Χολέρα

Το μπαλκόνι μου είναι στην κορυφή τού κόσμου
Για τους πιο φτωχούς υπάρχουν δυο παραθύρια
Νοικιάζω εξώστες
Νοικιάζω θεωρεία
Φτηνά εισιτήρια
Και πιο ακριβά

Ελάτε, στριμωχτείτε στο διαμέρισμά μου
Μέχρι να έρθει η δικιά σας σειρά
Για να χαζέψετε
Τις συζητήσεις τών ανθρώπων
Τις φιλοφρονήσεις των
Αλλά το νου σας να 'χετε
Μη τυχόν και χάσετε
Κάποιο θεαματικό μαχαίρωμα
Μια ομαδική σφαγή, ένα ξαφνικό μακελειό
Τις ώρες που στο δρόμο βγαίνει άσχημη
Παγερή, ρυπαρή
Αδιάφορη
Και αυτοσχεδιάζει
Κείνη η Χολέρα

Η Λόλα στο Ντητρόιτ

Τίντο Μπρας

Στα αληθινά καλά εστιατόρια λένε πως δεν κάθεσαι ποτέ όσο θες, γιατί κάνουν ουρά οι θαμώνες που περιμένουν για να βρουν ένα τραπέζι. Άλλοι λένε πως για να είναι καλό ένα μέρος, προϋπόθεση είναι να μπορείς να μείνεις όση ώρα θες.

Στον ουρανό τού Βεζούβιου, λίγο παραπέρα, στην πλατεία Τάσσο, ο Τίντο Μπραςς κοιτούσε τα σύννεφα πάνω από τον κρατήρα τού ηφαιστείου και, όπως το συνήθιζε, έβλεπε σ' αυτά γυναικών οπίσθια όλων τών τύπων και τών προθέσεων. Συνάμα έτρωγε αργά.

Φωνάζαν οι άλλοι... Κόσμος πολύς περίμενε για ένα τραπέζι.

Panunzio!

Dove sei Mimi'? (Πού είσαι Μιμή;)

- Dove sei Mimi'...dove sei?
- Ε chi lo sa...


Πού είσαι Μιμή
Από τους άλλους τόσο διαφορετική
Σε κίνηση αέναη, διαρκή φυγή
Από στάση σε στάση
Η διαδρομή σου, ο Γολγοθάς σου

Πού είσαι Μιμή
Όλοι κοιτάζουν μες τη δική σου ζωή
Θα πρέπει να τους φαίνεται τόσο αδειανή
Για να θέλουν να τη γεμίσουνε με τα δικά τους

Κι όταν τελειώνουν τα βάσανα τών άλλων
Μοιάζουν κι οι δρόμοι ερημικοί
Δεν ακούγεται κανείς
Ξεκουράζονται οι σκοτούρες
..................................................

Ξυπνώ τώρα εγώ από τη δική σου κλήση
Σου φάνηκε κι εσένα η ζωή μου αδειανή
Πού να ταχυδρομήσει κανείς το βάσανό του
Το καλύτερο είναι να το πετάξεις
Λάθρα στου γείτονα την αυλή

Η Εργατική τάξη πάει στον Παράδεισο

Ευ ζην

Τα περισσότερα για την κρυφή, διπλή και τριπλή ζωή (που την ενόμιζα γλυκιά μα αποδείχτηκε σακάτισσα στο τέλος) μου τα έμαθαν οι φίλοι, αυτά τα ανθρωπάρια που πίστευα ότι ήταν άνθρωποι τής προκοπής, φιλήσυχοι απλώς πολίτες.

Φιλήσυχοι ήταν οι κακόμοιροι, κακό δεν κάναν σε κανέναν. Όχι όμως από ευγένεια ή καλοσύνη, πιο πολύ καλούς τους έκανε ο φόβος, του αντίπαλου το δέος:

"Να του την παίξω αυτουνού να τον αφήσω σέκο; ... Στον άλλο να πω τα καθέκαστα να φανούν όλοι ξεφτίλες;".

Ευσεβείς πόθοι αλλ' η σαρξ ασθενής.

Τέτοιες στιγμές  -που βλέπω πόση ζημιά μπορώ να κάνω στους ανθρώπους-  νιώθω πως έγινα ο ίδιος ο Σατανάς, που από το στόμα του βγαίνουν φωτιές. Πόσο σε ζαλίζει η δύναμη, όταν τα ανθρωπακάκια κρατάς από το σβέρκο, φτάνει να ανοίξεις το στόμα σου κι ο πόλεμος θα αρχίσει!... Πολεμούν όμως με μέσα κακόμοιρα, γυναικείες συκοφαντίες, από φόβο μην τυχόν κι ο πόλεμος γίνει αληθινός, με θύματα και θύτες.            

