12 Αυγούστου, 2012

Η γιαγιά μας πέθανε


Μεταλλαγμένοι συναισθηματικά... ο ψυχικός μας κόσμος είναι πια άρρωστος, μολυσμένος από έναν ψευτοαλτρουισμό που τάχα είναι μέρος τής φύσης τού ανθρώπου. Έτσι, αναγκαστικά, ό,τι έχει σχέση με ανταγωνισμό, εξοστρακίζεται και καταχωρείται στην κατηγορία τού "αμαρτωλού", τού καταπιεστικού ή και τού σαδιστικού.

Πολύ κοντά στους Ιησουίτες (στη νεότερη ιστορία) ήσαν τα "παιδιά" τού Μάη 68, καθώς και οι χίππυς, οι μπίτνικς. Στη θεωρία όλα αυτά. Eαεαεαεεεε....η γιαγιά μας πέθανέεε...

Υποθέτω ότι όσοι εργαζόμενοι θυσίασαν τη ζωή τους τα πρώτα 24ωρα μετά την καταστροφή στο Τσερνομπίλ (και επέστρεψαν), δεν θα έτυχαν καμίας τιμητικής διάκρισης. Πολύ πιθανόν κανένας δεν ήθελε να τους πλησιάσει καν, πολύ περισσότερο να τους αγκαλιάσει. Ίσως τα πτώματά τους αντιμετωπίστηκαν σαν ραδιενεργό υλικό. Ίσως, λέω ίσως, να χρησιμοποιήθηκαν σαν ανθρώπινα βλήματα...

Φαντάζομαι μετά από μία συμπύκνωση τού υλικού τους, ούτως ώστε να φτάσουν στο μέγεθος μιάς μπάλας τού μπόουλινγκ, τοποθετήθηκαν σε κάποιο οπλοστάσιο.

Κοίτα όλους αυτούς που δήθεν τους ενώνει μια αγάπη για κάτι ... Έχουν τέτοιο μίσος μέσα τους, λες κι ο κοινός αγώνας τους είναι μόνο ένα εφεύρημα, μια πρόφαση για να κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλο ακονίζοντας τα μαχαίρια τους.