνω στο ξύλινο δάπεδο.

Στο δίπλα δωμάτιο γυναίκες μαθαίνουν για τα στάδια του τοκετού, διαγωνίζονται, εξετάζονται και η επιβράβευσή τους είναι αυτή η ανάπαυση στον καναπέ. Σε λίγες ώρες όλες οι θέσεις στο σαλόνι είναι πιασμένες. Παντού είναι γυναίκες, όλων των φυλών με την στάμπα τού αίματος σχεδόν σε ολόκληρο το πρόσωπο. Η μια πάνω στην άλλη. Σήμερα διδάχτηκαν τα στάδια του τοκετού. Κάποιος σβήνει το φως και το σαλόνι μένει στον ελάχιστο φωτισμό να έρχεται από το πάτωμα.

Γυμνοί άντρες μπαίνουν σε μια αντίστοιχη διπλανή  αίθουσα. Κάθονται σταυροπόδι σε μια δεκαριά καρέκλες, ανάβουν τσιγάρα, δυο-τρεις από αυτούς. Ο ένας τρίβει το στήθος του, ο άλλος παίζει αμήχανα με τους όρχεις του. Η παράδοση των μαθημάτων τέλειωσε. Οι επιθεωρητές τής Εκπαιδεύσεως αναλαμβάνουν το έργο τους.

07 Νοεμβρίου, 2018

Χρέη

Βέβαιοι πως τίποτε δεν αφήσαμε στην τύχη
Μισοδουλειές και εκκρεμότητες από μας
δεν πρόκειται να βρει κανείς
Τι σιγουριά ανέμελη, τι υπερηφάνεια
διευθετήθηκαν ζητήματα και προηγούμενων γενεών
προστίματα, αναδρομικά, εκκαθαρίσεις
Κυνήγι θησαυρού έμοιαζε η αναζήτηση ενός χρέους
που θα μπορούσε να ξεφύγει από την μανία τής πληρωμής
Μα η κάθε μέρα που κάτι σαν φόρο θα πληρώσεις
σού φυλάει έτοιμο ένα άλλο της διαβίωσης τέλος
Μικρό πολύ, ένα χαρτί που στο συρτάρι παραχώνεις
Φεύγεις εσύ από την ζωή κι εκείνο γιγαντώνει


01 Νοεμβρίου, 2018

Να μην σε δω να κλαις

Να μην κλάψεις...να μην σε δω να κλαις
με εκείνο εκεί το κλάμα που μοιάζει βρυχηθμός
που οι ανάσες του κυνηγάνε η μια την άλλη
και τα δάκρυά σου τα στήθια σου βρέχουν

Ούτε για κάποιον χαμό μην κλάψεις και
πιο πολύ μην κλάψεις εάν εγώ δεν είμαι εκεί
Μην κλαις για την στολή και την σημαία σου
όταν τις βλέπεις να αλλάζουν χρώμα
Μην πληγωθείς όταν στο φέησμπουκ-άρρωστη
γυμνή φανείς και σε φωνάξουν "βρώμα"
Μην κλαις σαν χαιρετάς την Ελλάδα που πεθαίνει
ούτε δάκρυ για την απελπισία τής αναμονής

Θα πάμε στην Βερόνα, στο Ρόττερνταμ, στο Γκόζο
και ύστερα μια μακριά βαρκάδα στα κανάλια της Μπρυζ
Ενώ γύρω μας οι άλλοι θα μιλάνε... θα μιλάνε...θα μιλάνε...

29 Οκτωβρίου, 2018

Διπλή ώρα

Το να ζεις με κάποιον που νομίζεις επικίνδυνα παράφρονα και που την ίδια στιγμή και εκείνος σε θεωρεί επικίνδυνα παράφρονα...θα μπορούσε να είναι αστείο ή κουραστικό. Τα πλάγια βλέμματα (αυτά τα glancing και τα leering) οι κινήσεις τών χεριών, το καμπούριασμα του σώματος...Ο ένας κοιμάται στην στάση τού "πυγμάχου" τής Πομπηίας, ο άλλος κρατά στο χέρι το τηλέφωνο σφιχτά.
Άλλος δεν κοιμάται όλη νύχτα, περνά την ώρα του στοιβάζοντας τα πιο κρυφά και πιο πολύτιμα από τα αντικείμενά τους, μια ξύλινη τουλίπα από το Άμστερνταμ, μια δεσμίδα από 100$, ένα ακριβό ρολόι, ένα κλειδί οστεοφυλακίου, ενθύμια από το Κάστρο του Μπραν.
Η ώρα που μας έδωσαν διπλή το Σάββατο στις 04.00 δεν ήταν για περισσότερο ύπνο...ήταν μια ευκαιρία για να σκεφτεί κάποιος άν αξίζει να περάσεις με άλλο τρόπο αυτή την ώρα (την διπλή ώρα ή την εξίσου ανύπαρκτη ώρα;).
Αποχωριστείτε από τέτοιες συναναστροφές...αυτό ήταν το νόημα τής διπλής ώρας που μας χαρίστηκε το Σάββατο. 

22 Οκτωβρίου, 2018

Οι ενέργειες του θυρωρού

Όλο βιασύνη μέσα στο φρεσκοσιδερωμένο πουκάμισό του και με το χτενισμένο μαλλί του να λικνίζεται, κοιτάζει δεξιά και αριστερά ο κ. Μ. Ντάγκλας. Έως ότου φτάνει στην πόρτα τού ασανσέρ...σαν κάτι να ψάχνει. Το διπλανό βοηθητικό ασανσέρ αργεί συνήθως, παρ' όλα αυτά περιμένουν υπομονετικά εκεί 4 γυναίκες. Ο θυρωρός τα βλέπει αυτά πολύ τακτικά. Στο τέλος οι 3 γυναίκες παίρνουν το βοηθητικό ασανσέρ ενώ η τέταρτη πλησιάζει τον Μάικλ και μπαίνει μαζί του σπρώχνοντάς τον. 1ος όροφος : στοματικός έρωτας, 2ος : στα 4, 3ος: πρωκτικός, 4ος κάτι περίεργο...κ.ο.κ. Η κυρία κείται πρηνής μέσα στον θαλαμίσκο.
Για νιοστή φορά ο επιμελής θυρωρός μας εκτελεί ταχέως τις δέουσες ενέργειες ώστε ο θαλαμίσκος να επιστρέψει στο ισόγειο. Ο κ. Μ. κατά πάσα πιθανότητα θα πρέπει να επιστρέψει στο γραφείο του.


14 Οκτωβρίου, 2018

Τι ποιητής ήταν

- Πολλοί ήταν αυτοί που του είχαν πει: Θεέ μου...μα, τι ποιητής είσαι εσύ!

- Ευχαριστώ, είμαι καλός και αυτό το ξέρω και δεν απορώ για τον θαυμασμό σας. Ω ναι τι ποιητής που είμαι εγω!

- Δεν λέμε αυτό...λέμε τι σόι ποιητής είσαι εσύ, ρωτάμε, σε ποίον είδος εντρυφείς;

- Σαν να λέμε δηλαδής;

- Εξπρεσιονιστής, ιμπρεσιονιστής...κάτι άλλο;

- Τα λήγοντα εις "-σιωνιστής" μακράν εμού!

