-Ακάκιε, φέρε κάτι καινούργιο, μην κάνεις τόσο δρόμο για να φέρεις μία από τα ίδια! Ακάκιο σε λέγανε, τώρα θα λέγεσαι Κάκης ή Κάκις.
Εγώ όμως απευθύνομαι στον Ακάκιο...αυτόν ο οποίος έγινε άντρας μεγαλώνοντας με τον γείτονα που τον ανάγκαζε να τού κάνει πεολειξία για να πάρει μεγαλύτερο δώρο από τον Αη Βασίλη. Κανενός είδους σοβαρότητα δεν είχε μείνει στον κόσμο. Ο πατέρας τού Ακάκιου γελούσε σαρκάζοντας τους Άθλιους.
Να γιατί δεν μένει η πολυτέλεια να κλαψουρίζεις πάνω στα βιβλία. Αν μισούσες τον Ιαβέρη κάποτε, τώρα μπορείς να τον κάνεις είδωλο, σύμβολο: Αυτοκτόνησε ίσως επειδή θεώρησε (σωστά ή λάθος;) ότι δεν θα κατάφερνε ποτέ να επανορθώσει όλο το άδικο που είχε διαπράξει. Ή επειδή φοβήθηκε πως, αν συνέχιζε να ζει, θα συνέχιζε να διαπράττει απάνθρωπες πράξεις... αδικώντας ανθρώπους που ήδη είχαν αδικηθεί από την ίδια τη ζωή.
Σε κάτι τέτοιες θεωρήσεις τού κόσμου βασίστηκε η σκληράδα τού Ακάκιου. Μα και η δύναμή του, πάνω εκεί χτίστηκε. Μπορούσε να παίζει τύμπανο με τα μακρουλά μηριαία οστά που έβρισκε στους περιπάτους του στα camposanti. Να όμως που αυτό το αουτσάιντερ, χλευάζει ό,τι καθιερωμένο υπάρχει...κι ας πέφτει σε λάθη, με αυτή την τακτική...Πέφτεις σε λάθη-τι έχεις πάθει;
Τίποτα...Καλπασμό και ιδρώτα μού θυμίζει η πορεία τού Ακάκιου. Είμαι σίγουρος πως θα κάνει πολύ μακρύ δρόμο αλλά κάτι καινούργιο θα φέρει.