Επέμεναν ότι πρωταγωνίστησε στο "Το όνομα του Ρόδου", πράγμα που δεν στέκει.
ΑΣΠΡΟΒΑΤΟ
Όταν η φωνή μου ακουστεί στο ραδιόφωνο το βράδυ, ξέρω πως όλη η ανία και το κενό τών ημερών σου θα σε οδηγήσουν στη γωνία σου, στο σαλόνι το δίχως δάπεδο. Εκεί όπου τα έπιπλα ακουμπάνε στο χώμα, απευθείας στη γη και...
Μα εσύ, τι είχες στο μυαλό σου όταν έβαζες το διπλό κρεββάτι στο υπνοδωμάτιο εκείνο της τρώγλης-έπαυλης, εκεί στου Ασπροβάτου; Συσκευές κι έπιπλα αμερικάνικα, στον τόπο όπου ακόμα ο αδελφός αγαπούσε την αδελφή, ο πατέρας την κόρη και "ο διάβολος πολύ συχνά δεν είχε τι να κάνει".
Η βροχή μύριζε κάτουρο ποντικού, το φθινόπωρο, όταν έλουζε τα δέντρα. Η άνοιξη πολλές φορές, λόγω τών ιώσεων και των κρίσεων τού άσθματος, έφερνε το γιατρό κοντά στις μοναχές του μοναστηριού, κάπου κοντά στα μέρη σου.
Μοναχές...Γυναίκες ήταν. Γυναίκες, όλες τους κοντές, κατά λίγο πιο ψηλές από το ένα μέτρο. Χαμογελαστές, ευγενικές...Καλούσαν το γιατρό μοναχά νυχτερινές ώρες. Αυτό το γεγονός συν το ότι οι πιο πολλές δεν σε κοιτούσαν ποτέ στα μάτια, πρόσθετε ένα μυστήριο στο χωριό όπου κι εσύ ζούσες και προφανώς ανήκες.