- Τέλος πάντων, πού δημοσιεύεις, πού γράφεις, ποίος σε φιλοξενεί, λ.χ. κάποια φυλλάδα πολιτική ή σε λέσχες ημιψυχοπαθών συχνάζεις για να σε βοηθήσουν και εκείνοι να ακουστείς, να σου δοθεί η ευκαιρία να αναδειχθείς σε κάποια "κλαμπ κώλαση";

- Έχω πολλάκις δημοσιεύσει στο παρελθόν, στο "Δέντρο", στην "Οδό Πανός", στα Ανεμοβλόγια αλλά δεν κατάλαβα περισσότερη επιτυχία πού είχα! Μια δραστηριότητά μου, ποιητική και αυτή, με έκανε γνωστό πολύ, ακόμα και ως μαρμάρου λαξευτή. Στα μάρμαρα των Κοιμητηρίων πολλοί έχουν το συνήθειο να γράφουν στίχους, δυό στροφές για τον θανόντα...αλλά δεν είναι ποιητές. Έρχονται σε μένα λοιπόν, τον διασημότερο των "ποιητών των Κοιμητηρίων".



03 Οκτωβρίου, 2018

Ποιος είμαι

Εγώ είμαι η γίδα στην πλάτη
Εγώ δίνω θάρρος στον χωριάτη

Είμαι το μαχαίρι που φτάνει στο κόκκαλο
Και η πίστη στη Δικαιοσύνη

Είμαι αυτό που κάνει καθένας στο κρεββάτι του
Ο έγκριτος δημοσιογράφος σου

Είμαι η ογκωδέστατη δικογραφία
Η θωράκιση της σύγχρονης δημοκρατίας

Είμαι της ζωής σου ο ένας
Ο κόμπος που φτάνει στη χτένα

Του έξυπνου πουλιού είμαι η μύτη
Είμαι το πιό καλό λάδι της Κρήτης

Είμαι το φιλότιμο του Έλληνα
Κάποτε έδενα και έλυνα

Είμαι ο πιό πιστός φίλος του ανθρώπου
Οι σκηνές που κάνουν το γύρο του κόσμου

Είμαι το πρόσωπο της ημέρας
Ο πα-τέρας που ήταν τέρας

Η ολέθρια σχέση των σατανικών εραστών
Είμαι η γίδα στην πλάτη λοιπόν




30 Σεπτεμβρίου, 2018

Και πάλι

Αν και δεν άξιζε ούτε την αναμονή
ούτε το χρήμα και της "δοθείσας ευκαιρίας" το πρεστίζ,
κάποτε τέλειωσε η μετρίας εντάσεως ηδονή
τέλειωσε και το εύσημο "τα κατάφερα και πάλι"

Ατόνησε έπειτα και το κοκκίνισμα στα μάτια
κάθε σημάδι κείνης της διάχυτης υπεραιμίας

Έκλεισε η πόρτα και ακόμα κρατούσα τον καφέ
ζεστός, παρηγοριά για να μην κλάψω ήτανε

Σκέφτηκα τί έχω, πόσα έχω...τίποτε δεν βοήθησε

Έτσι, μπορείς να πεις πως το μόνο που κατάφερα
ήταν να βρεθώ στο τέλος με μιαν αχνή αναστάτωση
μια μελωδία γλυκερή παλιά
που άκουγα από μιαν ελληνική ταινία


16 Σεπτεμβρίου, 2018

Ο Θυρωρός (Περί ηθοποιών)

Πρώτα από όλα δεν υπάρχει κανείς παρατηρητικός θυρωρός που να μην γνωρίζει ότι ο κ. Τζ. Άιρονς είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας που εκτός από εσωστρεφής και μελαγχολικός είναι και αυτοκαταστροφικός. Στμπαθητικά αυτοκαταστροφικός, όταν ερωτεύεται νυμφίδια, λάθος γυναίκες ακόμη και λάθος...άνδρες! Τον βρήκα πολλές φορές σε κακά χάλια δακρυσμένο, να χρειάζεται την βοήθειά μου. Απελπισμένος!

Πιό σκυθρωπός και δύστροπος, λιγόλογος, σχεδόν αφανής, αυτός ο κ. Λίνο Βεντούρα, παθιασμένος τού μποξ και του τσιγάρου. Αυτός δεν δείχνει να έχει ιδιαίτερες συναναστροφές, δεν παραλείπει πάντως να μουγκρίσει ένα καλησπέρα, χωρίς ποτέ να κοιτάξει τον απέναντί του. Εύσωμος καθώς είναι, τρομάζω να τον βλέπω να βγαίνει από το ασανσέρ. Κάνω πάντα λίγο αριστερά, πίσω από την πόρτα, για να περάσει.

Μια εντύπωση αμφίβολη (πάντα την ίδια) μού έκανε σε κάθε συνάντησή μας ο κ. Ντερκ Μπόγκαρντ, πάντα αμήχανος με ένα τρεμάμενο χαμόγελο. Όταν χτυπώ την πόρτα του, τού παίρνει την ίδια πάντα ώρα μέχρι να ανοίξει. Είναι η ώρα που χρειάζεται για να κλείσει το πιάνο του και να διανύσει τα εννέα με δέκα μέτρα μέχρι την πόρτα. Φτιάχνει λίγο το μουστάκι του, μοιάζει αμήχανος και ρωτά ταραγμένος αν συμβαίνει κάτι ανησυχητικό. Ησυχάζει αμέσως και ακούει προσεκτικά. Σέβεται τον θυρωρό!


10 Σεπτεμβρίου, 2018

Χρέη

Συνέχισε ο αετός, μιλώντας στον κόρακα:
-Εκείνο που με κάνει να νιώθω πιο πλούσιος από ποτέ είναι όταν πληρώνω τα χρέη μου, τις οφειλές μου όταν ξοφλάω.

-Πώς κι έτσι;

-Είναι σαν απελευθέρωση, σαν να γίνομαι πιο ελαφρύς, σαν να αναβαίνω στους ουρανούς, χωρίς να ντρέπομαι να με βλέπουν όλοι, χωρίς φόβο πως κάποιος θα με βάλει στόχο.

-Εγώ πιο μαύρος γίνομαι και στο σκοτάδι ή μέσα στις σκιές κυκλοφορώ, κανένας μην με βλέπει. Χρωστάω τόσα, χωρίς να είμαι φτωχός, που στο κυνήγι να με παίρνανε, χίλια δίκια θα 'χανε.

07 Σεπτεμβρίου, 2018

Σε ένα σακίδιο

Σήμερα στο σακίδιό μου δεν έψαξα να βρω
ένα έξυπνο τηλέφωνο ή ένα σαπούνι

Πιο έντονη είχα την όρεξη να φάω μια χούφτα ρόγες από σταφύλια
νερό ανθρακούχο με μια λεμονομπύρα

Και ύστερα τις σημειώσεις μου τής 5ης τού Σεπτέμβρη
Ormai su questo non c' e' piu' da pensare niente
Περί αυτών δεν χωρεί πλέον νεωτέρα σκέψις

Μόνο ένα θεσμοθετημένο μοιρολόι
μια βουτιά μέσα στην απάθεια

Το να είσαι κρεμασμένος μα όχι εσταυρωμένος
σε ένα σταυρό, σαν ρούχο σε κρεμάστρα

05 Σεπτεμβρίου, 2018

Αορίστως

Μονάχος και μακρύς
alone and long

Μέσα στην νύχτα βαδίζω ευθυτενής
με ρολόι στον καρπό που φωσφορίζει
Το φως του διαγράφει ημικύκλια στο σκοτάδι
καθώς το βήμα και η διάθεσή μου
είναι αορίστως στρατιωτική.

02 Σεπτεμβρίου, 2018

Κατακλυσμός

Ο Πατέρας κρεμασμένος στα ερείπια της Δρέσδης
Φώναζε από τα ψηλά κτήρια: Στρατηγέ!...Στρατηγέ μου!...

