Κλαίτε στη Μεγάλη Ελλάδα
και τα κρεβάτια πλάι έχετε στην Αίτνα.
Λάβα στα στάχια, στάχτες στά δάκρυα.
Ξυπνήσατε: Η γη πώς σειέται! Σήμερα πιό πολύ από χτες...
Κι εσύ θα φύγεις...κι εσύ; Μας αφήνεις;
Όχι. Δεν φεύγεις έτσι εύκολα από δω!
Φοβάσαι πώς θα την ξεχάσεις εκείνη των δακρύων τη δικαιολογία:
"Σηκώθηκαν σκόνες από τα κάρα" που παλιά πλοιάρια σου θυμίζουν
γεμάτα από βαλίτσες δήθεν ξεχασμένες στο λιμάνι.
Κι όμως μετά από λίγους μήνες λες κι άλλαξες πυξίδα...Τώρα φεύγεις!
Ιταλικά μάτια...
Καθώς τα βλέπεις ν' ανοιγοκλείνουν αγναντεύοντας την Αδριατική
θυμάσαι την Sofia Loren.
Κάθε που χτύπαγε η καμπάνα απ' το μεγάλο ρολόι στην Μεσσίνα
ένοχος ήξερες το πλοίο πως θα σαλπάρει.
Γεμάτο επιβάτες με συνάλλαγμα λαθραίο μέσα στις τσέπες τις ραμμένες.
Κοχύλια κι άμμος στο κουτάκι, ποτέ να μην ξεχάσεις την πατρίδα!
Τα δάκρυα του Πατέρα Αφέντη στις χούφτες σου σφιχτά τώρα κρατάς.
Α!Τις ξεχασμένες-που λέγαμε- αποσκευές
μην λησμονήσεις να αναζητήσεις
Υπομονετικός μα και αλαζόνας θα περιμένει ο θάνατός σου στην πατρίδα.