Κατάστασις εκτός ελέγχου...

Καλά... Σώθηκα τώρα! Μαζί με αυτούς τούς ανεπρόκοπους, δεν μπορεί κανείς ούτε Θεός να γίνει ούτε και Σατανάς... Ούτε χξς' ούτε Γιαχβέ. Αυτά είναι απρόσιτα ύψη.

Μα στην επαρχία περιοδεύοντας
εκεί στην πλατεία τα βράδια
μπορείς να στήσεις σκηνικό με ιστορίες οζέ
ξεβράκωτους τρελούς
φίλους καρδιακούς

Παράπονα στη φόρα:

Γιατί όσον έλειπες δε μου 'γραφες;
Μου 'στειλες ένα τηλεγράφημα
Εγώ, είδες, σου είχα στείλει γράμμα!

Cavatina - The Shadows

Κουλός Κουκ

Ο Κουλός Κουκ ήταν εξωτερικά ένας αρτιμελής άνθρωπος. Το παρατσούκλι "Κουλός" το είχε οικειοποιηθεί εξαιτίας τής αδυναμίας του να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν σχεδόν όλοι οι άλλοι. Κοινωνική αναπηρία...

"Αυτό το εξωτερικεύω, το άλλο το καταπίνω...φωνάζω, κλαίω. Παθαίνω μια κρίση, χτυπάω το χέρι μου με ένα σφυρί. Μετά ίσως αγνοώ τον πόνο..."

Αυτό τον έκανε να νιώθει κοινωνικά ανάπηρος, ένα είδος χαρτογιακά που συσσωρεύει συναισθήματα αντί για χαρτιά εισερχόμενα-εξερχόμενα. Δεν ξεχώριζε καν τα συναισθήματα τών άλλων από τα δικά του. Απαξίωνε τα δικά του συναισθήματα εξίσου με αυτά των άλλων. Ούτε καταλάβαινε τι εννοούσε εκείνος που του μίλησε κάποτε για το "πώς εισπράττουμε εμείς τα συναισθήματα τών άλλων κι οι άλλοι τα δικά μας".

Τα φυτά είναι φυτά... Το λάχανο είναι λάχανο για όλους, το τριαντάφυλλο είναι τριαντάφυλλο για όλους. Μια λέξη ονοματίζει το κάθε συναίσθημα και τα συναισθήματα είναι ίδια για όλους.

Αυτοαπασχολούμενος

"Αυτοαπασχολούμενος", είπε ο ύποπτος..."Είμαι αυτοαπασχολούμενος"
Μόνο ο υπαστυνόμος Φ. σκέφτηκε τότε (μόνος ανάμεσα σε όλους): Δηλαδή... ένας ακόμα αρρωστημένα εγωπαθής και νάρκισσος!

Χαρτοπαίγνιο

"Μα πότε θα βρω το δρόμο προς αυτήν τη δεσποσύνη..", ρώτησα τον πλανόδιο παπατζή, "...αυτήν που θα μου δώσει το φως χωρίς να το ζητήσω, όπως το Πάσχα λέει..."

Απάντησε αυτός:
"Πρόσεξε καλά τα χαρτιά και θα φανεί κάτω από ποιο χαρτί κρύβεται το Σώμα, κάτω από ποιο η Ψυχή και κάτω από ποιο ο Χτύπος τής καρδιάς"

Δε φάνηκε ... Ή εγώ δεν κατάλαβα και έτσι έχασα χίλια τεμάχια, χίλιες λίρες, χίλιες μέρες δρόμο. Δρόμο έκανα προς τα πίσω και μακριά από αυτήν βρέθηκα. Κι έμεινα χίλια βράδια, περίπου τρία χρόνια, εκεί στην ίδια πόλη.

Πότε θα βρω το δρόμο προς αυτήν που...
Με διακόπτουν οι ειδήσεις από τον κόσμο.

Ο Κόσμος:
Τι είναι το Πάσχα;...Θα γυρίσουμε πίσω;...Ναίαιαι, ζήτημα χρόνου!