Πού να είναι τώρα οι βάρβαροι με τα ποντίκια στις σέλλες
Τους είχε είδει ο παππούς στην πολιορκία της Βιέννης
Κατακτητές και ελευθερωτές έρχονται όλοι από την Ανατολή
σπρωγμένοι από κάποια ηλεκτρομαγνητική δύναμη
δημιουργημένη από το μαγνητικό πεδίο αυτής της Γης

Γη που διάλεξε να σκλαβώνεται και να λευτερώνεται
σε ένα "την μία χάνω - την μια κερδίζω"
σε ένα "πάνω -κάτω", επιπλέω και βυθίζομαι
Ύφεση και έξαρση
Άμπωτη και πλημμυρίδα
Κατακλυσμός, Στρατηγέ μου!

  

21 Αυγούστου, 2018

Οι ...νικητές

Πρέπει να ξέρεις πως οι εχθροί
δεν έχουν ίχνος ηθικής
Την πήραμε όλη εμείς
μαζί με την πίστη και την τιμή

Τί έχουνε αυτοί οι ποταποί;
Όπλα, όπλα, όπλα και στρατό
μιλλιούνια με μοντέρνες μηχανές
και δεν πιστεύουν σε θεό

Μαγειρεύουν δηλητήρια
και σού τα χύνουν στο νερό
Εσύ πεινάς στα μέτωπα
εκεί τρως κανέναν ποντικό

Κείνοι θέλουν να μας κλέψουνε τη γη
εμάς να μας σκοτώσουν για πλάκα
τις γυναίκες μας να βιάσουν
κάνοντας πειράματα ευγονικής

Εμείς βήμα δεν κάνουμε στην ξένη γη
ξένες γυναίκες δεν βιάζουμε εμείς
Πάντα εμείς πιο λίγοι είμαστε
οι κακομοιραίοι...ε και λοιπόν τι;

Για διάβασε ιστορία και θα δεις
πειναλέοι, άοπλοι, κατουρημένοι
με κόρες και αδερφές βιασμένες
πάντα εμείς βγήκαμε νικητές!

19 Αυγούστου, 2018

By the book

Ένα μικρό βιβλίο αφημένο καταγής
με λασπη στο δερματινο εξώφυλλό του
λάσπη ξερή
Βρήκα...βρήκες και συ...

Πόσες φράσεις διάβασα στις μικρές του σελίδες
είδες
φράσεις αδιάφορες, φράσεις αστείες
φράσεις για τους δρόμους τής πόλης
Από πού θα ξεφύγω για να σωθείς
Για να σωθώ πού θα κρυφτείς;

Βλέπεις και οι δυό μας κάποτε βρήκαμε
παρατημένο κάτω από την βροχή το ίδιο βιβλίο
και υποψιαστήκαμε το νόημα που έκρυβε
ακόμα και στις φράσεις του τις ημιτελείς

Να μην γίνω ποτέ σαν και σένα έχω σκοπό
μα ούτε εσύ να κάνεις αυτά πού κάνω εγώ
δεν θέλω

Θα ήθελα ένα βιβλίο σαν τούτο μοναχά
να αρκούσε να διαβάσουμε και οι δυό μαζί
Και ύστερα να γίνουμε δυό άνθρωποι ξένοι
σαν να μην είχαμε ποτέ γνωριστεί



10 Αυγούστου, 2018

Γυμνό νεύρο



- Εκείνο το απόγευμα του Ιανουαρίου έκανα δυο λάθη. Από τη μια παρέλειψα να πάρω το υπεραστικό λεωφορείο προς τον προορισμό όπου έπρεπε για επαγγελματικούς λόγους να βρεθώ και από την άλλη πήρα ένα υπεραστικό για έναν άλλο προορισμό όπου λόγος κανείς δεν απαιτούσε την παρουσία μου. Εν μέρει είχα δικαιωθεί, με το λάθος μου, διότι στο διπλανό κάθισμα δεν καθόταν κανείς. Έτσι άπλωσα τα πόδια μου και έκλεισα τα μάτια...

- Μα γιατί...γιατί η ομιλία σου ακούγεται περίεργα;

- Χέστο τώρα...τις προάλλες που έλειπα τί έπαθα, ξέρεις; Πήρα, κατά λάθος, τα πρωινά φάρμακά μου το βράδυ... και το αντίστροφο!

- Χριστός και Απόστολος! Ελπίζω να μην έπαθες τίποτα..να μην σού ήρθε κάνας ταμπλάς.

- Όχι, αντιθέτως. Ένιωσα περίεργα καλά. Μάλιστα αυτό ήταν που με έκανε να καταλάβω το λάθος μου ή μάλλον το λάθος τού γιατρού. Ποτέ δεν είχα νιώσει τόσο καλά όσο κείνη την ημέρα.

- Τού τηλεφώνησες τού γιατρού σου;...Αυτουνού τού... Σεδίλλα, έτσι δεν τον είπαμε; Μήπως μιλάς περίεργα ακριβώς λόγω τών φαρμάκων;

- Όχι. Μα πού όρεξη να μιλάω με το γιατρό. Πιθανόν έτρωγε κοψίδια στο χωριό του Με έπιασε και μια ακατανίκητη επιθυμία για σπαγγετάδα. Έκανα με τα πόδια όλο το γύρο τού Βιλλελμίναπλεην, λες κι έψαχνα στο Μανχάταν για μακαρόνια. Εν συντομία μετά από λίγο βρέθηκα μπροστά σε μια καρμπονάρα.

- Και πού το παράξενο;

- Ατενίζοντας την θάλασσα, τύλιγα περίτεχνα τα μακαρόνια στο πηρούνι και τα κατάπινα σχεδόν αμάσητα. Μέχρι που, δεν ξέρω γιατί, ίσως εξ αιτίας τών πανύψηλων κτηρίων κάτι με έβαλε σε διέγερση...Τύλιγα τα μακαρόνια στο πηρούνι και ύστερα χτυπούσα το πηρούνι με δύναμη πάνω στα χείλη μου, στην γλώσσα μου, στα δόντια μου μέχρι που το στράβωσα τελείως.

- Δεν σε σταμάτησε κανείς; Γι' αυτό μιλάς με δυσκολία, λοιπόν;

- Όχι...Μια σερβιτόρα που ευγενικά έβαλε το χέρι της μπροστά στο στόμα μου προστατευτικά , άρπαξε και εκείνη μερικές πηρουνιές. Έτσι γνωριστήκαμε. Περνάμε καλά μαζί...είμαστε ξαπλωμένοι γυμνοί στο κρεββάτι τώρα. Γι' αυτό μιλάω με δυσκολία ...καταλαβαίνεις, ε;


26 Ιουλίου, 2018

Ρέμβη

Όποιος έχει κάπως συχνά τις μαύρες του, εδώ στο κέντρο, θα 'χει περάσει κάποιο βράδυ από τη "Ρέμβη". Ένα μπαρ γι αυτούς τους άντρες που δε θα 'θελαν με τίποτα να ξέρουν οι γυναίκες πως περνούν τις  ώρες τους εκεί. Σχεδόν καμμιά νορμάλ γυναίκα δε θα ήθελε να έχει σύζυγό της έναν άντρα που συχνάζει στη Ρέμβη.

Αυτοί που πάνε κει,συνήθως συνταξιούχοι ναυτικοί ή άνεργα τομάρια κι ευκαιριακοί οικοδόμοι, όταν η μουσική δυναμώσει πιάνουν κουβέντες τάχαμου βαθιές μπροστά σε γυναίκες που καλά-καλά τη γλώσσα δεν την ξέρουν. "Μολδαβία,εσύ;". "Εσυ Τμπιλίσι είπες;". Είναι οι γνωστές ατάκες...
Μερικοί απ' αυτούς κάνουνε μίγμα εκρηκτικό, τέτοιο που σα βρεθείς κοντά τους ούτε στιγμή το πηγούνι σου στο χέρι δε θα ακουμπήσεις από βαρεμάρα.

