Ο καιρός για εκείνους περνούσε από Σάββατο σε Σάββατο στα μεσημεριανά γεύματα σε
εκείνο το ρεστοράν με την καλή ελληνική κουζίνα. Με τα γεμιστά και τις τηγανητές
μελιτζάνες.
Λίγο κόκκινο κρασί υπήρχε πάντοτε στο τραπέζι τους. Και από νευρικούς θαμώνες πήγαινε
καλά το εστιατόριο. Ζευγάρια μαλωμένα που φιλιώνανε κι αγαπημένα αντρόγυνα που κάτι
από τα παλιά θυμόντουσαν και θυμώνανε. Μα όλοι στα κρεβάτια τους καταλήγανε όταν
έφευγαν από εκεί. Άλλοι νωχελικά, άλλοι ηδονικά.
Από καιρού εις καιρόν κάποιοι έκαναν τις νοσταλγικές τους αναδρομές σε παλιότερα
Σάββατα. Κοίταζαν τότε τους παλιωμενους τιμοκαταλόγους και σφιγγόταν η καρδούλα
τους γιατί τίποτα δεν μπορούσε να κάνει για να αγαπήσει λίγο πιο πολύ, λίγο όπως παλιά.
Κρατούσε δέκα ανεπαίσθητα λεπτά αυτό το στερητικό σύνδρομο. Ύστερα ο εκάστοτε
ανανήψας έστρεφε αλλού την ανησυχία του: Ένα λεπτό…αυτά θα σκεφτόμαστε ακόμα και
τώρα, τόσο κοντά στο τέλος μας;