Η καρέκλα με το σπασμένο πόδι - σύμβολο τής αναπηρίας - σαν μνημείο, σε κάποια Ευρωπαϊκή χώρα. Υπενθύμιση ότι ανάμεσά μας υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια ώστε η καθημερινότητά τους να μην είναι περιορισμένη και περιθωριοποιημένη. Μία ορθή αντιμετώπιση τών μειονεξιών κάποιων που πρέπει παρ' όλα αυτά να συνεχίσουν να υπάρχουν, να απολαμβάνουν και να προσφέρουν.
Οπότε πολλές φορές θα αναρωτηθεί ο Έλλην "τι στο διάτανο χρειάζονται οι ράμπες για τα καροτσάκια;", "τι τούς θέλουμε τούς καθυστερημένους;", "πού πάει μωρέ ο τυφλός;".
Οι λεξιπλάστες θα κάνουν βέβαια τη δουλειά τους: "Άτομα Με Ειδικές Ανάγκες" θα πουν μερικοί, "Άτομα με ειδικές ικανότητες" θα πουν άλλοι κ.ο.κ. Μπουρμπούτσαλα...τίποτα δεν αλλάζει. Αν ένας ανάπηρος καταφέρει να παίξει μπάλα κουτσαίνοντας, όλοι θα πουν "ρε τον ψεύτη...μέχρι και μπάλα παίζει!". Αν αφεθεί και σιγά σιγά γίνει κάτι σαν έπιπλο τού σπιτιού, θα πουν "τι θέλει και ζει αυτός; στον Καιάδα!"
Α, ναι... μαζί με τα λαμπερά φώτα τής Ελληνικής σκέψης, δώσαμε στη Δύση και κάτι ιδέες τύπου Καιάδα (μήπως πιό απάνθρωπες από το αέριο Zyklon τού Χίτλερ;) που αποτέλεσαν το σπόρο για τον σημερινό ρατσισμό. Ρατσισμό εναντίον τού κατώτερου αλλά και τού ανώτερου.