Τα ίδια συνέχεια θα θυμηθούν μα κάθε φορά θα είναι ειπωμένα διαφορετικά: κάνα στραβό ταξίδι πριν τριάντα χρόνια ή κάποιος φίλος που πέθανε πριν πέντε χρόνια αλλά ο θάνατός του πάντα επίκαιρος παραμένει, κάποιος αιώνιος τσακωμός που δε θα 'χει ποτέ τέλος. Δε θα ακούσεις τίποτα για σπίτια, για τετραγωνικά μέτρα και μπαλκόνια με θέα. Ούτε ποιός γιορτάζει σήμερα, ποιά θα γεννήσει τον επόμενο μήνα, αν χώρισαν ο Γιώργος με την Καίτη κι αν έπεσε κάποια χοληστερίνη.

Ιδέες μεγάλες δεν υπάρχουν εδώ μέσα και χέστηκαν για τα πολιτικά. Μόνο αναμνήσεις κι ίσως λιγάκι νοσταλγία που σέρνεται στα πατώματα σαν τη βρώμικη πατσαβούρα που στάζοντας απόνερα καθαρίζει τις πατημασιές αυτών που μπαίνουν χωρίς κανείς να τούς χαιρετήσει. Ούτε κι αυτοί δε χαιρετούν. Έτσι ανταποδίδουνε και δίνουνε το σήμα:"πάλι χάλια τα κέφια..."

Είναι στο πρόγραμμα κάποια ώρα και το κλείσιμο της πόρτας. Τότε το μπαρ κλείνει, όποιος πρέπει να είναι μέσα έχει ήδη μπει. Όσοι θελήσουν να ρίξουν μια ματιά μέσα για να χαζέψουν τι γίνεται μέσα στο "κωλόμπαρο" θα βρουν μπροστά τους  μόνο τούς καθρέφτες της πόρτας. Η φωτεινή πινακίδα με τα γαλάζια γράμματα έχει ανάψει.

Κι εσείς, αν καμμιά φορά νιώσετε αυτή τη λεπτή μελαγχολία που δεν ξέρετε γιατί σας έχει πιάσει, κάντε μια βόλτα εδώ στο κέντρο. Αν δε σας φάνηκε κανένα στέκι ελκυστικό για να αράξετε και δεν κάνατε κέφι το φαστφουντάδικο, σας ξύνιζε το Ξύλινο με τ' αμερικανοτράγουδα, σας βρώμαγαν οι μεγαπιτσαρίες με τις παρέες και μπουχτίσατε με τα νεγρορεμπέτικα  του στυλ "μεταπολίτευση", ελάτε.
Είναι αληθινή κι ατόφια η στεναχώρια εδώ στη Ρέμβη και δε σού υπόσχεται κανείς να μοιραστεί το πρόβλημά σου.

Η ευχαρίστηση εδώ είναι να μπείτε όλοι στο ίδιο καζάνι, να βράσετε μεσ' το ζουμί σας κόβοντας τις φλέβες σας νιώθοντας πως μέσα τους δεν κυλάει πιά αίμα, μα κάτι άλλο. Κάτι άλλο που μυρίζετε στον αέρα όλη την ώρα που τα απόνερα "καθαρίζουν" το πάτωμα  και νιώθετε εκείνη την καταβρεγμένη πατσαβούρα να σέρνεται σα χαδιάρικο κατοικίδιο, μετά από τα πόδια τού διπλανού, και στα δικά σας πόδια.


16 Ιουλίου, 2018

Περισπασμός

Μελλοντικός τοπικός άρχοντας!...Τι στο καλό τού είχαν πει μόλις πριν λίγα λεπτά οι  δύο Δυστοπιανοί Αυτοδιοικητικοί Παράγοντες; Ήταν τόσο κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από την αϋπνία τών τελευταίων ημερών, που δεν κατάλαβε τίποτα άλλο παρά ότι τού είχε απρόοπτα γίνει πρόταση να εκτεθεί στις αυτοδιοικητικές εκλογές, μια και κάποιοι έκριναν ότι η καθημερινή τριβή του με εκατοντάδες πολίτες τού εξασφάλιζε σημαντική δημοτικότητα.

Αυτή η δημοτικότητα ήταν πολύτιμη στο Κυβερνητικότυπο Σκέλος τού Δυστοπιανού Κόμματος. Το άλλο σκέλος, το Αντιπολιτευτικότυπο Σκέλος τού Δυστοπιανού Κόμματος είχε επιλέξει ήδη τον μελλοντικό ηττημένο των εκλογών, κάποιον αντιπαθή μεγαλέμπορο τής περιοχής, τού οποίου η ήττα θα έφερνε ψυχική ανάταση κι αίσθηση δικαίου στους ψηφοφόρους.

Ακόμη όμως κι αν ήθελε να παραβλέψει την ασχετοσύνη του όσον αφορά τα αυτοδιοικητικά πράγματα, δεν θα ένιωθε χαρά με την διανομή τών ρόλων που τού είχε μόλις ανακοινωθεί. Ακούμπησε το μέτωπό του στο γραφείο μπροστά του κι άκουσε, μέσα στην ησυχία τών πρώτων νυχτερινών ωρών, φωνές από το διπλανό διαμέρισμα: "Δεν γίνεται η επανάσταση έτσι. Δεν μπορούν να σκοτώνονται αθώοι άνθρωποι..." έλεγε ο ένας. "Θα χάσουν κάθε λαϊκό έρεισμα...πρέπει αυτός που θέλει να ανατρέψει το καθεστώς να έχει μαζί του την κοινή γνώμη, τον παππού και τη γιαγιά!", συπλήρωνε ο άλλος.

Μες το μυαλό του γύριζαν όλα αυτά και το ένα πολεμούσε το άλλο: Η ευγένεια "σήμαινε" αποδοχή τού Δυστοπικού τρόπου ζωής και ερμηνευόταν σαν συμμόρφωση και διάθεση θεοποίησης αυτού τού τρόπου ζωής στις συνειδήσεις τών πολιτών. Από την άλλη δεν μπορεί κανείς στα καλά καθούμενα να γίνεται αγενής, πολεμώντας έτσι το σύστημα...η ευγένεια και η αγένεια δεν είναι πολιτικές στάσεις. Κι αυτός, ευγενικός εκ φύσεως ήταν, αλλά πέρα από αυτό δε χωρούσε άλλη ερμηνεία για την καθημερινή του συμπεριφορά. Ήταν εντελώς πλανημένος όποιος γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του συμπέραινε πως είναι θιασώτης τού καθεστώτος.

Ο πόνος στη ράχη του τον ανάγκασε να ισιώσει τον κορμό του πάνω στο κάθισμα κι έτσι να βρεθεί οπτικά αντιμέτωπος με την on line εργασία του πάνω στην γλώσσα και λογοτεχνία γειτονικής χώρας, την οποία έπρεπε να υποβάλει διαδικτυακά ώστε -σε περίπτωση επιτυχίας- να γίνει δεκτός ως ισότιμος υπήκοος τής εν λόγω χώρας. Σε τι θα μπορούσε να ενδιαφέρει εκείνον οποιουδήποτε τύπου εμπλοκή κι ενασχόληση με τα "κοινά" τής Δυστοπίας ; Όλον αυτόν τον τελευταίο καιρό ονειρευόταν, αλλά κι ετοίμαζε, την οριστική φυγή του, εκείνο το "Back on monday...", το ...ύπουλο κι οριστικό "άντε γειά" που μερικοί αφήνουν πίσω τους, με μια μεγάλη ποσότητα πηχτής χολής η οποία είναι αλήθεια πως γρήγορα εξατμίζεται, ξεχνιέται. Έτσι, μια ολόκληρη συναισθηματική απόδραση καταλήγει υπόθεση που μπαίνει στο αρχείο χωρίς πρώτα να ερμηνευθεί.

