Το ήξερα ...πάλι σαχλαμάρες θα περνούσαν από το μυαλό μου. Να, για τα αυτοκίνητα πάλι κάτι σκεφτόμουν. Τα τόσα αυτοκίνητα που διασταυρώνομαι μαζί τους πηγαίνοντας στη δουλειά ή γυρίζοντας στο σπίτι. Η πορεία είναι τόσο αργή που, καθημερινά, μου δίνεται η ευκαιρία να ρίξω το βλέμμα μου πάνω και μέσα σε καμιά εκατοστή αμάξια.
Μετά από ένα γενικό έλεγχο της εξωτερικής διακόσμησης ( επιγραφές "POWER", αυτοκόλλητα σε σχήμα Κρήτης, κουνελάκια που "το κάνουν", προειδοποιήσεις "don' t follow me- I' m lost") περιεργάζομαι το εσωτερικό τού οχήματος. Γυναίκες, άντρες... καμιά διαφορά. Τσιγάρο στο αριστερό, τηλέφωνο στο δεξί. Σε εγγλέζικα αυτοκίνητα πάει ανάποδα.
Με την πείρα που απέκτησα, έμαθα ένα άλλο παιχνίδι. Κοιτάς τον οδηγό και προσπαθείς να μαντέψεις τα μούτρα τού συνοδηγού. Με τον καιρό θα μάθεις να μαντεύεις: Να, σ' αυτόν τον οδηγό ταιριάζει, για συνοδηγός, μια χοντρή που μιλάει συνεχώς κάνοντας τη διαδρομή ατέλειωτη. Στον άλλο ταιριάζει μια ηλικιωμένη, μισοκοιμισμένη - θα μπορούσε να είναι η μάνα του.
Στον άλλον, που συναντώ πιο πέρα, ξέρω πως αν κοιτάξω στο κάθισμα δίπλα του θα δω μια γατούλα που φτιάχνει το μέηκ απ της στον καθρέφτη τού σκιαδίου(!) με μπόλικο νάζι. Άλλος πάλι, παρακάτω, στοιχηματίζεις πως θα 'χει στο πλαϊνό κάθισμα κάνα σχολιαρόπαιδο, άλλος ένα γέρο που το κεφάλι του τρέμει σαν κάτι διακοσμητικά σκυλάκια - παλαιομοδίτικο παιχνιδιάρικο αξεσουάρ αυτοκινήτων.
Παραμένει, αν και πιστεύω όχι για πολύ ακόμη, μια κατηγορία που δεν την έχω ταξινομήσει ακόμη. Είναι κάτι άνθρωποι που, προσπαθώντας να μαντέψω ποιος κάθεται δίπλα τους συνοδηγός, δεν μου έρχεται στο νου καμιά εικόνα. "Άντε", λέω στον εαυτό μου. "Να το πάρει το ποτάμι, κοίτα στο κάθισμα τού συνοδηγού να δεις τη λύση". Κοιτάζω τότε αλλά να, το ...πρόβλημα δεν είχε λύση. Ταξιδεύουν πάντα μόνοι.