Ας είναι! Μακριά θα φύγω
όπως ξεμακραίνει της καμπάνας ο ήχος
Εκεί στα κάτασπρα χιόνια
στα σύννεφα τα χρυσά
Εκεί που δεν υπάρχει ελπίδα
μόνο λύπη, πόνος κι ερημιά
Χαρούμενο τής μάνας μου σπίτι
η Γουόλλυ σου φεύγει μακριά
Μακριά πάει και σε σένα
σε σένα ξανά δε γυρνά
Δε θα την ξαναδείς ποτέ
Ποτέ! Ποτέ!
Θα φύγω για μακριά μόνη
εκεί προς στο κάτασπρο χιόνι
Μόνη και για μακριά
σε σύννεφα χρυσά
Ας είναι! Μακριά θα φύγω
σα να μουν άγιας καμπάνας ο ήχος
Εκεί στα κάτασπρα χιόνια
και σε σύννεφα χρυσά
Εκεί στα κάτασπρα χιόνια
και σε σύννεφα χρυσά
Εκεί που δεν υπάρχει ελπίδα
μόνο λύπη, πόνος κι ερημιά
Ας είναι! Θα φύγω μακριά. Άρια από την Γουόλλυ τού Καταλάνι.