29 Οκτωβρίου, 2011

Κιοτήδων φάρα, καταραμένη



Αχ, αυτός ο Ριγολέττος!

Να θυμάται άραγε πόσες φορές έγλειψε εκεί όπου τώρα κατουράει;
Να καταλαβαίνει άραγε πως δεν κάνει επανάσταση -εξάλλου δεν θα έκανε ποτέ- απλά θυμώνει και ασχημονεί επειδή δεν τον μεταχειρίζονται όπως είχε κακομάθει; Του πήραν και το μέλλον τού παιδιού του!

Πόσα θέλει ένας Ριγολέττος για να πάει πάλι σπίτι του; Στο κάτω-κάτω τού έμεινε η επιλογή να αρχίσει πάλι από το μηδέν...

Κι ο αγανακτισμένος Ριγολέττος έχει το αντίτιμό του. Κι εγώ σε ξέρω πολύ καλά, σύντροφε Ριγολέττο, μικρή είναι η τιμή σου. Εγώ θα συμφωνούσα να σου δώσουν ένα γεμάτο πουγκί για να πας στο σπίτι σου, ξεχνώντας ακόμα και το παιδί σου.

Δεν το κάνω όμως γιατί ...είμαι αγανακτισμένος με την οργή σου. Όπως αγανακτισμένος ήμουν και με την ευφορία σου, δυο-τρία χρόνια πριν.

Συνέχισε, λοιπόν, να βρίζεις κι ας μη σε ακούει κανείς:

"Αυλικοί, κιοτήδων φάρα καταραμένη!"