05 Ιουλίου, 2018

Ταλαντούχος άνεργος

Πρέπει 07.00 να βρίσκομαι, τις καθημερινές, στη στάση τού λεωφορείου όπως και πρώτα. Κανείς δεν θα υποψιαστεί έτσι πως τώρα πια έχω μείνει χωρίς δουλειά. Θέλω να πω ότι παίρνω το ίδιο λεωφορείο καθημερινά, μαζί με τους μετανάστες αρκεί ο κόσμος τής γειτονιάς να μην μάθει πως είμαι ένας άνεργος...Κρατώ και το εισιτήριο σαν απόδειξη, ενίοτε πετάγοντάς το επιδεικτικά!

Η στάση τού λεωφορείου όπου στήνομαι είναι η ίδια όπως παλιά, κοντά στο περίπτερο (και όχι η πλησιέστερη στην τωρινή μου κατοικία), ώστε να πιστεύουν όλοι πως μένω ακόμα στο ίδιο διαμέρισμα.

Μερικές ματιές στο ρολόι (έχω αργήσει;), λίγη ανάγνωση στην Εφ. των Συντακτών (τι γλείφτες...) ώσπου να έρθει το παλιό λεωφορείο Cuba style, στο οποίο ο εισπράκτωρ είναι γνωστό μου πρόσωπο.

Πού να κατέβαινα από το λεωφορείο (αφού δεν πηγαίνω πιά στην δουλειά μου η οποία μάλλον τώρα πιά έχει κλείσει);

Δέκα πέντε στάσεις παρακάτω κατεβαίνω από το λεωφορείο. Ένα κοντέινερ περιμένει εκεί, ένα κατασκεύασμα σαν τα bunker τού Β' Παγκοσμίου πολέμου. Μαζεύονται εκεί μια 20ριά λαθροάνεργοι επί ένα 8ωρο κάθε μέρα και καπνίζουν, πίνουν και καμιά φορά μιλούν για τα ζητήματα που τους πονούν.

Ο πρωταγωνιστής τού κεφιού είναι κάποιος που, μετά την απόλυσή του, ανακάλυψε ότι διαθέτει το ταλέντο τού μίμου. Μπορεί να μιμηθεί από τον Νάιτζελ Φάρατζ να βρίζει τον Βαν Ρομπάυ μέχρι τον Μπουφόν να ορύεται για το πέναλτυ στο 93'...Από τον Λίνο Μπάνφι στο παλιό μπορδέλο μέχρι τον Καμπ Κάλλογουαιη στο St. James.



27 Ιουνίου, 2018

Μνήμες

Σαν άνθρωπος που με τέτοια καταπιάνεται
θα έπρεπε να είναι εύκολο να εξηγήσω
τι τρέχει με τις αναμνήσεις

Πανεύκολο είναι να κατανοήσεις
γιατί οι περισσότερες μνήμες ξεθωριάζουν

Με θύμησες άλλες όμως τι συμβαίνει
και μ' όλο που τρέχει ο καιρός
η παρουσία τους αγριεύει και αυξαίνει;

15 Ιουνίου, 2018

Νιότη...Νιότη...

Ποιά ομορφιά να έχει άραγε η ακαταστασία
και η έλλειψη μέτρου, η ανατροπή
αυτές οι μεγάλες διαφορές χωρίς ομοιομορφία
αγάπη λίγη από δω και αλλη μεγάλη από κει
Νιότη ...νιότη ...νιότη

Αυτό είναι η νιότη;

Jeunesse,
cheval noir parti au galop
impudique sur les fleurs blanches
qui sont cheveux des morts

Et toi t' appelles "Jeunesse"?







10 Ιουνίου, 2018

Τής παντριάς

Πάντα ήμουν εναντίον του γάμου...Από 40άρης που ήμανα..
Και με έλεγαν μαγκούφη!



"Μα εγώ το γάμο μου τον έκανα. Τον έκαμα και απόκαμα..."
Έκλεισα σαν άνδρας.

Και από τότε για γάμο όταν ακούω μου έρχεται πλειάδα από εικόνες...
Ανάμεσα σ' αυτές και η παρακάτω:

Risultati immagini per gay athens

Και τότε νιώθω σαν εκείνον τον Άλεξ στο "Κουρδιστό πορτοκάλι"


Risultati immagini per κουρδιστο πορτοκαλι ταινια

Στέφανος Αυγερινός


28 Μαΐου, 2018

Etre comme les autres

Μια ιδιαιτερότης ήμασταν όσον καιρό ζήσαμε μαζί...έξω από τον κόσμο, τόσο κοντά
τόσον γλυκείς, κάποιος που θα κοίταζε θα νόμιζε πως βλέπει δύο σύννεφα, το ένα μέσα στο άλλο
να κρατιούνται σφιχτά...

"Γιατί να μην είμαστε σαν τους άλλους;...Γιατί να μην είμαστε πολλοί;"
-Pourqoi ne pas etre comme les autres?
-Comment?
Όλα αυτά ειπώθηκαν μια μέρα που έπεσε πολλή βροχή.

Τώρα που χωριστήκαμε - χωρίς να πάμε μακριά, ε; -  on accepte son excistence
jeu facile avec moins de larmes.


25 Μαΐου, 2018

Φιλοξενία




                                            Φίλους από πέτρα απέκτησα

                                            Εκείνοι παλάτια μού έχτισαν

                                            Όταν με τον καιρό εγέρασαν

                                            Στα σπίτια τους τίποτα δεν άλλαξε

                                            Την παρέα μας τη φιλοξένησαν



23 Μαΐου, 2018

Νευροκαβαλίκεμα







Κάθε μέρα νευροκαβαλίκεμα.

Κάθε μέρα δηλαδή καβαλικεύω τα νεύρα μου

If six was nine...αν το 6 ήταν 9...αν το youtube δεν ήταν ένας τρόπος να βλέπω όλα τα σκουπίδια που έχουν μπει στην τηλεόρασή μου...Αν οι αριστεροί πλένονταν ή έβαζαν λίγο άρωμα...αν δεν άκουγα να μιλούν καθημερινά για βία...αν με άφηναν ήσυχο, να μην ακούω ότι δεν πρέπει να μας νοιάζει τι κάνει ο άλλος στο κρεββάτι του.

"Μα τι στο διάλο κάνει ο αποπάνω και γίνεται τόσος σαματάς;;;"  Να που με νοιάζει. Είναι ο θόρυβος τού σωμιέ, είναι τα τσόκαρα (τώρα πηγαινοέρχονται 2 σευγάρια πέρα-δώθε). Τι κάνει από πάνω τόσο σαματά;

Στις ρομαντικές εποχές άκουγες να απομακρύνονται δυο τσοκαράκια από το κρεββάτι και αυτό προσέδιδε μια μοναδικότητα στην γυνή.
Τώρα πάνε κι έρχονται τσόκαρα, ντάκοι και ντακούνια.

Αν δεν ήταν έτσι...
Αν δεν είχα νευροκαβαλίκεμα
Αν δεν καβάλαγα τα νεύρα μου
Αν ίππευα την Τίγρη...



