Επίστευε ότι η πραγματική σωματική εκγύμνασις δεν είναι, όπως πολλοί νομίζουν, η εκτέλεσις δυσκόλων κινήσεων, επωδύνων κάμψεων και εκτάσεων ούτε βεβαίως οι ρυθμικές συσπάσεις των μυώνων.
Προϊόντος του χρόνου διεπίστωσε λοιπόν ότι το βέλτιστον των σωματικών γυμνασμάτων είναι η εγρήγορσις του νου κι ο χείμαρρος εκείνος των εγκεφαλικών υγρών που εντός μας ξεχειλίζει οσάκις η προσμονή του ερωτικού ασπασμού ή ο φόβος της απωλείας τού αγαπητού προσώπου αυξάνει τους παλμούς μας. Η αποφυγή των θορύβων και των φωτεινών εικόνων μετά το πέρας της ημέρας, η ενατένισις του εαυτού απ' ευθείας, άνευ κοίλων ή κυρτών κατόπτρων της συμπεφωνημένης ηθικής και αισθητικής. Αυτά και πολλά άλλα παρόμοια επρότεινε ως σωματικήν εκγύμνασιν πολυτιμοτέραν.
Αλλά μεταξύ όλων προέχει η -κατ' αυτόν- ευγενεστέρα άσκησις: Αναζήτησις και πάλιν αναζήτησις πνευματική ευεργετεί το σώμα. Τι άλλο παρά αναζήτησις απαντήσεων εις τα ερωτήματα που θέτει, εις ορισμένους εξ ημών, ράθυμος ο νους!
Προπατορικόν ερώτημα, ίσως άνευ σημασίας:
Άξιζε άραγε τουλάχιστον όσο ένας Μαραθώνιος η προς τον Γολγοθά επίπονος κι εξευτελιστική πορεία του Κυρίου;
Και η συζήτησις συχνά εστρέφετο εις τον Νίκο Εγγονόπουλο.