Φίλε μου, πόσο μου είχες λείψει όντως! Είχαμε δέκα χρόνια να ειδωθούμε, ε; Εεεε λες και δεν πέρασαν από πάνω μας τα χρόνια. Ναι, μωρέ, ακόμα και τώρα, στα πενήντα+ συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια, όπως παλιά. Σαν κάτι παρέες τού κινηματογράφου οι οποίες κάθε φορά που επανασυνδέονταν έκαναν αυτά που είχαν "από ανέκαθεν" καθιερώσει: κουτσομπολιό ο ένας, τεχνητή κλανιά ο άλλος και θυμάσαι, θυμάσαι, θυμάσαι;
-Μπορώ να βεβαιώσω πως μοιάζει με τεστ μνήμης- οι γέροι, τα παλιά, τα θυμούνται όλα ...το ξέρεις.
Κοίτα, έχουμε γύρω μας κι άλλους ανθρώπους, νεότερους...άσε να δούμε τι σκέφτονται οι νέοι, να δούμε πώς είναι οι σημερινές εικοσάρες, πώς συμπεριφέρονται στις εμμηνοπαυσιακές φίλες τους...άραγε κλέβουνε και σήμερα οι εικοσάρες τους θείους τών φιλενάδων τους. Να κάτι ενδιαφέρον..."τι να σκέφτεται αυτό το ανέμελο τσόκαρο (από τη Θεσσαλία;) για σένα που κόβεις τις τρίχες από το στήθος σου μ' αυτό το διάολο το τρίμμερ επειδή τώρα άσπρισαν κι αυτές;"
Αυτά -το λέω χτυπώντας τη ράχη τού δεξιού μου χεριού πάνω στην αριστερή μου παλάμη*- έχουν σημασία...όχι οι γκόμενες που είχαμε... εγώ πάντα τα καλά κορίτσια κι εσύ τα άλλα, τα επιπέδου Τμήματος Ηθών! Ή, ξέρω γω, το ότι ο γιος σου τώρα έχει την ηλικία μας όταν γνωριστήκαμε. Ποιος νοιάζεται;
Λέω, φίλε μου, να μην ξαναχαθούμε, να αρχίσουμε να βλεπόμαστε πάλι κολλάντζα και κάθε μέρα. Δεν υπάρχει άλλο φάρμακο κατά τών αναμνήσεων. Εκεί κατέληξα... σε τούτο το φάρμακο, μάλλον αυτό το κάτι σαν εμβόλιο: δε θα ξαναχωρίσουμε κι έτσι θα σταματήσουμε να βαλτώνουμε κάθε πέντε χρόνια -υπότροποι- σε τούτη την Παρελθοντολογία.
*Δοκιμάστε την κίνηση που περιγράφω. Υποβάλλει στο συνομιλητή σας την αίσθηση πως μιλάς βάσει στοιχείων.