16 Μαΐου, 2018

Όταν μεγαλώσεις










Όταν μεγαλώσεις θα δεις πως είχα δίκιο, όχι επειδή θα έχεις γίνει έξυπνος αλλά θα έχεις βρει λεπτά και ώρες ανίας που σε κάνουν να ξανασκεφτείς χωρίς να χάφτεις αυτά που σού λένε και που μοιάζουν τόσο όμορφα, σχεδόν παραδεισένια.

Εδώ είναι οι Δίκαιοι, εκεί οι Άδικοι. Εκείνοι επιτίθενται ενώ εμείς αμυνόμαστε υπέρ βωμών και εστιών. Illegal η κάνναβη αλλά μετά γίνεται legal.
Για να σου ξηγήσω, είναι λίγο παράτολμο να πιστεύεις ότι είναι ο πατέρας σου καλός και η μάνα σου ανήθικη. Θα δεις ότι αργότερα θα καταλάβεις ότι και οι δύο ήταν το ίδιο άχρηστοι.

Το καλό γέρασε, έκανε ρυτίδες, κανείς δεν το αναγνωρίζει πλέον. Ο αντιδιεθνιστής Πούτιν, ο διεθνιστής Τραμπ δεν είναι εκπλήξεις, ούτε μεταλλάξεις. Θέατρο είναι. Μετάλαξη, σύμφωνα με τους νόμους τού Μέντελ αποτελεί ο Μεντέλης.

Η σημαία που κουβαλάς, σκέφτομαι, σε απαλλάσσει από το να πεις πως δεν αξιώνεις κάτι, πως δεν επιτίθεσαι. Οι ρίγες είναι ταιριαστές στις ποδοσφαιρικές στολές, ήδη όμως στο μπάσκετ χρησιμοποιούνται ελάχιστα. Φαντάσου...

Καθώς καταλαβαίνεις, το παρόν δεν το αντιλαμβάνεσαι, το δε μέλλον είναι πασιφανές ποιό θα είναι.


12 Μαΐου, 2018

Μπάχ

Απόψε θα κοιμηθώ με εκατό
αν θέλεις και χίλια ευρώ κάτω από το στρώμα...Τι ώρα θα έρθεις να με ληστέψεις
γιατί κάτι ετοιμασίες θέλω να κάνω προτού με πάρει βαθιά ο ύπνος;

Μουσική από τον Μεσαίωνα αλλά και λαϊκά θα έχω βάλει
πόσα χτυπήματα θα μού δώσεις, μπορείς να συνθλίψεις ένα κρανίο ή πάλι
να γεμίσεις αίματα τους τοίχους υπό τους ήχους τού Μπαχ;

Θύμα τής νύχτας με τα όπλα και τα κουζινομάχαιρα, δεν έχω σκύλους
θα έλεγα πως είμαι εγώ ένας σκύλος κι επειδή (σαν καθώς πρέπει) δεν πυροβολώ
θα βυθίσω τα σουβλερά μου δόντια στην σπλήνα σου μέχρι να αδειάσει από αίμα

Για ληστεία θα πήγαινες μα έπεσες σε παγίδα. Όλα τα λεφτά θα σού πάρω, πάντα με την μουσική τού Μπαχ.


05 Μαΐου, 2018

Αν εκεί θα είμαι

Αν εκεί θα είμαι μαζί τους
με εκείνους που στέκουν αγέλαστοι
και σε κοιτάζουν δίκαια βλοσυροί
όσο οι καιροί δεν δίνουν ελπίδες
καμιά αρωγή -  Τότε αφήστε με εκεί

Αφήστε με εκεί αν θα 'μαστε όλοι ίδιοι εκεί
όμως μονάχα εμείς, Στρατιώτες
θα ζήσουμε σε τρώγλες κι έρημους δρόμους
στις ερημιές σα νομάδες
τσιγγάνοι του Ασπροπύργου
Αφήστε με εκεί

Χτες βράδυ έγραψα ένα μικρό τραγούδι
μα ξυπνώντας δεν το βρήκα πια εκεί
Ακούστε
αν υπάρχει ένα μέρος δίχως κλέφτες τής σκέψης
εκεί θα αφήσω το νου μου να αναπαυτεί
ήσυχος πως κανείς δεν θα μου τον κλέψει





23 Απριλίου, 2018

Κόρακας

Σαν τα κοράκια, που όπως έλεγε ο δάσκαλός μου, γερνούν αργά...θα έλεγε κανείς αρχίζουν να πεθαίνουν και το καταλαβαίνουν πως έχει έρθει η ώρα τους γιατί αρχίζουν να μην βλέπουν, μάλλον τυφλώνονται από το δυνατό φως. Κάθε μέρα βλέπουν και πιο λίγο, δεν αντέχουνε το φως. Πηγαίνουν και τρυπώνουν μέσα στις σπηλιές εκεί όπου μέσα στην σκιά μετρούν τα πούπουλα που πέφτουν από πάνω τους. Μέχρι να έρθει το οριστικό  τέλος τους, τα άλλα γέρικα κοράκια, κοιτάζουν τίποτα να μην λείψει από τον κορακοζώητο μελλοθάνατο. Κάποιο κοράκι θα τού πάει φαϊ, κάποιο άλλο νερό στο στόμα, κάποιο θα χτίσει γύρω του ανάχωμα για να μην βρέχεται.


16 Απριλίου, 2018

Πουλόβερ

Εκείνο το αγαπημένο μου μαύρο πουλόβερ
την τελευταία φορά που το έτριψα μέσα στα δάχτυλά μου
μού έκανε τόσα σκέρτσα, τόσες γαλιφιές
λες και φοβόταν μην τυχόν και τ' αποθέσω στο μπαούλο

Καλτσάκια κόκκινα έβγαλε από τα μανίκια του
μαντίλια και γραβάτες από το γιακά του
κι ένα κασκόλ μάλλινο με τρύπες από σκόρο
κάπου από μέσα ξεφύτρωσε απ' το πουλόβερ

Κοιμήθηκα έπειτα με το παλιόρουχο αγκαλιά
μέχρι που μπήκε μέσα στο δωμάτιο ο ήλιος
Ξύπνησα εγώ και ξύπνησε και δαύτο
Για μια στιγμή που γύρισα το βλέμμα μου
εκείνο σούρθηκε κι από μόνο του μπήκε στο μπαούλο


07 Απριλίου, 2018

Χιτλέρος






Είχαμε όλοι τις ιδέες μας, τις σκέψεις μας, τις θέσεις μας. Όπως έλεγε η Μ. Στρίπ "Είχα μια φάρμα στην Αφρική..."

Στο τέλος όλοι στο ίδιο καταλήξαμε: πως μόνο δίκιο δεν είχαμε παρόλο που έτσι μας φαινόταν!
Εσύ ήσουν ανθρωπάκι, έστω Ανθρωπάκι με Α αλλά πάντως ανθρωπάκι. Σού άρεσε να είσαι αρχηγός, να σαν τον Στάλιν αλλά ξάφνου νόμισες πως σαν τον Τσε είσαι, εκ φύσεως. Δεν ξέρω αν κατάλαβες ποτέ πως είχες γίνει Χιτλέρος - έτσι δεν λένε ;...Μυλλέρου 45 (- όχι Μύλλερ 45) ;

Χιτλέρος τραβεστί είχες γίνει, γιατί είχες εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο...Δεν είχες το θάρρος να πεις: Χιτλέρος είμαι ρε, και τον πιο αδύναμο από μένα θα τονε σκίσω, τον φτωχόνε θα τονε γα..σω! Αντιθέτως χαμογελούσες με μετριοφροσύνη και όλοι λέγαν μπράβο.

