Ήταν πριν μια σαρανταριά χρόνια που μέσα στο διάστημα εφτά-οχτώ μηνών ανακοινώθηκαν, σε όλη την Ευρώπη, δεκάδες χιλιάδες γεννήσεις βρεφών με χρωμοσωμικές ανωμαλίες. Τα μεγάλα, λοιπόν, κέντρα γενετικής τού Λονδίνου, τού Παρισιού, της Ρώμης, της Βιέννης και του Μονάχου τροφοδότησαν την κοινή τράπεζα δεδομένων με τα χαρακτηριστικά όλων τών ανωμαλιών. Οι μισές περιπτώσεις αφορούσαν μια ανωμαλία νεοεμφανιζόμενη, η οποία εντοπιζόταν στο χρωμόσωμα 12 και μορφολογικά έμοιαζε με ένα μικρό αγκαθάκι πάνω σ' αυτό.
Όταν ξεπεράστηκαν οι πρώτες επιφυλάξεις σχετικά με το τι θα παρουσίαζαν τα παιδιά αυτά μεγαλώνοντας (αν τελικά προλάβαιναν να μεγαλώσουν), άρχισαν να συλλέγονται οι πληροφορίες γύρω από την παιδική και προεφηβική ηλικία τους: ήταν μικρόσωμα σε σχέση με τα φυσιολογικά παιδιά, κοντά κι αδύνατα, είχαν τριχωτό σώμα από το λαιμό και κάτω, εξαδακτυλία με δυο εξ ίσου επιδέξιους αντίχειρες σε κάθε χέρι. Επίσης, ακόμα και στην προεφηβική ηλικία τους, είχαν καταφέρει να κάνουν κτήμα τους μονάχα ένα ποσοτικά ασήμαντο λεξιλόγιο, κυρίως αποτελούμενο από ουσιαστικά και σχεδόν καθόλου ρήματα. Ο τρόπος συνεννόησης που υιοθετούσαν βασιζόταν σε κυκλικές κινήσεις τών χεριών τους οι οποίες είχαν διαφορετικό νόημα ανάλογα με την ταχύτητα τής κίνησης, τη γωνία τού επιπέδου τού κύκλου κ.ο.κ.
Η διάθεσή τους για επικοινωνία ήταν σχεδόν ανύπαρκτη και η σεξουαλικότητά τους έντονη αλλά χωρίς συναίσθημα, τα μάτια τους κοιτούσαν τριγύρω ανήσυχα, δείχνοντας μια επιθυμία για δραστηριοποίηση ενώ πολύ λίγα σήμαιναν γι' αυτούς οι εκφράσεις και η μιμική τών άλλων. Επιθετικότητα ήταν το κύριο χαρακτηριστικό τής συμπεριφοράς τους, ειδικά όταν εκτίθονταν σε δυνατούς θορύβους ή δυνατό λευκό φωτισμό.
Η λογική τους, όπως φάνηκε κατά την ενηλικίωσή τους, κατέληγε στην ανάγκη τής πλήρους, ολικής, καταστροφής και τής εκ βάθρων ανατροπής τού status quo που βρήκαν. Στην πράξη όμως ένας τρομακτικός φόβος κατελάμβανε τα άτομα αυτά όταν καλούνταν να δώσουν -σε ελεγχόμενο και πειραματικό περιβάλλον- διέξοδο στην οργή τους που βασιζόταν στη λογική απόρριψη τής πραγματικότητας. Πάνω κάτω αυτή ήταν η εικόνα τού ατόμου τού "είδους" αυτού στην ηλικία τών 20 περίπου, δηλαδή στα μισά περίπου της ζωής του.