Οι μύθοι τού Αισώπου πάντα με τραβούσαν ιδιαίτερα. Τους θεωρώ αναγνώσματα άξια προς συζήτηση στις τάξεις τού Δημοτικού. Είναι αληθινά μαθήματα για το πνεύμα. Το πνεύμα, ε;
Θέλω να πω για τη χρησιμότητα τού πνεύματος, την ευελιξία του, το κατά πόσο θα πρέπει να μας κάνει περήφανους ή καμιά φορά να ντρεπόμαστε. Ο Αίσωπος που θυμάμαι εγώ δεν είναι και τόσο φρέσκος ούτε τόσο μελέτης προϊόν. Αγοράστηκε σε φτηνές εκδόσεις που πουλιούνταν στα ψιλικατζίδικα τού Κορυδαλλού, πριν δεκαπέντε χρόνια - 150 δρχ το κάθε βιβλιαράκι.
Ο μύθος τής κατσαρίδας και του αετού παρουσιάζει έναν κάπως παράξενο κόσμο. Γιατί παράξενο; Μα γιατί ήδη στην αρχή, ένας ολόκληρος λαγός (καταδιωκόμενος από έναν αετό!) πέφτει στα πόδια τής κατσαρίδας και ζητά προστασία από αυτήν, ώστε να γλιτώσει από το όρνεο.
Η κατσαρίδα δεν καταφέρνει με τα παρακάλια της να υπερασπιστεί το λαγό από το αρπακτικό κι ο ... προστατευόμενός της λαγός καταλήγει να γίνει βορά τού αετού, πράγμα που γεννά στην κατσαρίδα λύπη, συναισθήματα αναξιότητας και θυμού. Προς τούτο βάζει σ' εφαρμογή ένα σχέδιο γενοκτονίας (ας πούμε) εναντίον τού αετού.
Εντοπίζοντας τα νέα αυγά στη φωλιά τού αετού, μόλις ο τελευταίος έφευγε από κοντά τους, η κατσαρίδα γκρεμοτσάκιζε στους βράχους τα αυγουλάκια τού αετού, ο οποίος όταν επέστρεφε δεν έβρισκε πια τίποτα στη φωλιά.
Ο Ζευς που προσφέρθηκε να βοηθήσει τον αετό τού πρότεινε να κρατήσει εκείνος στην αγκαλιά του, τυλιγμένα στο πανωφόρι του, τα καινούργια αυγά του αγαπημένου του αετού, ούτως ώστε να μην κινδυνέψουν.
Η απογοήτευση ήρθε όταν η κατσαρίδα πέταξε πάνω από το κεφάλι τού Δία, ο οποίος φύλασσε τα αυγά, εξαπολύοντας τα χοντρά περιττώματά της πάνω στα ρούχα τού αρχι-θεού. Από τη σιχαμάρα του ο Δίας σηκώθηκε απότομα, αφήνοντας τα αυγά τού αετού να πέσουν και να σπάσουν.
Έκτοτε, λέει ο μύθος, οι αετοί σταμάτησαν να χτίζουν φωλιές την εποχή που εμφανίζονται οι κατσαρίδες.