Το φάντασμα που βλέπεις ν' απλώνεται σαν το άρωμα τού καφέ, κατακάθεται στα έπιπλα ολούθε μέσα στο δωμάτιο. Πάνω στις κεφαλές ημών και των τέκνων μας σταματά το χρόνο. Εμείς, όλη η σύναξη, αγαλιάζουμε κι ευτυχούμε.
Πατροπαράδοτη η ευχή (για το νήπιο):
Αχ και να ζήσει, ποτέ ας μην αποθάνει
Τι πιο όμορφο απ' το ότι παραμένει ζωηρό και δυνατό
Που δεν γνωρίζει τη φθορά και
Θα δεις, δε θα πεθάνει!
Συνάμα μένει μικρό κι αθώο όπως ήταν
Δεν ενηλικιώνεται
Δώρο (για το νήπιο):
Ταξίδι μακριά πήγαν σε χώρα που δε βρέχει ποτέ, περίμεναν να βρέξει πέρλες. Πήραν πολλές για το μωρό, πιο λίγες για τους καλεσμένους.
Σκέφτηκα (γι' αυτό το πλάσμα):
Νουνεχής να είναι άνθρωπος
Θύμα ενηλικίωσης και γήρατος και τέλους
Όχι σαν κάτι άλλους
Όπως εσύ, που κανένας ποτέ, την ιστορία σου δεν πίστεψε:
Τάχα, τόσων χρόνων άνθρωπος, ποτέ
ΜΑ ΠΟΤΕ'; ΠΟΤΕ';
δεν σε είχε αγγίξει ο θάνατος.