Σού βρήκαν τώρα, λέει, δουλειά. Σκίσε τον ανήμπορο, παρακάτω θα τού πάρουν και τα λεφτά. Θα τον πεθάνεις αυτόν κι αυτόν κι αυτόν...Και θα λες "ήμουνα κι εγώ σκληρός, σκότωσα αυτόν για να σώσω εσένα!"



30 Μαρτίου, 2018

Μοναχική καρδιά

Ένα σώμα όλο σωλήνες που μέσα τους ταξιδεύουν μπαλίτσες. Είσαι ένα δωμάτιο όπου έχουν αφεθεί μόνα τους μικρά και μεγάλα παιχνίδια. Όλοι περιμένουν πότε θα ανοίξεις τα παράθυρά σου στον δροσερό αέρα. Η αναμονή είναι αγένεια. Συγγνώμη; Το "Συγγνώμη" είναι φλυαρία και η φλυαρία είναι και αυτή αγένεια.
Τρέχεις και κρύβεσαι. Πόσο δύσκολο όταν όλοι σε βρίζουν ή όταν όλοι γελάνε μαζί σου. Τότε βαφτίζεις τον εαυτό σου "μοναχική καρδιά".

Μοναχική καρδιά, λοιπόν, μπορείς παντού να βρίσκεσαι, μπορείς να υπάρχεις μόνο εσύ στον κόσμο και όμως να είσαι ολούθε στον κόσμο.  Στην Ουκρανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ρουμανία...
Ή μήπως υπάρχουνε πολλές και συντονίζονται τυχαία; Σε τυχαία μέρη...Μεσσήνη, Βουκουρέστι, Σόφια ή Δρέσδη.

20 Μαρτίου, 2018

ΝΕΑ: ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ





Έχουμε πόλεμο, λέει, αλλά μάς το κρύβουν...δεν μας το λένε...Αυτό πάλι δεν το κατάλαβα..Δεν μας το λένε για να μη φοβηθούμε ενώ θα μπορούσαν να μας το πουν και να τα κάνουμε πάνω μας; Όχι λένε..."μερικοί ανόητοι κοιμούνται, δεν έχουν πάρει είδηση πως ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ. Εμείς σας το λέμε, οι άλλοι σας το κρύβουν". Πράγματι, ίσως μας το κρύβουν. Γιατί; Μα για να μην τους πάρουμε με τα καντρόνια και τα κανόνια και τους εξοντώσουμε. Διότι, ως γνωστόν, εμείς την καρπαζιά την τρώμε και ...δεν πειράζει. Μόνο καρπαζοεισπράκτορες μην μας πούνε.


07 Μαρτίου, 2018

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ

Έβαλα λίγο μαύρο στο μουστάκι και το μπουφάν με την κουκούλα μού έπεσε πάνω στα μάτια
Και βγήκα, σπίτι να σού βρώ, να μην κάθεσαι με αυτό το κρύο στο κασελάκι σαν εντοιχισμένος
Προχωρώντας μέσα στα χιόνια σκεφτόμουνα πόσο όμορφα ήταν στο Άσυλο τις μέρες που είχε χιονίσει
Ταίριαζαν χαρούμενα το Άσυλο με το Κοιμητήριο...Θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι περιφραγμένα και τα δύο από τον ίδιο τοίχο
Ζούμε μαζί, δεν ζει κανείς. Μόνο τα βήματά του ακούει κανείς και κοιτάει δεξιά-αριστερά
Έψαχνα λοιπόν ένα σπίτι να σου βρω, λοιπόν. Ρώτησα. Μού είπαν πως κατά τον Απρίλη θα έχουν κάποιες "ευκαιρίες"... Εφτά χιλιάδες θα ζητήσουν λέει. Στο τμήμα 37 κοντά στον τοίχο, λέει
Και όπως αγκομαχούσα, φορώντας το βαρύ μπουφάν μου που είχε βαρύνει κι άλλο από το χιόνι, πέρασα και από το κασελάκι έκεί που είσαι σαν εντοιχισμένος

Ξέρεις τι σκέφτηκα, μωρέ; Χωρίς να θέλω τίποτε να πώ...Σταματώ το ψάξιμο πιά. Καλά σε νιώθω εκεί που είσαι διπλωμένος, λίγο στενάχωρα, στο κασελάκι.


01 Μαρτίου, 2018

Ο ΦΙΛΙΠΠΑΣ

Νάτος...Να που απόψε ήρθε ο Φίλιππας
αυτός που δεν αγάπαγε κανέναν όσο ζούσε
Αυτός που όσο έμεινε στον κόσμο αυτό
καλήν κουβέντα δεν είπε για κανένα

Βλάχος ο ένας και αμόρφωτος ο άλλος
γελοία είναι η ζωή και ο θάνατος απάτη
Η φτώχια είναι ηθική, άτιμος ο πλούτος
άρχοντας ο πλούσιος και ο φτωχός καρμίρης

Να που απόψε ήρθε ο Φίλιππας...ήρθε
Ήρθε για μερικές στιγμές και μας κοιτάζει
Γιατί έρχεται; Δεν κατάλαβε κανείς μας
Ίσως για να μην ξεχνά αυτούς που αηδιάζει





27 Φεβρουαρίου, 2018

ΕΛΑΣΤΙΚΟΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

ΕΔΩ ΤΟ "ΣΥΝΤΟΜΑ" ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ...ΤΟ "ΕΓΚΑΙΡΩΣ" ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΠΟΥ 20 ΧΡΟΝΙΑ.


18 Φεβρουαρίου, 2018

ΘΑ ΣΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΩ

Θα σε χαστουκίσω αγρίως καμμιά φορά και θα το κάνω εξαιτίας τής "δύναμης τής λογικής" σου που με εξοργίζει περισσότερο και από την "δύναμη τής θελήσεώς" σου. Και όταν μου μιλάς για την δύναμη τής πίστης σου ή για την δυναμη τής τύχης σου και για το "άστρο σου" ή για το γούρι σου και την θετική ενέργεια, την ανταμοιβή από τον ουρανό για τις καλές σου πράξεις...Αααα θα σε χαστουκίσω.


06 Φεβρουαρίου, 2018

ΛΕΞΕΙΣ


Όπως σκεφτόταν, έτσι μιλούσε. Πριν προσληφθεί στο πρακτορείο εκείνο, όλοι μιλούσαμε με έναν τρόπο τέτοιο ώστε να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον και αυτό το πετυχαίναμε με πολύ λίγες λέξεις. Είχα εκτιμήσει κατά προσέγγιση πως χρησιμοποιούσαμε γύρω στις 40 λέξεις κάθε μέρα, για να διεκπεραιώνουμε τις εργασίες τής κάθε ημέρας. Άλλες 30 περίπου χρησιμοποιούσαμε για τις άλλες επικοινωνιακές μας χρήσεις τις σχετικές με την έκφραση συναισθημάτων, κάποιο αστεϊσμό, κάποιο κόρτε σε καμμιά κυρία κ.ο.κ.

'Οταν λοιπόν ο νέος εκείνος υπάλληλος άρχισε να εργάζεται εκεί, παρατήρησα πως για να διεκπαιρεώσει την ίδια εργασία δαπανούσε περίπου ίσως και παραπάνω από 200 λέξεις και με έναν τρόπο τέτοιο που να νιώθεις έντονα πως πλατυάζει. Μας άρεσε όμως αργότερα και εμάς να φτιάχνουμε φράσεις με 7 λέξεις αντί τών συνηθισμένων με 3 ή 4.

