Αφήστε τον να δουλέψει τώρα.
Η οχλαγωγία τών γερόντων που δεν ξέρουν να εκφράσουν τον πόνο τους, την φθορά τού νού τους
(-Τί έχεις; -Δε ρωτάς καλύτερα τι δέν έχω!) τον έχουν όλα κουράσει μα, προσωρινά, κόπασαν...
Τού πήραν χρόνο, τού έφαγαν τη μισή ζωή. Μένει αυτό το υπόλοιπο ζωής, που εκείνος θέλει να πιάσει στον αέρα, σαν κέρμα, πριν πέσει κάτω. Πριν πέσει κάτω αυτός ο ίδιος, όχι το κέρμα.
Του είπαν να μην τον ενδιαφέρει τί κάνει ο άλλος στο κρεββάτι του. Τού είπαν να μην τον ενδιαφέρει αν ο άλλος είναι άλλης ράτσας. Τού είπαν να μην ενδιαφέρεται για το ποιος τον κοροϊδεύει, ποιος τον κλέβει. Τότε όλα θα είναι μια χαρά.
Αυτός απάντησε: "Τώρα θα μου πείτε και για ποιο πράγμα να ενδιαφέρομαι;"
Τού ανέθεσαν τότε αυτό το μάτσο γέρους που λέγαμε πιο πάνω. Τίμιοι άνθρωποι, δε λέω, αλλά κουραστικοί: ο ένας έχει κολλήσει σε ένα φάντασμα επανάστασης, ο άλλος βαυκαλίζεται πως είναι καλλιτέχνης, ο άλλος σκληρά προϊδεάζει "Δε με νοιάζει τι θα σκεφτείς!- Μπαααμ!"
Αλλά ο πιο κοιμισμένος από όλους είναι κείνος που, μέσα στη σιωπή, φαντάζεται πως (ακόμα) έχουμε πόλεμο. Εναντίον ποιανού; Εεεε...τι σημασία έχει;