Φως απογεύματος

Μα, η ομορφιά βγαίνει ανεπιφύλακτα στο φως -τη συναντούμε- αλλιώς θα ήταν σαν να κρύβεται, πράγμα που δεν είναι στη φύση της. Μα, πάνω από όλα, υπάρχει; Όχι λένε. Αυτό δεν είναι αλήθεια, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνήθης πεποίθηση τού κόσμου πως το Όμορφο σπανίζει. Ή, αν δεν σπανίζει, κρύβεται πιο πολύ από τα μάτια εκείνων που το θεοποιούν και που είναι έτοιμοι να πέσουν γονατιστοί μπροστά του. Αισιόδοξοι ή μη, οι άνθρωποι τείνουν όλοι να συμφωνούν σ' αυτό: το Όμορφο, το Καλό, το Γνήσιο...όλα αυτά είναι μια εξαίρεση τού κανόνα. Το φως, όμως, τού απογεύματος στις πόλεις αποδεικνύει το αντίθετο.

Κλικ 36

Δάσκαλοι

Όταν ήμουν νεότερος είχα δυο μικρά ανίψια. Σπουδαία παιδιά ήταν και τα δυο, εξίσου με αγαπούσαν. Η διαφορά η μόνη ήταν πως το ένα ήταν μαθητής άριστος κι ο άλλος μετά βίας "έπιανε τη βάση". Από ό,τι άκουγα ο πρώτος είχε δάσκαλο τεμπέλη που, πέρα από τα διδακτέα, δεν δίδασκε τίποτα άλλο. Αντίθετα, ο δεύτερος, είχε έναν δάσκαλο υπομονετικό που όλο και κάτι πρόσθετε, δικό του, στη διδακτέα ύλη.


Μαζί με τον πατέρα τους προβληματιζόμουν και εγώ. Δάσκαλοι θέλανε να γίνουν και τα δύο τα παιδιά. Έπρεπε, λοιπόν, να μάθουν πράγματα πολλά και να διαμορφώσουν χαρακτήρα που να ταιριάζει σ' εκπαιδευτικούς. Τι πρόβλημα κι αυτό! Πώς θα γινόταν δάσκαλος καλός αυτός ο άχρηστος ο μαθητής που, αργότερα, μέχρι το τέλος τού σχολείου, με το ζόρι πέρναγε τις τάξεις; Τον άλλον, τον καλό το μαθητή, κανείς δεν τον "φοβότανε": Τα "Άριστα" πέφτανε σωρό και τέλειωσε αριστούχος.


Τέλος πάντων, κάποτε, γίνανε δάσκαλοι κι οι δυο. Είχαν τελειώσει οι μέρες τών μαθητικών βραβείων και τών επαίνων. Ήσαν πια επαγγελματίες, λειτουργοί που λένε. Σε όλους φάνηκε παράξενο -και σε μένανε τον ίδιο- πώς θαυμάσιος δάσκαλος έγινε τελικά ο "ανεπίδεκτος μαθήσεως" ενώ ο αριστούχος μαθητής έγινε μια μετριότης. Ανεξήγητο μού φαινόταν. Μέχρι που ένας σοφός μού εξήγησε ορθά-κοφτά πως, τον πρώτο σου το δάσκαλο, στον αιώνα τών αιώνων, μέσα σου τον κουβαλάς και από μέσα σου βαθιά εκείνος θα αναβλύζει.