Μέσα μου η φωνή:
Πού είναι οι χίλιες μέρες;...Πότε και πού θα βρω το δρόμο;...Μπα, χάθηκα.

Una come te

Δεν πήγαινε άλλο...

Οι αλλαγές δεν είναι πάντα απαραίτητες, συνήθως όμως παρουσιάζονται σαν τέτοιες. Ούτε οι αλλαγές είναι ο δρόμος για τον παράδεισο. Πίσω από κάθε αλλαγή εφευρίσκονται (εκ τών υστέρων) διάφοροι λόγοι για την επικράτησή της. Μερικές φορές παρουσιάζεται η αλλαγή σαν αναπόφευκτο επακόλουθο συγκυριών ή διαπάλης συμφερόντων. Η πάλη τών τάξεων, η αλλαγή τών μέσων παραγωγής, η αλλαγή τού τρόπου μεταφοράς τών προϊόντων είναι δήθεν αυτά που φέρνουν μιαν αλλαγή. Για άλλους, αίτιο είναι η μόλυνση τού περιβάλλοντος, η τρύπα τού όζοντος, το λιώσιμο τών πάγων, μια συναστρία, η οργή τού λαού, το ξεσήκωμα τού κοσμάκη, η αποκτήνωση τού λούμπεν προλεταριάτου, η δυνατότητα έκφρασης τού λούμπεν προλεταριάτου, η οργή τού λούμπεν προλεταριάτου, η αυτοδιάθεση τού προτεκτοράτου ή μια μεγάλη ιδέα κάποιου με το λαμπερό ντοκτορά του.

Το θέμα είναι πως η αλλαγή είναι "πάντα" μια αδήριτη ανάγκη που αφορά όοολο τον κόσμο. Οι γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων π.χ. ήταν το κάτι που έλειπε από την πλήρη κατοχύρωση τών ίσων δικαιωμάτων. Δεν καταλαβαίνουν όλοι το γιατί. Κι εκεί, σ' αυτές τις αλλαγές...

Εκεί επιλέγονται, για τη διεκπεραίωση, παράξενοι άνθρωποι με μη-απόψεις, που υποστηρίζονται στον τομέα τής προπαγάνδας από άτομα με μη-φάτσες, μη-παρελθόν, με μοναδικό σκοπό αυτήν την αλλαγή. Εύφλεκτοι, καίγονται χωρίς να αφήσουν υπόλειμμα. Μια μέρα κανείς δεν θα μπορεί να βρει ποιοι δούλεψαν για την τάδε αλλαγή. Θα υπάρχει βέβαια η άποψη ότι εφόσον έγινε η αλλαγή, έπρεπε να γίνει. Ας ψάξουμε τα αίτια. Σίγουρα θα τα βρούμε.      

Νότια μεριά

Λοιπόν, αυτό το τραγούδι
είναι για σένα Βουϊταλία
για τη νότια μεριά σου αποκλειστικά

Και θάθελα να μην ήταν απλά μια αγάπη προς εσένα
έναν κόσμο ντόμπρο που ανεβαίνει
προς το βορρά από το Σαλέντο
με αγνή Ελληνική ευρωστία

Αθηναϊκή εφευρετικότητα, Σπαρτιάτικη πειθαρχία
Μακελεύουν στην Τρινακρία
με τη βαρβαρότητα τών Αράβων
τη δόλια μεθοδικότητα τού Βυζαντίου
Φαλκόνε, Μπορσελλίνο
Μ όπως Μαφία

Βουιταλία
απελευθερωμένη από τα ίδια τα παιδιά σου
όταν οι Αμερικάνικες ορδές
-μπροστά ο Λάκυ Λουτσιάνο-
επέλασαν στη Σικελία
Θα ήθελα να μην ήταν απλά μια αγάπη
για το οργανωμένο έγκλημα η δική σου ελευθερία

Μέσα σ' ένα τραπεζομάντηλο φυλάω σαλάμια, μπακαλιάρο
μασουλάω μπισκότα ξυπόλητος περπατώντας
Έτσι ξεχνιέμαι, σαν βαδίζω το Ομορφότερο χιλιόμετρο τής γης

Σκοντάφτω πάνω στο θυμό μου όταν ξαναβλέπω φτώχεια
Η κακία που νιώθω μέσα μου
κι εκείνη η ντόπια βαριά βρισιά
κάνει πραγματικότητα την ευχή μου:

Η δικιά μου δεν είναι απλά "μια αγάπη" μοναχά