04 Μαρτίου, 2012

Les hommes

Ξερά



Μετά τον Επιτάφιο άρχισαν να μπαίνουν όλοι στο ναό. Ήξερα καλά πως ξεγελούσαν τον εαυτό τους, η είσοδος στο ιερό είναι απαγορευμένη αν πρώτα δεν έχεις περάσει από το μονοπάτι που σου καίει τα πόδια. Περπατώ σ' ένα δρόμο, προς το μπαρ. Ζευγάρια που φιλιούνται είναι ένα ντεκόρ για τα μπαρ, το νέον φωτίζει το πρόσωπο τής στολισμένης γυναίκας.

Ο άντρας, με το πάθος του, σκεπάζει την απροθυμία τής γυναίκας. Ο Παζολίνι ήταν ένας άγγελος τής αλήθειας τουλάχιστον σ' αυτό το θέμα: Οι γυναίκες του, από την Κολχίδα έως το Μιλάνο φιλούσαν με τα μάτια ανοιχτά τους εραστές τους, παθιασμένους ή όχι, μοιραίους ή ευκαιριακούς. Οι άντρες φιλιούνται μεταξύ τους με περισσότερο πάθος. Ακολουθούν τον εραστή τους, βγάζοντας τα ρούχα τους στο λιμάνι, άρτι αφιχθέντες από τη Θήρα.

Αυτό παρατηρώ, αυτό πρέπει να καταθέσω. Εδώ, απέναντι σε μια ημέρα που τελειώνει μ' ένα σάντουιτς κι ένα ποτήρι κρασί, αισθάνομαι ταλαιπωρημένος μόνο από το γεγονός ότι όλα αυτά έγιναν χωρίς να γνωρίζω το λόγο. Άδικο δεν είναι, σε τελική ανάλυση. Με κάνει μόνο να νοσταλγώ την εποχή που κάπνιζα τα βράδια - η μέρα τέλειωνε εκεί.

Αυτά γι' απόψε. Ξερά... Τα υπόλοιπα αύριο. Κι επιφυλάσσομαι του δικαιώματός μου και τής ευχαρίστησής μου: Σκέψεις, διάθεση κι επιχειρήματα ίσως αύριο να μην έχουν καμία σχέση με τα σημερινά.