Κύριοι και κυρίες, εδώ που τα λέμε, στη χώρα μας αυτό που λείπει κυρίως είναι η αίσθηση του χιούμορ. Αίσθηση του χιούμορ, είπα. Είναι λάθος να λέμε "έχει χιούμορ". Το Χιούμορ είναι ο ένας από τους δύο υγιείς ή -σωστότερα- ώριμους μηχανισμούς άμυνας τού "Εγώ". Ο άλλος είναι ο Αλτρουισμός. Είναι δηλαδή διαδικασίες με συγκεκριμένους αλγόριθμους, συγκεκριμένα όρια στη χρήση τους.
Εύκολα γίνεται κατανοητό ότι άλλο το humor κι άλλο η πλάκα, το καλαμπούρι, το ανέκδοτο. Παρ' όλα αυτά συνεχίζει στην Ελλάδα να υπάρχει η αντίληψη ότι καλαμπουρτζής, βρωμόστομος και χιουμορίστας είναι ένα και το αυτό.
Αυτός είναι και ο λόγος που το "καλύτερο χιούμορ" για τον Έλληνα είναι αυτό με τις "πούτσες", τα "αρχίδια", τα "γαμίσια" κ.ο.κ.
Έχοντας όμως, κατά κανόνα, τέτοια θεματολογία το Ελληνικό "χιούμορ" δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να συνάδει με το βρώμικο (μέχρι πραγματικής "κοπρολαλίας") καθημερινό λεξιλόγιο και τις συνήθεις προσφωνήσεις καθώς και το αισχρό περιεχόμενο των τηλεοπτικών εκπομπών. Στοιχεία δηλαδή που φανερώνουν χαρακτήρα κατά βάθος αντικοινωνικό, γιατί τι άλλο εκτός από αντικοινωνικός είναι κάποιος που χρησιμοποιεί τόσο ...εντατικά βωμολοχίες;
Κι όμως, ο σημερινός Έλληνας πάνω στις παλιοκουβέντες στηρίζει και τα αστεία του και τις πλάκες του, παραμένοντας ένα αιώνιο γυμνασιόπαιδο που ανταγωνίζεται τα άλλα γυμνασιόπαιδα στο "ποιός θα μιλήσει πιό βρώμικα". Α, και πιό Αμερικάνικα ...παρά λίγο να το ξεχάσω.