- Πρόσεξες πόσες λέξεις χρησιμοποίησα για να σού πω κάτι ασήμαντο; Εεεεε!
- Πλάτυασες πάλι, μεγάλε! Έσκισεςςς.
- Μόνο 4 λεξούλες; Σιγά...δεν πρόκειται ποτέ να διαπρέψεις στο εγκεφαλικό άθλημα αυτό...

Από την ημέρα που πάτησε το πόδι του στο πρακτορείο εκείνος ο νέος πλανιόταν στον αέρα μια έλλειψη συγκέντρωσης, μια απροσεξία και προχειρότητα. Μια τών ημερών, η απροσεξία ενός από μας κόστισε ένα σπασμένο πόδι σε έναν άλλον. Χρειάστηκε ένας ακρωτηριασμός...όλο το δεξί πόδι, από το γόνατο και κάτω. Μετά την βουβαμάρα επιστρέψαμε στα λίγα λόγια.

Κάποιος κρέμασε μια επιγραφή:
ΤΟ ΨΕΜΑ ΕΧΕΙ ΚΟΝΤΑ ΠΟΔΙΑ. Η ΦΛΥΑΡΙΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑ.







29 Ιανουαρίου, 2018

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ

Θα ήθελα να πίστευα, αν όχι να 'μουν σίγουρος πως ο χρόνος στις πολιτείες, έστω και για λίγη ώρα, θα γύριζε πίσω και θα προσγειωνόμουν μία τών ημερών σε ένα τυχαίο αεροδρόμιο. Βαλίτσες ανοιχτές, όχι μηχανήματα και ανιχνευτές μετάλλων... Μόνο έρευνα από εκείνες που σου χαλούσαν τις βαλίτσες και βιαστικά μάζευες τα πουκάμισα και τα εσώρουχα που είχαν πέσει στο πάτωμα. Σε λίγη ώρα βρισκόσουν σε ένα ταξί που σε οδηγεί στο ξενοδοχείο. Η ρεσεψιόν που ήταν υποδοχή, με μεσόκοπους ρεσεψιονίστ...μιλούσαν 4-5 γλώσσες και ήξεραν τι θέλει ο ξένος που έρχεται από την Ελλάδα, την Ιταλία, την Γαλλία...

- Πότε θα φύγετε; Πού μένετε; ΤΚ τής πόλης σας; Μην καπνίσετε στο δωμάτιο. Αφήστε μας ένα τηλέφωνό σας και e-mail address.

- Δεν έχει e-mail ακόμα ούτε καν ίντερνετ δεν έχει εφευρεθεί. Τι να την κάνεις την πόλη μου, είναι ένα επήνειο που μάλλον δεν γνωρίζεις καν. Και... τι άλλο; Α, πότε θα φύγω...Ακόμα δεν έφτασα ...πού θελεις να ξέρω;


24 Ιανουαρίου, 2018

Μ.Μ.Ε.

Οι τελευταίοι ηλίθιοι που πιστεύουν ότι τα Μ.Μ.Ε. διαμορφώνουν κοινή γνώμη είναι τα ίδια τα Μ.Μ.Ε.



18 Ιανουαρίου, 2018

ΝΥΧΤΑ ΧΩΡΊΣ

Γιατί έσβησε τα φώτα όλα απόψε
και έμεινε σκυμμένος με τις ώρες;

Για λίγα λεπτά που τα ξέχασε όλα
βρέθηκε πίσω μακριά στο χρόνο
σε μια στιγμή που δεν θυμόταν

Πρόσωπα γύρω τού χαμογελούσαν
κι ας μην γνώριζε από αυτά κανένα
Είχαν καθένα τους μελωδική φωνή
ανοιγόκλειναν το στόμα δίχως λόγια

Και αυτός που απόψε έσβησε τα φώτα
γιατί ήθελε λίγο να μελαγχολήσει
να διώξει από γύρω του την ευτυχία
τα χαμόγελα αυτών που τον αγαπούσαν...

Εκείνος πάλεψε ολόκληρη νύχτα
παιδεύτηκε πολύ μα τελικά κατάφερε
μετά από ώρες
οι επισκέπτες του να αποχωρήσουν




14 Ιανουαρίου, 2018

ΤΣΙΓΚΟΣ

Κρατήσου στη θέση σου... Ισορρόπησε!

Μείνε ακίνητος, όρθιος πάνω στο ψηλό σκαμνί ή στην ακμή τού ξυραφιού
Μέχρι ν' ακουστεί το ρολάρισμα τών τυμπάνων μην κινείσαι, μην αφήνεσαι, τίποτε δεν έχει κριθεί ακόμα και είμαστε όλοι ελεύθεροι και εν αναμονή..

Η ώρα σου θα ανατείλει:
Όταν ακουστεί εκείνος ο θόρυβος που κάνει το χαλάζι πέφτοντας πάνω στην τσίγκινη οροφή με κείνον τον διαβολεμένα γρήγορο ρυθμό, όταν τραβήξεις τη θαλασσιά κουρτίνα να δεις τι κάνει θόρυβο πίσω της θα φανεί (ακόμα κι εκεί) άλλος γκρίζος τσίγκος.

Και άλλος.

Όταν θα γκρεμίζεται αυτός ο κόσμος, εσύ θα πρέπει -συνεπής- να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου. Θα του ορκιστείς πως όλα αυτά είναι ένας υποκειμενικός, δικός σου προσωπικός πανικός. Όλα, όσα  δήθεν μεγαλοπρεπώς καταρρέουν γύρω σου, δεν είναι παρά φύλλα τσίγκου.




03 Ιανουαρίου, 2018

ΣΟΡΟΣ

Δοκιμάζω να σε σηκώσω τραβώντας σε από τους ώμους, για να σε στήσω στο πάτωμα και να σε βάλω να μείνεις καθιστή ...Να βάλω λίγα μαξιλάρια στα πλάγια σου, να μην ξαναπέσεις. Έτσι όπως νιώθω, έτσι όπως σε βρήκα, με το κρύο που κάνει στο δωμάτιο με τα ανοιχτά παράθυρα, το σωστό θα ήταν να σε αποκαλώ "πεθαμένη". Δεν μου έρχεται όμως, είναι κυνικό και άκομψο. Κάτι κυνικό χωρίς να είναι όμως άκομψο θα το προτιμούσα. Να, ας πούμε, ας σε έλεγα "νεκρή" τον υπόλοιπο καιρό που θα περάσουμε μαζί, ε...Όχι. Πολύ κρύο. Ήμασταν φίλοι, θυμάσαι;

Καθώς σε στήνω καθιστή και συ δεν μένεις στην θέση σου, θα σε χαρακτήριζα "πτώμα", αν και θυμίζει μάθημα ανατομίας.Όχι, όχι...Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να ειδοποιήσω την αστυνομία και δεν θα ήθελα να πω "Ελάτε παρακαλώ...βρήκα ένα πτώμα". Απαξιωτικό και αποστασιοποιημένο, ψυχρό.

Πόσες λέξεις πέρασαν από το μυαλό μου...Τόσες που απόκαμα. Κάθισα δίπλα σε μια ντάνα εφημερίδες που άφηνες μαζεμένες με διάφορες ειδήσεις:
"50000 ξένοι στην Ελλάδα απρόσκλητοι φέτος"
"Επίθεση από τις Βρυξέλλες όλη νύχτα..."
"Ο Σόρος πίσω από τις μετακινήσεις πληθυσμών..."

Εύρηκα! Αυτό ήταν το όνομά σου...όχι πτώμα, νεκρή, πεθαμένη. Αυτό ήταν:  Σορός. Τι επιτυχία, τι επιβλητικό!